ตอนที่ 5
1221 Words
แม้จะอยู่ในกลุ่มของผู้ชายที่มีความสูงไล่เลี่ยกันล้อมรอบ แต่ไทโรน คาร์ตันก็จะดูโดดเด่นและมีอำนาจมากกว่าเสมอ
“ไปแก้ไขมาใหม่ ผมยังไม่พอใจกับคุณสมบัติของปืนกระบอกนี้”
ไทโรนพูดกับทีมวิศวกรรมของตัวเอง แม้คนพวกนี้จะมีมันสมองที่น่ายกย่องแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางมองการณ์ไกลได้เท่ากับผู้ชายที่อยู่กับความเสี่ยงมาตลอดชีวิตเช่นเขาได้
“แต่ปืนกระบอกนี้ก็มีคุณสมบัติตรงตามสเปกที่ทางกองทัพให้มาแล้วนะครับ ผมคิดว่า...”
“คู่แข่งเรามีเป็นร้อย ดังนั้นถ้าเราทำแค่ตามคำสั่ง ไม่มีทางที่จะได้เป็นที่หนึ่ง ไปทำตามที่ผมบอก แล้วกลับมาประชุมกันใหม่ในอีกสามวันข้างหน้า”
“ครับ คุณไท”
ไทโรนยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องทำงานของตัวเอง เฮ็นรี่กับแดนนี่เดินตามหลังมาติดๆ
“คุณไทจะทำงานต่อ หรือกลับเลยครับ”
คนถูกถามยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงยิ่งกว่ารถยนต์หรูขึ้นมาจ้อง
“กลับ... แต่ไม่ใช่ที่คาร์ตัน บรีซ”
สูทหรูถูกดึงขึ้นมาพาดที่บ่าบึกบึน ก่อนที่เจ้าของร่างแสนสง่างามจะก้าวยาวๆ ตรงไปยังลิฟต์ตัวใหญ่ โดยมีสองบอดี้การ์ดคู่ใจเดินตามไปไม่ห่าง
“คุณไทจะไปไนต์ คาร์ตันใช่ไหมครับ”
“ใช่ หลังจากประชุมมาเหนื่อยๆ ฉันก็ต้องไปหาที่ผ่อนคลายบ้าง”
คนพูดก้าวขึ้นมานั่งบนรถลีมูซีนสีดำราคาแพงระยับ แดนนี่โค้งให้ด้วยความนอบน้อมก่อนจะเดินไปขึ้นนั่งข้างคนขับซึ่งก็คือเฮ็นรี่ ไม่นานรถคันงามก็แล่นออกจากหน้าเจนเนรัล คาร์ตัน มุ่งหน้าสู่สถานบันเทิงที่ไทโรน คาร์ตันแสนโปรดปราน
“คืนนี้คุณไทต้องการสาวสวยชาติไหนมาปรนนิบัติดีครับ ลาติน หรือว่าเป็นสาวรัสเซีย...”
“ฉันรู้สึกเบื่อหน่ายผู้หญิงแปลกๆ คืนนี้ฉันอยากดื่มคนเดียว...”
ไทโรนส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาสีสนิมมองผ่านกระจกสีดำของตัวรถออกไปยังบรรยากาศด้านนอก แม้จะยังไม่เย็นมาก แต่แสงอาทิตย์กลับถูกก้อนเมฆฝนบดบังเอาไว้จนหมด แล้วภาพดวงหน้าหวานของพุดแก้วก็ผุดพรายขึ้นมาในสมอง ภาพกายสาวอวบอิ่มในชุดสีทองรัดรูป ให้ตายเถอะ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าหล่อนเป็นคนของยูไนเต็ด บราวน์ แต่ร่างกายของเขากับลุกชันขึ้นอย่างดุดันทุกครั้งยามที่มีภาพของเจ้าหล่อนมาอยู่ในหัว
“บ้าชิบ... เธอมันก็แค่นางนกต่อ แพท... ไม่สิ... พุดแก้ว”
แม้จะพึมพำในลำคอแต่เสียงกระด้างนั้นก็ยังเข้าหูของเฮ็นรี่และแดนนี่อยู่ดี สองบอดี้การ์ดหันหน้าสบตากัน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา บรรยากาศในรถคันงามจึงเงียบสงัดจนกระทั่งแล่นมาจอดที่หน้าไนต์ คาร์ตัน
“เชิญครับคุณไท”
แดนนี่รีบมาเปิดประตูให้กับไทโรน
ชายหนุ่มก้าวลงจากรถ ตั้งใจจะเดินมุ่งหน้าตรงไปยังดินแดนส่วนตัวของตนเอง แต่เสียงของกลุ่มนักเที่ยวผู้ชายที่เดินสวนดังมาเข้าหูเสียก่อน
“วันนี้นักร้องคนใหม่สวยสะบัดเลยว่ะ กูจะออฟให้ได้คืนนี้”
คนพวกนั้นเดินจากไปแล้ว ไทโรนจึงหันกลับไปถามแดนนี่
“ไนต์คลับเรารับนักร้องคนใหม่หรือแดนนี่”
“เดี๋ยวผมไปถามเจ้าคาร์ซให้ครับ เชิญคุณไทพักผ่อนที่ห้องพักก่อนครับ”
ไทโรนกำลังจะเดินไป เสียงนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มหนึ่งก็ดังมาเข้าหูอีก
“นักร้องใหม่หน้าตาราวกับนางฟ้า มึงเห็นกันหรือเปล่า คืนนี้เราลากไปกกข้างนอกดีกว่า แบบสวิงกิ้งเป็นไง พวกมึงสนไหม”
“สนสิโว้ย... แต่คงต้องจ่ายหนักหน่อย ไม่งั้นน้องพุดแก้วคงไม่ยอมไป”
พุดแก้ว?
