เพราะเธอคือความสุขของหัวใจ

แม่ก็อยากอุ้มหลาน

“กมล...แกต้องคิดถึงหัวอกหัวใจของคนอื่นเขาบ้างนะ อย่าเอาแต่ใจแกมากมายนัก อีกอย่างที่เจ้ามาร์ชมันยอมแต่งงานกับหนูมุก เพราะเจ้ามาร์ชมันรักและพอใจหนูมุกมาก ทั้งสองคนรักกัน”

“พ่อไปนั่งอยู่ในใจของมันหรือไง” ยังคงเถียงไม่ลดละ

คุณปู่หัวเราะ

“ก็เหมือนที่ฉันรู้เรื่องแก เหมือนฉันนั่งอยู่ในหัวใจของแกน่ะแหละ ฉันรู้นะว่าแกไม่ได้ชอบหรืออยากได้หนูมุกมาเป็นลูกสะใภ้”

“ถ้าคุณพ่อรู้แบบนี้แล้ว คุณพ่อยังจะทำแบบนี้ทำไมครับ”

“ก็ฉันบอกแกแล้วไง เจ้ามาร์ชมันรักหนูมุก” ทั้งคู่ตั้งท่าจะเถียงกันแล้ว

“คุณปู่คะ คุณพ่อคะ จัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วค่ะ” ทั้งสองต้องหยุดเถียงกัน เพราะภูริตาส่งเสียงมาเบรก พร้อมกับยิ้มบานแฉ่ง

“ไม่เห็นจะต้องมีพิธีรีตองอะไรเลย รีบ ๆ กิน รีบ ๆ กลับ” คุณกมลพูดทิ้งท้าย เดินนำหน้าทุกคนออกไปจากห้อง ไม่สบอารมณ์ที่คุณวิศาลพูดแทงหัวใจ

“พ่อแกนี่ ร้อยวันพันปีผ่านไปยังไง มันคงไม่ปรับเปลี่ยนนิสัยซะเลย ถามจริง ๆ เถอะยายหมี่ แม่แกทนอยู่กับพ่อแกได้ยังไง”

“เพราะรักมั้งคะ” ภูริตาหัวเราะ

“อ๋อเหรอ อือ... รักลงไปได้ยังไงนะ” ปู่วิศาลส่ายหน้า

“คุณปู่อะ ตลกละ เมื่อไหร่จะเลิกเป็นไม้เบื่อไม้เมากันกับคุณพ่อคะ” หลานสาวชินตาแล้วกับการพบเจอกันทีไรของพ่อลูกคู่นี้ มีเรื่องได้ปะทะคารมกันให้ทุกที ภูริตาประคองคุณปู่เดินออกไปด้วยกัน

“แล้วเจ้ามาร์ชกับหนูมุกมาแล้วหรือยัง”

“มาแล้วค่ะ คงอยู่กับคุณแม่ในครัวแล้ว”

กิริยาที่ธาวินเทกแคร์และดูแลมุกเรียงขัดสายตาของคุณกมลเป็นที่สุด เขาเอาแต่จ้องมุกเรียงแล้วยิ้มมุมปาก สิ่งที่เขาคาดหวังอยู่ข้างใน เธอคงปฏิเสธออกมาว่า ไม่อยากแต่งงานกับธาวินแน่ ๆ เพราะเขาเชื่อมั่นว่า คนที่มีความมั่นใจในตัวเองแบบหญิงสาว คงทนไม่ได้ที่ พ่อสามีประกาศปาว ๆ ว่าไม่ต้องการเธอมาเป็นลูกสะใภ้ ถ้าเลือกได้ เธอคงไม่เลือกทางที่เต็มไปด้วยปัญหา

เขายังยกมือรับไหว้เธอแบบแกน ๆ สีหน้าและแววตาบ่งชัดว่าไม่ได้ยินดีต้อนรับ และถ้าเป็นไปได้คุณกมลแทบไม่อยากจะนั่งโต๊ะร่วมวงกินข้าวด้วยเลย ถ้าไม่ติดที่คุณวิศาลพ่อของเขา

“สวยจังเลยหลานสะใภ้ปู่” ปู่วิศาลเอ่ยทักทายคนที่มีอายุน้อยกว่ากล่าวสวัสดีทักทาย มุกเรียงหันมายกมือไหว้ท่าน

ทุกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร รู้สึกยินดีที่จะได้เห็นธาวินเป็นฝั่งเป็นฝา คุณภารดี ภูริตา คุณวิศาล เพ็ญเพียร และธาวินพูดคุยกันอย่างออกรส พร้อมกับรับประทานอาหารไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

มุกเรียงพูดน้อย ไม่ค่อยจ้อเหมือนเวลาไปที่บ้านของคุณปู่ และตลอดเวลาที่กินข้าวด้วยกัน คุณกมลก็พูดจาแขวะคนนั้นนิดคนนี้หน่อยตามนิสัยที่เป็นคนปากไม่ดี แต่ทุกคนคิดว่าคุณกมลพูดเล่นสนุกสนานเท่านั้น

