ตอนที่ 8
976 Words
“คุณเมามากแล้วนะครับ พราวฟ้า”
เสียงเตือนของราฟาเอลทำให้พราวฟ้าเงยหน้าขึ้นจากแก้วเหล้าที่กุมเอาไว้แน่น และยิ้มออกมาอย่างครองสติไม่อยู่
“ฉันไม่ม่าววววว สักหน่อย...”
“แต่ผมว่าคุณเมาแล้วนะครับ”
“ไม่ม่าวววว เอาอีก... ฉันจะดื่มอีก... เอามาอีกแก้วน้องงงงง”
แล้วพราวฟ้าก็ตะโกนโหวกเหวียกเรียกพนักงานเพื่อจะสั่งเหล้าเพิ่ม แต่ราฟาเอลห้ามเอาไว้เสียก่อน จากนั้นก็เช็คบิล และพยุงกึ่งลากหญิงสาวออกจากสถานบันเทิงอย่างทุลักทุเล
“ไม่อ้าวววว ไม่กลับ... นี่คุณปล่อยฉันนะ... ฉันจะดื่มเหล้าต่อ...”
“ทำไมเวลาเมา แล้วแปลงร่างเป็นแบดเกิร์ลแบบนี้ล่ะ พราวฟ้า”
ราฟาเอลดันร่างโซซัดโซเซของพราวฟ้าเข้าไปในรถ และก้มลงไปคาดเข็มขัดให้ จากนั้นก็รีบเดินกลับขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถ
“แล้วจะพาไปสงบสติอารมณ์ที่ไหนดีเนี่ย พากลับไปส่งที่บ้านตอนนี้คงไม่ดีแน่ๆ”
“ฉันไม่กลับบบบ เอาเหล้ามา... เอาเหล้ามา...อีก...”
ราฟาเอลมองผู้หญิงที่พึมพำอะไรไม่หยุดข้างกายด้วยความเป็นกังวล เขายื่นมือไปเอาแว่นออกจากใบหน้าของหล่อนแผ่วเบา ก่อนจะเคลื่อนรถคันงามออกจากหน้าสถานบันเทิงไปอย่างช้าๆ
“เห็นตัวบางๆ แบบนี้ หนักเอาเรื่องนะเนี่ย”
ราฟาเอลยืนมองร่างอรชรในชุดรัดกุมตั้งแต่ลำคอถึงปลายเท้าของพราวฟ้าและส่ายหน้าไปมา พร้อมกับถอนใจ
“ตื่นขึ้นมาคงปวดหัวแย่นะแม่คุณ”
เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ร่างอวบของพราวฟ้า ใจหนึ่งบอกให้ลุกเดินจากไป แต่อีกใจหนึ่งก็มีอำนาจเหนือกว่า มือใหญ่ยกขึ้นปัดเส้นผมออกจากใบหน้านวลที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์อย่างทะนุถนอม
“ผมไม่เคยมองคุณแค่เปลือกเลยนะ พราวฟ้า...”
รอยยิ้มอ่อนโยนระบายเต็มใบหน้าของราฟาเอล หัวใจหนุ่มร่ำร้อง และมันก็ทำให้เขาเลือกที่จะก้มหน้าลงไปหา และขโมยจุมพิตเจ้าหล่อน
เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าริมฝีปากของพราวฟ้าจะต้องนิ่มแบบนี้ ชายหนุ่มกดแนบเพียงแผ่วเบา ก่อนจะยืดตัวตรง และลุกขึ้นจากเตียง ท่อนชายในกางเกงขายาวชูชันจนอึดอัด
“บ้าชิบ จะมาตื่นอะไรตอนนี้วะ”
ราฟาเอลเดินห่างออกไปจากเตียงนอน และพยายามที่จะควบคุมจิตใฝ่ต่ำของตัวเองเอาไว้สุดกำลัง แต่ให้ตายเถอะ มันยากเหลือเกิน
“เฮ้ออออ”
ชายหนุ่มถอนใจยาวเหยียด ขยับสองขาของตัวเองเพื่อคลายความอึดอัดให้กับราฟาเอลน้อยที่ตุงเป้ากางเกงอย่างต่อเนื่อง
เขาหันไปมองร่างของพราวฟ้าที่ครางอะไรอู้อี้ในลำคอเบาๆ อีกครั้งอย่างตัดใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้องพักภายในโรงแรม
เขาจะต้องไปนอนที่อื่น ที่ที่ห่างไกลจากพราวฟ้าให้มากที่สุด ไม่อย่างนั้น คืนนี้เขาคงจะทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยลงไป
แต่ยังไม่ทันยื่นมือไปกุมลูกบิดประตูเลย แม้ผู้หญิงที่นอนกระสับกระส่ายบนเตียง ก็ผุดลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับกระชากเสื้อผ้าของตัวเองแรงๆ
“ร้อน... ร้อนจัง...”
