Geldikleri otel odasında sessizce oturan ikili, birbirlerine bakınıp, bir kez olsun yaklaşmak için an kollarken, ikiside tek bir adım atamıyordu. Nedendi bu çekingenlik? Neden bu kadar uzaklardı?
Özellikle Zişan...
Bu duvarı araya kendisi örmesine rağmen ne diye böylesine canı acıyor, ne diye böylesine can çekişiyordu? Koyduğu mesafeyi kat etmek için yanıp tutuşuyor, ama bir adım atamayacak kadar da korkuyordu. Bu gün kendisi için karım demişti. Öyleydi elbet, tabii kağıt üstünde. Peki, ne zamana kadar böyle devam edecekti? Oysaki çoktan yüreğinde yer etmiş, kalbini kazanmıştı. Ne diye onu tahtından alıkoyuyordu?
Hayır, yaklaşmak, gerçekten aşkını, sevgisini hissetmeden önce kendini kaptırmak yoktu. Saygısı vardı hiç şüphesiz, lakin sevgi başkaydı.
O gece düşüncelerinde boğulan Zişan'ı
