ตอนที่ 7
1412 Words
คนของเขารับคำ ไม่นานผู้หญิงสาวสวยในชุดวาบหวามโชว์ทั้งบนทั้งล่างก็พากันเดินนวยนาดเข้ามาหา สาวสองคนทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเขา ในขณะที่สาวผิวเข้มหุ่นดีมากอีกคนซึ่งเป็นดาวเด่นของไนต์ คาร์ตันเลือกที่จะนั่งลงบนตักของเขา
“มีอะไรให้พวกเราช่วยหรือคะ คุณไท”
บั้นท้ายอวบส่ายวนไปมากับตักแกร่งของหนุ่มเจ้าของไนต์คลับ หากเป็นในยามอื่นไทโรนคงจับหล่อนโยนลงกับพื้นไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่... เขาต้องการสนใจพวกหล่อนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะลบภาพของผู้หญิงที่อยู่บนเวทีอย่างพุดแก้ว
“ฉันต้องการความสำราญ”
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ”
ไทโรนยิ้มเยาะ ก่อนจะกดปากแนบลงไปหาสาวบนตักแกร่ง เขาเลือกที่จะจูบอย่างดูดดื่มดุดัน กอดรัดร่างอวบอิ่มที่เชิญชวนนั้นเพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงในใจ และไทโรนก็ทำได้ดีชนิดที่เรียกได้ว่าเยี่ยมยอด เพราะคนที่กำลังร้องเพลงบทเวทีถึงกับลืมเนื้อเลยทีเดียว ดวงตากลมโตของพุดแก้วเบิกกว้าง หัวใจเจ็บปวดกับภาพที่เห็นยิ่งนัก ไทโรนเป็นเสือผู้หญิง เขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะทำแบบนี้กับผู้หญิงมากหน้าหลายตา หล่อนรู้อยู่เต็มอกแล้วนี่ แล้วทำไมจะต้องรู้สึกเหมือนหัวใจจะพังแบบนี้ด้วย
พุดแก้วกัดฟันละสายตาจากภาพของไทโรนที่กำลังฟัดกันนัวเนียกับสาวหุ่นดี มามองบรรดาผู้ชายเบื้องหน้าผ่านม่านน้ำตา และก็กัดฟันร้องจนจบเพลง
“ขอบคุณมากค่ะ แล้วพบกันใหม่”
หล่อนโค้งคำนับให้กับทุกคน และเดินกลับไปหลังเวที เสียงผู้ชายจำนวนมากตะโกนว่าเอาอีก อยากเห็นหล่อนร้อง และเต้นอีกครั้ง แต่ทุกอย่างมันสิ้นสุดลงแล้ว หล่อนไม่มีแรงพอที่จะทำแบบนั้นได้อีก หัวใจกำลังเจ็บปวด
“คุณพุด มีนักธุรกิจกระเป๋าหนัก อยากคุยด้วยค่ะ”
บริกรเดินเข้ามาหาก่อนที่หล่อนจะกลับเข้าไปในห้องแต่งตัว
“บอกเขาว่าฉันเหนื่อยนะ คืนนี้จะกลับบ้านแล้ว”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะคะ กฎของไนต์ คาร์ตัน ห้ามปฏิเสธลูกค้า”
พุดแก้วยืนนิ่ง ดวงหน้าซีดเผือด
“แต่ฉันเหนื่อย...”