“ไม่เปลี่ยนใจแน่หรือหนูมุก” คุณปู่เอ่ยถามหลังจากรับประทานของหวานกันแล้ว

“เรื่องอะไรครับคุณพ่อที่ว่าเปลี่ยนใจ” คุณกมลแทรกขึ้นมา มีความหวัง ท่านคิดว่ามุกเรียงอาจจะคุยกับคุณวิศาลเรื่องที่เธอจะยกเลิกการแต่งงาน รอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้าของคุณกมล เขาลุ้นในสิ่งที่เธอกำลังพูดมันออกมา

“หนุ่มสาวสองคนนี้ เขามาบอกกับฉันว่า เขาจะจดทะเบียนกันก็พอ และนับตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป หลังกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย ฉันจะส่งหลานของฉันสองคนเข้าหอ” คำตอบของคุณวิศาล ทำให้หน้าที่ยิ้มของคุณกมลเมื่อกี้หุบลงไปทันที

“หา! มิน่า ทุกคนถึงได้พลอยตื่นเต้นทำเหมือนมื้อเย็นมื้อนี้เป็นมื้อที่พิเศษที่สุด แหม... แล้วทำไมไม่มีใครปริปากบอกผมกันสักคน เห็นผมนั่งหัวหงอกหัวดำอยู่ตรงนี้กันไหม” เขาลั่นปากพูดคำที่ขัดหูดังขึ้นมาอีก และทำเสียงฟึดฟัดออกมาจากจมูก

“ก็อยากให้คุณพ่อประหลาดใจไงคะ” ภูริตายิ้มหวาน แต่ผู้เป็นพ่อกับนั่งหน้างอไม่พอใจ

“พรุ่งนี้ฤกษ์ดีเวลาสิบโมงเก้านาที ภาโทร. ไปนัดกับท่านนายอำเภอให้ทั้งคู่แล้วว่า จะพาลูกสองคนไปจดทะเบียนสมรสกัน” คุณภารดีออกอาการดีใจทั้งสีหน้าและแววตาที่จะได้ลูกสะใภ้

คุณกมลฟังแล้วก็ขัดใจ มองใบหน้ามุกเรียงแบบคาดโทษ เขาไม่ยินดีอะไรกับใครทั้งนั้น ยกน้ำขึ้นดื่มอึก ๆ เหมือนกำลังจะให้น้ำเย็น ๆ นั้นดับความร้อนรุ่มที่อยู่ภายในหัวใจ

“ตอนนี้ภาก็แก่แล้ว ภาอยากอุ้มหลาน อีกอย่างมัดหมี่ก็ไม่ยอมหาแฟนให้ตัวเองสักที เหมือนมาร์ชถ้าคุณปู่ไม่หามาให้ ก็คงหลบหลีกที่จะหาสาว ๆ เพราะไม่ใช่นิสัยของมาร์ช”

ธาวินยิ้ม ดีใจที่คุณแม่การันตีให้เขาแบบนี้ มุกเรียงจะได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ประตูดิน และไม่นิยมมีสาว ๆ มากหน้าหลายตา

“เฮ้อ... เมียก็ต้องให้ปู่หาให้ มันใช่เหรอ” คำหยัน ๆ ดังขึ้นอีกครา

“ผมรักมุกครับ และผมก็มั่นใจว่ามุกก็รักผม เราสองคนแต่งงานกันเพราะความรัก ถึงแม้ว่า ความรักของเราสองคนเริ่มต้นมาจากคุณปู่แนะนำก็จริง แต่ผมมั่นใจว่า ผมรักมุก และผมได้เลือกเธอให้มาเป็นแม่ของลูกของผมแล้วครับ”

สีหน้าของธาวินเบิกบานหัวใจพองโต เขาจับกระชับมือของมุกเรียงแล้วบีบตามจังหวะเสียงของหัวใจตัวเอง

มุกเรียงยิ้มหวาน ๆ ตอบให้กับธาวิน

“จะดีหรือ หนูมุกก็เป็นถึงอาจงอาจารย์ ไม่จัดงานแต่งงาน คนเขาจะนินทาเอาได้นะ หาว่าไม่มีปัญญา แล้วอีกอย่าง...”

คุณกมลกำลังจะร่ายยาว คุณวิศาลดักคอลูกชาย

“อ้าว... ไม่ดีกับแกหรือ ที่แกจะได้ไม่ต้องเสียเงินเพื่อจัดงานแต่ง กลัวนักไม่ใช่หรือว่าจะต้องใช้เงินเยอะ ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เงินของแก”

“หึ” คุณกมลทำเสียงออกมาจากจมูก เขากำลังถูกคนทั้งบ้านรุม จะแสดงอาการขัดใจมากกว่านี้ก็แสดงออกมาไม่ได้ เพราะในขณะนี้คุณวิศาลใหญ่สุด

“มุกเอาเสื้อผ้ามาหมดแล้วครับคุณปู่” ธาวินพูด พลางจ้องมองใบหน้ากับจับมือมุกเรียงที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เขาดีใจเช่นกันที่มุกเรียงตัดสินใจเช่นนี้ คนที่ชอบความเรียบง่ายอย่างธาวินก็คิดแบบเดียวกับเธอ

----------------

ขัดใจพ่อ