ตอนที่ 4 โยนหินถามทาง

1334 Words

หนุ่มฮอตอย่างโทมัสและพิพัฒน์นั่งที่หน้าตึกคณะเพื่อรอทักทายนาฬิกาที่มาส่งเวฬาโดยไม่ได้นัดหมาย “มานั่งอะไรตรงนี้วะ” โทมัสถามพิพัฒน์ พิพัฒน์มองหน้าโทมัสแล้วยิ้มให้ “จุดประสงค์เดียวกับนายนั่นแหละ” ทั้งสองหนุ่มเปิดใจคุยกันแมนๆ “ฉันคิดว่าฉันสนใจพี่สาวของหลานรหัสแล้วว่ะ” โทมัสบอกไปตามตรง “ฉันก็เหมือนกัน แค่สนใจแต่ยังไม่ได้ชอบ” พิพัฒน์บอก “เฮ้ย! แล้วนายจะจีบเลยไหม” โทมัสถามพิพัฒน์ “ยัง ให้มั่นใจอะไรบางอย่างก่อน” พิพัฒน์บอก “มั่นใจว่าอะไร คนที่เฝ้ารอ ที่นายเคยพูดนะเหรอ” โทมัสถาม “อืม” พิพัฒน์ยอมรับ “งั้นฉันก็จะยังไม่จีบเธอ จะรอจนกว่านายมั่นใจ และฉันก็มั่นใจว่ารักเธอ ถ้าเราใจตรงกัน ฉันจะจีบแข่งกันกับนาย ถ้าไม่ใช่ก็จีบเองคนเดียวไม่มีคู่แข่ง” โทมัสบอก เพราะเขาคิดว่ารักแท้มีแค่หนเดียว ไม่ต่างจากพิพัฒน์ “โอเคตามนั้น ดีล” พิพัฒน์บอก “งั้นช่วงที่รอให้มั่นใจก็ผูกมิตรเป็นเพื่อนกันไว้ก่อนก็ดี” พิพัฒน์เสนอ “ดีล!” โทมัสและพิพัฒน์จับมือกันแทนคำสัญญา ทันทีที่รถของนาฬิกามาจอดส่งเวฬาที่หน้าตึกคณะ ทั้งสองก็ลุกขึ้นยืนเดินไปหาเธอที่รถ เวฬาลงมาจากรถแล้วมองรุ่นพี่ทั้งสองด้วยความแปลกใจ “นี่นา พวกเราอยากได้ไอดีแช็ตเธอ ได้รึเปล่า” พิพัฒน์ขอไลน์ของนาฬิกา “เอาไปทำไมอะ” นาฬิกาถาม ใจเต้นแรง “เอาไว้คุย เผื่อเวฬามันเกเรจะได้ฟ้อง” โทมัสตอบ นาฬิกาจึงเขียนเบอร์โทรแล้วยื่นให้โทมัส “แอดตามเบอร์นี้เลยนะ โปรไฟล์เป็นรูปนาฬิกา” นาฬิกาคุมน้ำเสียงไม่ให้ฟังดูตื่นเต้นดีใจ เธอขับรถออกไป ใจเต้นรัว โชคดีที่พวกเขาเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนแบบนี้ *************************** ในวิชารวมที่เวฬาเรียนกับดาริกา วันนี้พยุงซื้อขนมมาฝากให้พักรบ แสดงอย่างออกนอกหน้าว่าชอบเขา ตอนแรกพักรบยังไม่รับไว้ แต่พยุงก็ตื๊อจนเขาต้องรับไว้เพราะนักศึกษาคนอื่นในห้องเริ่มมอง เวฬามองดูอย่างเงียบๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่เรียนด้วยกันพยุงก็เอาแต่พูดถึงปลากรอบของเขาไม่หยุด ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะก้าวหน้าในการเข้าหาพักรบได้ขนาดนี้ “กูบอกแล้วไง นั่นเด็กกู” เขาพูดขึ้นเมื่อพยุงกลับมานั่งที่ “มึงจีบเพื่อนเขาอยู่นี่ มึงจะควบสองไม่ได้นะเว้ย” เขาก็พอดูออกว่าเวฬาสนใจคนทั้งสองที่นั่งถัดออกไปอีกสามแถวแค่ไหน “กูก็แค่รอเวลา มึงหยุดจีบเด็กกูเลย กูไม่อยากทะเลาะกันกับมึง” เขาบอกพยุงไปตรงๆ ตบไหล่เพื่อนรักแล้วผละจากกลุ่มเพื่อนไปนั่งข้างๆ ดาริกาที่ว่างอยู่ “นั่งด้วยคนนะ” เวฬาบอกแล้วนั่งลง “ทำไมไม่นั่งกับกลุ่มเพื่อนล่ะ” ดาริกาถาม “มาขอขนมปลากรอบกิน เห็นว่าเสน่ห์แรงมีคนซื้อขนมให้” เวฬาพูดกับดาริกา “ไม่ใช่แค่พยุงคนเดียวหรอกนะ พี่รหัสของรบเองก็จีบรบอยู่” ดาริกาบอก ทำเอาเวฬาอึ้งไปนิดหนึ่ง “เฮ้ย ปลากรอบ เห็นแบบนี้ เสน่ห์แรงใช้ได้นี่” เวฬาบอก ในใจรู้สึกหวงขึ้นมานิดๆ “ยุ่ง” พักรบบอก ชินกับฉายาปลากรอบไปเรียบร้อยแล้ว ท้ายชั่วโมง ดาริกาตัดสินใจขอคุยกับเวฬาตรงๆ ทั้งสองแยกจากกลุ่มไปหาที่คุยกัน พักรบมองตามอย่างสงสัย “สิ่งที่นายทำกับรบ มันจะทำให้เขาเสียใจในภายหลัง” “ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” เวฬาปฏิเสธ “งั้นนายก็ควรปล่อยให้พยุงจีบรบ ไม่ใช่จะหวงเขาไว้แบบนี้” “นานๆ ทีจะมีคนน่ารักเข้ามาในชีวิตพร้อมกันสองคน ฉันก็เลยรู้สึกว่าหวง” เวฬาบอกดาริกาไปตรงๆ “ฉันกับพักรบเนี่ยนะ” ดาริกาย้ำถาม “อืม ฉันยอมรับว่าฉันรู้สึกดีกับพวกเธอ” “แต่นายต้องเลือกสักคนนะเว นายจะทำแบบนี้ไม่ได้” “เธอชอบฉันหรือเปล่า” เขาถามเธอ “ไม่เกี่ยวหรอกว่าใครชอบนาย นายคิดว่าระหว่างฉันกับรบ นายชอบใคร” ดาริกาพูดอย่างจริงจัง พักรบนิ่งไปสักพัก เขาลองชั่งใจดูแล้วตัดสินใจพูดออกมาตามความรู้สึก “ฉันเลือกรบ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันชอบเขาหรือแค่รู้สึกดีด้วย” “อย่ามาทำให้เพื่อนฉันหลงแล้วหักอกเขาก็แล้วกัน รบเป็นคนจิตใจดี ฉันไม่อยากให้นายให้ความหวังเขา แล้วทำให้เขาเสียใจภายหลัง” ดาริกาบอก “อืม ฉันจะไม่ทำให้เขาเสียใจหรอก” เวฬาบอก ตอนนี้ในใจรู้สึกเหมือนสับสน เพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีใจให้กับเพศเดียวกัน *************************** วันต่อมาเวฬามาดักเจอพักรบที่โรงอาหารของคณะ แต่เจอพยุงที่มายืนรอใครสักคนเหมือนกัน “ไอ้เว มึงมาหาใครวะ มารอดาเหรอ” พยุงถาม “เปล่า กูมารอพักรบมัน” เวฬาตอบ ดาริกากับพักรบและกลุ่มเพื่อนเดินมาทานข้าวกันพอดี มองมายังหนุ่มวิศวะฯ สองคนที่ยืนเด่นอยู่ ดาริการู้ว่าทั้งสองมาหาพักรบ จึงปลีกตัวออกจากกลุ่มเพื่อนพาพักรบเดินไปหาสองคนนั้น “ฉันนึกว่าแกจีบดาอยู่ซะอีก” พยุงบอก “ใครบอก ฉันจะจีบพักรบต่างหาก” เวฬาบอกพยุง พักรบได้ยินไปเต็มๆ สองรูหู ใจเต้นโครมคราม หน้าแดงไปจนถึงใบหู แต่คิดย้อนดูดีๆ ก็เข้าใจว่าเวฬาอาจแค่อยากกันพยุงให้ห่างจากเขา เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทของดาริกาก็ได้ ดาริกาหันไปมองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังสับสนเพราะคนที่ตัวเองชอบ บอกว่าจะจีบเขา “ลมอะไรหอบพวกนายมาที่นี่” ดาริกาถาม พักรบและพยุงคิดว่า เมื่อเวฬาเห็นดาริกาอย่างไรเขาต้องเลือกเธอมาก่อนพักรบ เรื่องเมื่อกี้คงเป็นแค่การหวงก้างของเวฬา “ฉันมารับพักรบออกไปทานข้าวข้างนอก” เวฬามองหน้าพักรบที่กำลังทำหน้างอ “ไปกินข้าวหน้ามอด้วยกันนะปลากรอบ” เวฬาหันไปคุยกับพักรบเรียกชื่อฉายาที่ตั้งให้ ตอนแรกพักรบจะปฏิเสธ แต่ก็กลัวว่าพยุงจะตามตื๊อไม่เลิก จึงตัดสินใจพยักหน้าไป พยุงตบไหล่เวฬา ยืดอกยอมแพ้แบบแมนๆ “เออ กูไปล่ะ” พยุงบอก เวฬาตบไหล่เพื่อนคืนแสดงความจริงใจ เมื่อพยุงขับรถออกไป เวฬาก็ถอนหายใจ หันไปหาพักรบที่มองมาทางเขา “กินที่นี่แหละ ลืมไป ไม่มีรถพาไป” “ฉันแกล้งตกลงไปงั้นแหละ รำคาญเพื่อนนาย ตอนนี้พยุงกลับแล้ว ฉันจะไปทานข้าวกับเพื่อน” พักรบบอกแล้วเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ดาริกายืนมองเวฬาที่ทำหน้าเหวอ “ไปกินข้าวด้วยกันสิเว” ดาริกาชวน เวฬาตกลงทันที เวฬาซื้อข้าวมาวางไว้ข้างพักรบ แล้วชวนเขาคุย “ปลากรอบเอาน้ำอะไร” เวฬาถาม พักรบไม่ตอบ เวฬาจึงเดินไปซื้อน้ำเปล่ามาสองขวด “นี่ของนาย” เวฬาบอก ยื่นขวดน้ำให้พักรบ เพื่อนในกลุ่มแซวกันใหญ่ พักรบรับมาวางไว้ข้างๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป ‘โอ๊ย อีรบ ถ้าเป็นจริง แกสมหวังแน่งานนี้’ ดาริกาคิดในใจแล้วอมยิ้มไม่หุบ ยังไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่ความเป็นไปได้ในสิ่งที่เธอคิดไว้สูงมาก ***************************

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more