“ลูกค้ารออยู่ที่โต๊ะ VIP 4 ค่ะ”
แล้วบริกรก็หมุนตัวเดินจากไป หญิงสาวถอนใจเฮือกใหญ่ และก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากจำต้องทำตามกฎของไนต์ คาร์ตัน
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะหนูพุดแก้วคนสวย มานั่งตรงนี้กับฉันสิ”
ผู้ชายวัยเกินกว่าห้าสิบ หัวล้านไปเกินครึ่งยิ้มกว้าง และรีบตบที่นั่งข้างๆ ตัวให้หล่อนเดินไปนั่งด้วย แต่หล่อนไม่ยอม
“พุดนั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ”
“ไม่เอาน่าหนูพุดแก้ว... ฉันอยากให้หนูนั่งข้างๆ ฉันนี่”
ความประหม่าอัดแน่นเต็มกายสาว และก็ไม่มีทางเลือกอีกเช่นเคย
“ค่ะ”
บั้นท้ายอวบทรุดลงนั่งบนเก้าอี้นวมตัวยาว โดยเลือกให้ห่างจากเสี่ยร่างท้วมมากที่สุด แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล เพราะยิ่งหล่อนพยายามจะรักษาระยะห่าง ไอ้เสี่ยเฒ่าก็ยิ่งขยับเข้ามาใกล้ มืออวบๆ ก็ถือวิสาสะตวัดรอบเอวของหล่อนเอาไว้ทันที
“อย่าค่ะเสี่ย”
พุดแก้วขัดขืน ภาวนาให้ค่ำคืนนี้จบลงโดยเร็วที่สุด จบลงก่อนที่หล่อนจะเปลืองเนื้อเปลืองตัวมากไปกว่านี้
“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยน่า ใครๆ ก็รู้ดีว่าเด็กที่นี่ออฟได้ทุกคน”
คนฟังหน้าซีดเผือด ภาวนาให้สิ่งที่กำลังคิดเอาไว้ไม่เป็นความจริง แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เข้าข้างคนอับโชคเช่นหล่อนเลย
“คืนนี้หนูพุดแก้วต้องไปกับเสี่ย”
ดวงหน้างามซีดเผือด ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบแก้สถานการณ์
“เออ... คืนนี้พุดคงไปกับเสี่ยไม่ได้...”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เสี่ยกระเป๋าหนักนะ จ่ายไม่อั้น”
พุดแก้วหน้าซีดแล้วซีดอีกลอบชำเลืองมองไปยังโต๊ะที่ไทโรนนั่งอยู่ ภาวนาให้เขาเลือกที่จะมาลากหล่อนออกไปจากสถานการณ์นี้สักที แต่เขากลับไม่ได้สนใจหล่อนเลยแม้แต่น้อย เขายังคงสนุกกับการนัวเนียกับสาวๆ พวกนั้น หัวอกทรมานจนเหมือนจะขาดใจ
“เสี่ยคะ... ปล่อยพุดก่อนค่ะ”
เสี่ยใหญ่มากตัณหาพยายามจะนัวเนียหล่อนบ้าง แต่สองมือบางก็ดันเอาไว้สุดแรง
“ไม่เอาน่าหนูพุดแก้ว เสี่ยบอกแล้วไงว่าจ่ายไม่อั้น”
“คือว่าพุด... พุดไม่ชอบทำอะไรต่อหน้าคนอื่นน่ะค่ะ”
“แสดงว่าชอบไปที่มิดชิดใช่ไหม”
เสี่ยนรกยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นปาดปากด้วยความหื่นกระหาย
พุดแก้วฝืนยิ้มทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้ ภาวนาให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการของโทมัส เพราะถ้าโทมัสคาดคะเนผิดแม้แต่นิดเดียว หล่อนคงได้ตายทั้งเป็น
“ไปกันเถอะ”
“ปะ ไปไหนคะเสี่ย”
