ตอนที่ 10
1106 Words
“สวัสดีครับคุณไทโรน คาร์ตัน”
เสียงทักทายที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันของโทมัส บราวน์ทำให้กายสูงใหญ่ที่ถูกห้อมล้อมด้วยกลุ่มบอดี้การ์ดที่มีอาวุธครบมืออย่างไทโรนชะงักเท้า เขาหยุดเดิน และตวัดสายตาคมกริบสีสนิมเผาคู่สนทนาอย่างไม่ปรานี
“ไม่คิดว่าจะยังได้พบคุณที่นี่อีก คุณโทมัส บราวน์”
คำทักทายที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามของไทโรน ทำให้โทมัสไฟแค้นลุกไหม้เต็มอก เขากำมือแน่น แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
“ถึงยูไนเต็ด บราวน์จะถูกคัดชื่อออกไปเมื่อไตรมาสที่แล้ว แต่ครั้งนี้ผมได้รับโอกาสให้เข้าร่วมแข่งขันอีกครั้ง ซึ่งแน่นอนว่ายูไนเต็ด บราวน์จะไม่มีทางยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่”
“ทำไมคุณถึงมั่นใจนักล่ะ คุณโทมัส บราวน์”
เจ้าของชื่อยิ้มหยัน กอดอกด้วยท่าทางจองหอง
“ก็เพราะว่าผมจะทำทุกทางเพื่อถีบให้ยูไนเต็ด บราวน์กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง โดยไม่เกี่ยงวิธี”
ไทโรนยิ้มมองคู่สนทนาอย่างรู้ทัน
“แต่ผมจะบอกอะไรให้นะคุณโทมัส บราวน์”
หนุ่มหล่อคาร์ตันผู้ทรงอิทธิพลก้าวเดินออกมาจากกลุ่มของบอดี้การ์ด มาหยุดข้างกายของโทมัส เขาเอียงหน้าเข้าใกล้และกระซิบแผ่วเบาให้พอได้ยินกันแค่สองคน
“นางนกต่อของคุณน่ะ ไร้เสน่ห์เป็นบ้า...”
แล้วไทโรนก็ถอยออกห่าง หัวเราะเสียงดังลั่น ในขณะที่โทมัสหน้าแดงก่ำด้วยโทสะ สองมือกำแน่นเป็นหมัด
“คราวหน้าคราวหลังถ้าจะใช้วิธีนี้ล่อหลอกผม ขอร้องล่ะเลือกผู้หญิงหน่อยครับ อย่าส่งเด็กกะโปโลแบบพุดแก้วมาอีก เพราะชัยชนะของยูไนเต็ด บราวน์ที่ติดลบอยู่แล้ว มันจะยิ่งติดลบลงไปอีก นี่ผมเตือนด้วยความหวังดีนะ คุณโทมัส บราวน์”
ไทโรนยิ้มอย่างผู้ชนะ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ เดินผ่านไป โดยมีสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคลั่งแค้นของโทมัส บราวน์มองตามไปตลอดเวลา
“สงครามยังไม่จบ อย่าพึ่งนับศพทหาร ไอ้ไทโรน”
โทมัสกำมือแน่น พลางรีบต่อสายหามารดาด้วยความร้อนใจ
“คุณแม่ครับ ผมว่านังพุดมันจะทำให้แผนเราพินาศมากกว่าจะสำเร็จนะครับ”
“ทำไมลูกคิดแบบนั้นล่ะทอม นังพุดมันสวยราวกับนางฟ้า ไม่มีทางที่ไอ้ไทโรนมันจะมองข้ามไปได้ เชื่อแม่เถอะ”
“แต่วันนี้ผมเจอมันที่กองทัพ มันเยาะเย้ยผมเรื่องนังพุด แถมยังบอกอีกว่านังพุดเป็นเด็กกะโปโล หรือว่าเราจะเรียกตัวมันกลับมา และส่งผู้หญิงคนอื่นไปแทนดี”
โทมัสเต็มไปด้วยความลังเลและแสนเป็นกังวล
“เชื่อแม่เถอะทอม นังพุดนี่แหละคืออาวุธชั้นเยี่ยมของยูไนเต็ด บราวน์ ไอ้ไทโรนมันเคยเจอแต่ผู้หญิงเจนจัดสังเวียน มันไม่เคยเจอแบบใสๆ อย่างนังพุด มันจะต้องหลงจนโงหัวไม่ขึ้น และเมื่อนั้นสิ่งที่เราต้องการก็จะสำเร็จ”
แม้จะไม่ค่อยมั่นใจในสิ่งที่มารดาพูดนัก แต่โทมัสก็ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้อีกแล้ว
“ครับ ผมจะเชื่อคุณแม่”
โทมัสวางสายจากมารดา จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องประชุมที่กำลังจะเริ่มต้นการนำเสนออาวุธชนิดใหม่ของกองทัพด้วยความรู้สึกที่ยังเต็มไปด้วยความเป็นกังวล ซึ่งตลอดระยะเวลาการประชุมร่วมๆ สามชั่วโมงเศษ เจนเนรัล คาร์ตันก็สามารถโชว์มันสมองได้อย่างยอดเยี่ยม เรียกความสนใจจากผู้ใหญ่ระดับสูงของกองทัพได้ทุกคน ในขณะที่ผลงานของยูไนเต็ด บราวน์กลับไร้ค่าไม่มีใครให้ความสนใจ
โทมัสกัดฟันแน่น ความริษยาแน่นอก อีกไม่นาน... อีกไม่นานยูไนเต็ด บราวน์จะต้องก้าวขึ้นมาแทนที่ อีกไม่นาน ไอ้ไทโรน!
“อีกสามสัปดาห์ก็จะถึงวันตัดสินแล้ว ผมแน่ใจว่าเจนเนรัล คาร์ตันจะต้องชนะการประมูล และได้ผลิตอาวุธชิ้นนี้ให้กับกองทัพอย่างแน่นอน”
ผู้ใหญ่คนหนึ่งในกองทัพเอ่ยชมเชย
“ขอบคุณครับท่าน เจนเนรัล คาร์ตันจะไม่มีทางทำให้กองทัพของท่านผิดหวัง”
ไทโรนยิ้มบางๆ พูดคุยกับคู่สนทนาผู้มียศศักดิ์สูงอันดับต้นๆ ภายในกองทัพอีกสองสามประโยคก็ขอตัวกลับ
“คุณไทจะกลับไป คาร์ตัน บรีซเลยหรือเปล่าครับ”
แดนนี่เอ่ยถามเมื่อเจ้านายหนุ่มก้าวขึ้นมานั่งในส่วนของห้องโดยสารของรถลีมูซีนเรียบร้อยแล้ว
“ไปฮาเร็ม”
ฮาเร็มคือชื่อเรียกบ้านพักส่วนตัวอีกแห่งหนึ่งของไทโรน ที่นี่คือสถานที่สำหรับสนุกกับผู้หญิงของไทโรน คาร์ตัน
แดนนี่และเฮ็นรี่มองหน้ากัน ก่อนที่สองหนุ่มบอดี้การ์ดคู่ใจจะก้มหน้ารับคำสั่ง
“ครับคุณไท”
รถลีมูซีนคันงามราคาแพงกว่าบ้านในตัวเมืองนิวยอร์กหลายเท่าแล่นกลับขึ้นสู่ถนนอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาฉาบทับด้วยความเยือกเย็นไร้ความรู้สึก แต่ใครจะรู้บ้างเล่าว่าเลือดในกายของไทโรน คาร์ตันกำลังร้อนระอุรุนแรงแค่ไหน
เพราะใคร? ก็เพราะแม่พุดแก้วแสนสวยคนนั้นเพียงคนเดียว
ชายหนุ่มกัดฟัน กำมือแน่น พยายามข่มตัณหาราคะเอาไว้ แต่ไอ้อวัยวะที่ซอกขากลับไม่ยอมให้ความร่วมมือเลย มันลุกมันตื่นชูชันจนเขาต้องตวัดขาขึ้นไขว่ห้างเพื่อปกปิดความตื่นตัวของมันเอาไว้ ให้ตายเถอะ สภาพน่าสมเพชแบบนี้ มันไม่ควรเกิดขึ้นกับผู้ชายทรงอำนาจอย่างไทโรน คาร์ตัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตาม
“ระยำ!”
ไทโรนสบถไปตลอดทางด้วยความรู้สึกอัดอึดแสนทรมาน พุดแก้วก็แค่นางนกต่อแสนร้ายกาจ แล้วทำไมเขาถึงยอมให้เจ้าหล่อนมามีอิทธิพลกับร่างกายมากขนาดนี้นะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ความผิดพลาดนี้มันเกิดจากอะไรกัน
ไม่มีคำตอบใดออกมาจากหัวสมองที่เคยฉลาดล้ำ มีเพียงแค่ความต้องการหนักหน่วงที่ไม่สามารถรับมือได้เท่านั้นที่กำลังคุกคามอยู่ภายในกาย เขาอาจจะต้องอกแตกตาย ร่างกายอาจจะระเบิดแตกเป็นเสี่ยงเพราะตัณหา หากไม่ได้จับขานวลแยกออกจากกัน และสอดเสียบความแข็งชันที่กำลังลุกฮืออยู่ที่ซอกขาเข้ากับร่องสาวของพุดแก้ว
บ้าชะมัด! ทำไมตัณหาราคะที่มีต่อพุดแก้วถึงได้มีอำนาจรุนแรงเพียงนี้นะ
- Writer