“นี่คุณ... อย่าทำแบบนี้สิครับ”
ราฟาเอลต้องรีบกระโจนกลับไปที่เตียงอีกครั้ง ตั้งใจจะไปห้ามหล่อน แต่แล้วก็เสียหลักล้มทับลงไปบนตัวนุ่มนิ่ม หอมกรุ่นของแม่สาวเฉิ่มเต็มแรง
“อุ๊ย... คุณทำอะไรเนี่ย”
คงจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ล่ะมั้ง เจ้าหล่อนถึงได้หัวเราะคิกคักเมื่อถูกเขาล้มลงไปทับเอาไว้แบบนี้ แถมยังยิ้มหวานให้อีกต่างหาก
โอ้ แม่คุณ นี่หล่อนจะรู้ไหมว่าตบะของเขาที่รั้งๆ เอาไว้จะแตกซ่านอยู่แล้ว
“ผม... ลุกดีกว่า”
เขาจะลุกขึ้นหนี แต่แขนเรียวของพราวฟ้ายกขึ้นประคองใบหน้าคมสันของเขาเอาไว้ และเจ้าหล่อนก็ไล้นิ้วไปมาตามเครื่องหน้าของเขาอีกต่างหาก
ราฟาเอลใจคอไม่ดีเลย เจ้าความเป็นชายก็ดีดดึ่งคึกคักสู้จนน่าระเหี่ยใจ
“คุณ... หล่อจังเลยนะ”
คนเมาเหล้าไล้นิ้วยาวไปตามสันจมูกโด่งสวยของราฟาเอล และก็ยิ้มไม่หยุด
“จมูกก็โด่งมากด้วย”
จากนั้นหล่อนก็ลากนิ้วลงมาตามสันกรามกระด้างที่มีไรหนวดขึ้นพอสมควร มาหยุดที่ริมฝีปากหยักสวยของเขา
“ปากก็สวยจัง... สวยกว่าปากของฉันอีก”
หล่อนก็ยังหัวเราะคิกคักเหมือนเดิม ไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับความรู้สึกเจียนจะระเบิดของเขาเลย
“ผม... จะไปเข้าห้องน้ำครับ”
“อย่าเพิ่งสิ... ให้ฉัน... มองหน้าคุณก่อน...”
“ผมไม่ใช่พระนะพราวฟ้า ปล่อยผมก่อน”
เขาเตือนเสียงแหบต่ำ แต่เจ้าหล่อนไม่มีทีท่าจะสนใจอะไรเลย ยังคงเอานิ้วมือลูบไล้ลงมาตามผิวเนื้อของเขา มาหยุดที่ลำคอแกร่ง และคลึงลูกกระเดือกแหลมพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“ลูกกระเดือก... ใหญ่จังค่ะ”
เขาเป่าปากอย่างหมดความอดทน และรวบมือเล็กซุกซนเอาไว้ พร้อมกับคำรามใส่ดุดัน
“ถ้าคุณไม่หยุดยั่วผม พรุ่งนี้เช้าคุณอาจจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็ได้”
เขาขู่หล่อน และคิดว่าหล่อนจะสำนึกได้ แต่เขาลืมไปว่าหล่อนเมามาก
“ทำไมฉันต้องเสียใจด้วยล่ะคะ...”
หล่อนดึงมือจนหลุดจากอุ้งมือของเขา และยกขึ้นมาแตะต้องรอยแยกของคอเสื้อเชิ้ต ลูบไล้แผ่วเบา ปากก็ยิ้มกระจ่าง
“ในเมื่อ... คุณแสนดีกับฉันจะตายไป...”
“พราวฟ้า...”
- Writer