“ก็ไปที่ที่มิดชิดกว่านี้ไงหนูพุดแก้ว เสี่ยหิวมากแล้ว”
ร่างของหล่อนถูกประคองให้ลุกขึ้นด้วยมืออวบน่ารังเกียจของเสี่ยมากตัณหา ทางเดินแคบๆ ทำให้หล่อนต้องเดินผ่านโต๊ะของไทโรนด้วย
“จะกลับแล้วหรือครับเสี่ยปีเตอร์”
ไทโรนเอ่ยทัก ไม่ได้แสดงท่าทางแยแสหล่อนที่กำลังถูกโอบกอดเลยแม้แต่นิดเดียว
‘ไอ้ไทโรนมันสนใจแกนังพุด มันไม่ยอมให้ใครแตะต้องแกหรอก ฉันเอาหัวเป็นประกัน’
บางทีสิ่งที่โทมัสคิดเอาไว้อาจจะผิดพลาด เพราะเท่าที่เห็นไทโรนแทบไม่มองหล่อนเลยด้วยซ้ำ เขาไม่สนใจหล่อน และไม่มีทางชอบหล่อน
“พอดีหนูพุดแก้วคนสวยไม่ชอบให้ผมทำอะไรประเจิดประเจ้อนะครับ”
เขามองหล่อน ใช่นัยน์ตาคมกริบมองหล่อนแล้ว แต่ไม่มีวี่แววแห่งความปรานีเลยแม้แต่นิดเดียว คนถูกมองเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ
“ขอให้คืนนี้เสี่ยมีความสุขมากๆ นะครับ”
“มันแน่นอนอยู่แล้วคุณไท หนูพุดแก้วสวยขนาดนี้ ผมคงขึ้นสวรรค์หลายรอบแน่ๆ”
เสียงหัวเราะของเสี่ยบ้าตัณหาดังขึ้น มันน่ากลัวน่าขยะแขยงราวกับเสียงของมัจจุราชในขุมนรกนัก หล่อนหวาดกลัว มองไทโรนอย่างวิงวอน แต่เขากลับไม่สนใจหล่อนเลย ไม่ช้าร่างของหล่อนก็ถูกดึงให้เดินออกไปจากไนต์คลับหรู ย่างก้าวใกล้ขุมนรกเข้าไปทุกขณะ
“คุณไท...”
เสียงวิงวอนเจือสะอื้นที่ดังขึ้นก่อนที่ร่างอรชรจะถูกไอ้เสี่ยนรกนั่นหิ้วออกไปมันคมยิ่งกว่าใบมีดโกน โสตประสาททุกเส้นในตัวเต้นอย่างรุนแรง สองมือใหญ่กำแน่นเป็นหมัด กรามแกร่งขบกันจนขึ้นสันนูน เขาพยายามต่อสู้กับหายนะตรงหน้า พยายามจะทำเป็นไม่สนใจกับการถูกหิ้วไปของพุดแก้ว ผู้หญิงที่เขาถูกตาต้องใจและต้องการลากขึ้นเตียงตั้งแต่แรกสบตา แต่ให้ตายเถอะเขากำลังจะเป็นบ้า
สมองสั่งให้เขานั่งลง หันไปจูบกับแม่สาวๆ หุ่นดีมากๆ พวกนั้นต่อ พวกหล่อนสวยจัด และก็ไม่ได้สวยน้อยกว่าพุดแก้วเลยสักนิด ตรงกันข้ามสวยกว่า เซ็กซี่กว่าอีกต่างหาก แล้วทำไม...? ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือปรารถนาพวกหล่อนเลยสักนิด พุดแก้วต่างหากที่เขาต้องการ... ต้องการจะฝากฝังความแข็งชันเข้าไปในร่องสาวให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
“บ้าชิบ!”
ร่างสาวอวบถูกผลักจนกระเด็น ไทโรนผุดลุกขึ้นยืน
“ว๊าย... คุณไททำอะไรคะ”
ชายหนุ่มไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของแม่สาวพวกนั้น เขาก้าวยาวๆ ออกไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ต่อให้ต้องตกลงไปในหลุมพรางที่โทมัสขุดขึ้นมาเขาก็ไม่สนใจ แต่สิ่งเดียวที่เขาจะไม่มีวันให้เกิดขึ้นนั่นก็คือพุดแก้วจะตกเป็นของผู้ชายคนไหนไม่ได้
นอกจากไทโรน คาร์ตันคนเดียวเท่านั้น!
- Writer
