KABANATA XIII
NG maganda na ang sikat ang araw, sinubukan kong bumangon sa aking higaan. Napapaubo-ubo pa rin ako talaga—tila ba meron pa rin panghihina sa buong katawan ko.
Gusto kong isipin na hindi na ata umeepekto sa akin ang gamot na t***d na pinaiinom sa akin ng bayaw ko o baka rin kulang na kulang na ‘yong gamot na ‘yon sa dami ng problemang iniisip ko. Kanina nga lang habang nakahiga ako, naisip ko na naman kaagad si Dad, kasunod noon ay ‘yong iniwan niya sa aking utang at sumunod ay ‘tong bahay. Sa paglipas ng mga araw, hanggang ngayon ay hindi ko pa rin talaga makita ‘yong bright side ng mga pangyayaring ‘to—kung meron nga ba? O baka sadyang malulugmok na lang talaga rin ako nito sa kahirapan.
Sana’y naman ako, galing naman ako roon pero kasi—magiging pabigat na rin talaga ako