ชื่อนี้ทำให้ร่างของไทโรนแข็งทื่อกลายเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบสีสนิมเข้มจัด จากที่เคยคิดจะปลีกตัวไปพักผ่อน กลับเปลี่ยนทิศทาง
“คุณไทจะไปไหนครับ”
“ฉันจะเข้าไปในไนต์คลับ อยากจะเห็นหน้านักร้องคนใหม่”
แล้วร่างสูงใหญ่แสนสมบูรณ์แบบก็ก้าวยาวๆ เดินจากไป แดนนี่กับเฮ็นรี่รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปติดๆ ด้วยความเป็นห่วงในตัวของเจ้านาย
เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที...
แม้ดวงหน้างามจะเคลือบด้วยรอยยิ้มหวาน แต่หัวใจกับทุกข์ระบมไปกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ร่างกายของหล่อนในยามนี้เปรียบเสมือนชิ้นเนื้ออันแสนโอชะที่หมาป่าจำนวนมากต่างจับจ้องที่จะฉีกทึ้งรุมกิน สายตาโลมเลีย ริมฝีปากที่ฉีกยิ้มพึงพอใจจากผู้ชายพวกนั้น มันคือสิ่งที่หล่อนรังเกียจ มันคือสิ่งที่หล่อนขยะแขยง
เมื่อไหร่เขาจะมาสักที... เมื่อไหร่ไทโรน คาร์ตันจะปรากฏตัวขึ้น หล่อนอยากจบการโชว์ที่แสนน่าสะอิดสะเอียนนี้ลงเสียที จบลงก่อน... ก่อนที่ลมหายใจของหล่อนจะต้องจบลงเสียเอง
“คืนนี้ไปกับพี่นะคนสวย...”
“คืนนี้ไปกับป๋าดีกว่า ป๋ามีเงิน มีแรง สามารถทำให้น้องคนสวยครางได้ทั้งคืน”
หล่อนต้องยิ้มให้กับคำพูดหยาบโลนของคนพวกนี้ ยิ้มทั้งๆ ที่กำลังร้องไห้อย่างหนักในหัวใจ เพลงกำลังจะจบลง นรกในค่ำคืนนี้กำลังจะจบสิ้น แต่แล้ว... สายตาของใครบางคนกลับตรึงหล่อนเอาไว้ให้อยู่กับที่ เนื้อเพลงในหัวสลายหายไป ปล่อยให้ดนตรีเล่นไปโดยไร้คำขับร้อง
เขา... ไทโรน คาร์ตัน... เขายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ผู้คนมากมายที่ล้อมรอบอยู่แต่เขากลับโดดเด่นเหลือเกิน เขาจ้องมาที่หล่อน... มองมาที่หล่อนด้วยสายตา...
ขยะแขยง และสมเพช...
ไม่มีความลุ่มหลงในดวงตาคมกริบคู่นั้นเลย
พุดแก้วยืนตัวสั่นเทา หัวใจเต้นช้าลง และที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือเหมือนจะเป็นลม แต่เฮือกสุดท้ายก็กัดฟันหมุนตัววิ่งหนีลงจากเวทีได้ก่อนที่จะล้มลงไป หล่อนรีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ ซ่อนเร้นตัวอยู่ภายในนั้น เสียงของผู้ชายมากมายร้องตะโกนเรียกชื่อหล่อน เสียงไม่ต่างจากมัจจุราชเลยสักนิด
มือบางยกขึ้นอุดปากของตัวเองเพื่อกั้นเสียงสะอื้น ความอัปยศอดสูยามนี้ถูกความเสียใจที่เกิดจากสายตาสมเพชของไทโรนกลบทับจนมิด ทำไมหล่อนจะต้องไปสนใจเขาด้วยว่าเขาจะคิดยังไง จะรู้สึกยังไงกับหล่อน สิ่งเดียวที่หล่อนต้องทำก็คือ...
‘แกต้องใช้ทุกมารยาหญิง ทำให้ไอ้ไทโรนมันหลงแกจนโงหัวไม่ขึ้น’
ใช่ หล่อนต้องทำตามคำสั่งของนิโคล อย่าไปสนใจ อย่าไปใส่ใจกับความรู้สึกนึกคิดของใคร ทำหน้าที่ของตัวเองให้สำเร็จ แล้วชีวิตของหล่อนจะพ้นจากขุมนรก
- Writer
