พิมพ์ผกาเม้มปากด้วยความเสียวซ่าน รู้สึกหนึบแน่นในรูเนื้ออย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน
‘โห… จะฉีกไหมนั่น’
อนันต์อุทานในใจ ด้วยในมุมที่กำลังแอบมองนั้นอยู่ด้านหลัง ห่างเพียงออกมาเพียงแต่เมตรกว่าๆ เท่านั้น จึงเห็นลำเอ็นสีดำของลุงรอนน์อัดแน่นเต็มลำเต็มรูของพิมพ์ผกา
“อ๊า… อย่าเพิ่งขยับนะ… หนูแน่น… ”
พิมพ์ผกาเอามือยันท้องของลุงรอนน์เอาไว้เป็นเชิงห้าม พริ้มตารับความรู้สึกหนึบชารุมล้อมเข้ามารอบปากโพรงสวาท บีบรัดลำเอ็นจนเนื้อบางๆ ปลิ้นตามออกมา
“อ่า… ไหวนะครับ… ”
ถามด้วยความเปนห่วง ลุงรอนน์ขบกรามจนเป็นสันนูน ร่องกลีบบีบรัดลำเอ็นจนปวดหนึบ
“ไหวค่ะ… ไหว… ”
หญิงสาวพยักหน้า สายตาแบ่งรับแบ่งสู้ ลุงรอนน์รู้วิธีที่จะช่วยให้หล่อนข้ามผ่านช่วงเวลาของความเจ็บแปลบไปได้
จึงรีบเอื้อมมือลงมาโอบใบหน้าของพิมพ์ผกาที่กำลังบิดเบ้ รั้งขึ้นมาบดเคล้าริมฝีปากเข้าหากันแน่น จูบปากแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อนดูดดื่ม
“อ๊า… ”
