ไม่ลืมเลือน

อารัมภบท…คืนสิ้นหวัง

ในงานปาร์ตี้บนคอนโดมิเนียมหรูซึ่งบนชั้นที่จัดงานมีห้องพักขนาดใหญ่ทั้งหมดเพียงสี่ห้อง ‘เจ๊ซอนย่า’ หรือชื่อจริงว่า ‘ศรราม’ เอเจนซีที่มุกกันยาเคยร่วมงานด้วยหลายครั้งได้เชิญบรรดานางแบบและพริตตีในสังกัดมาร่วมดื่มสังสรรค์กันภายในงานเนื่องในโอกาสครบรอบวันเกิดของตน เจ๊ซอนย่าขอร้องกึ่งอ้อนวอนให้มุกกานดามาร่วมงานโดยอ้างว่าต้องการโพรโมตบริษัทโมเดลลิงของตัวเองกับนักธุรกิจใหญ่มากมายที่จะเชิญมาร่วมงานนี้

‘นะจ๊ะน้องกลอย ถือว่าเจ๊ขอละกัน งานนี้สำคัญกับเจ๊มาก ท่าน ๆ ที่เชิญมาเนี่ย ใหญ่ ๆ โต ๆ ทั้งนั้น เรื่องคอนเน็กชันนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย มันจะดีกับงานของโมเดลลิงเราและก็หมายถึงงานของน้องแล้วก็เพื่อน ๆ ด้วยนะจ๊ะ’

และด้วยเหตุนี้มุกกันยาถึงมาอยู่ที่งานนี้ ภายในงานมีผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งผู้หลักผู้ใหญ่ในแวดวงการเมืองซึ่งมุกกันยาก็ไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ทว่าเมื่อหญิงสาวมาร่วมงานแล้วก็ต้องคอยทำหน้าที่เอนเทอร์เทนให้ท่าน ๆ เหล่านั้นเพราะผู้ช่วยของเจ๊ซอนย่าที่ชื่อ ‘มะยม’ หรือชื่อตามบัตรประชาชนว่า ‘นิยม’ สาวประเภทสองร่างใหญ่เดินมากำชับกับทุกคนว่า

‘เจ๊ซอนย่าขอร้องมานะจ๊ะสาว ๆ แขกที่มาเนี่ยเป็นวีไอพีทั้งนั้น ถ้าท่าน ๆ สนับสนุนเราล่ะก็ งานมาไม่ขาดสายนะจ๊ะ ขอบอกเลย’

เวลาผ่านไปมุกกันยาเริ่มรู้สึกว่าตนเองมีอาการผิดปกติ มะยมที่คอยสังเกตเธออยู่ตลอดก็รีบเข้ามาประกบพาเธอเข้ามาพักที่ห้องนอนห้องหนึ่งซึ่งไม่มีคนอื่นอยู่เลยพร้อมกับจีบปากจีบคอพูดว่า

“ดื่มมากไปก็เป็นอย่างนี้แหละ นอนพักสักหน่อยแล้วกันนะจ๊ะน้องกลอยคนสวย เดี๋ยวพี่จะออกไปตามน้องปลายมาอยู่เป็นเพื่อน”

สายตาที่มองมายังพริตตีสาวซึ่งเป็นที่นิยมชมชอบของบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่มีเงินทั้งหลายฉายแววแปลก ๆ มุกกันยาที่รู้สึกว่าร่างกายของตนมีอาการแปลก ๆ รับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตรายบางอย่างจึงพยายามควบคุมสติตนเองไว้ให้ถึงวินาทีสุดท้าย ทันทีที่มะยมเดินออกจากห้องไป หญิงสาวก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่ยังพอมีอยู่เดินตามออกมา เนื่องจากภายนอกห้องมีคนจำนวนมาก เสียงเพลงดังเหมือนกำลังอยู่ในผับ แสงไฟสาดส่องฉวัดเฉวียนไปมาทำให้ไม่มีใครทันสังเกตอาการผิดปกติของมุกกันยาที่พยายามเอาตัวรอดเดินเกาะผนังเพื่อไปยังประตูทางออกข้างหน้า

ก่อนมือจะเอื้อมถึงบานประตูเพียงนิดเดียวก็มีมือหนาของผู้ชายคนหนึ่งมาจับข้อมือเธอไว้จนหญิงสาวหันมามองด้วยความตกใจ

“จะไปไหนเหรอกลอย”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม เป็น ‘ขุนพล’ ชายหนุ่มเพื่อนร่วมงานของเธอนั่นเอง

“ขุน เรารู้สึกไม่ค่อยสบายพาเราออกไปจากที่นี่ที”

มุกกันยาเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคนที่เธอคิดว่าไว้ใจได้ สีหน้าชายหนุ่มนิ่วลงเมื่อได้ฟังและสังเกตกิริยาท่าทางของเธอ เหมือนขุนพลจะรู้ว่าตอนนี้มุกกันยากำลังเผชิญกับสิ่งใดอยู่ เขากวาดสายตามองไปรอบด้าน ก่อนจะเห็นว่ามะยมกำลังเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับเจ๊ซอนย่าซึ่งกำลังยืนคุยอยู่กับนักธุรกิจคนหนึ่งบริเวณสระว่ายน้ำ ขุนพลรู้สึกได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก

“รออยู่ตรงนี้แป๊บนึงนะ เราไปเก็บของก่อนแล้วจะพากลอยออกไปจากที่นี่ รออยู่ที่นี่ อย่าไปไหนล่ะ เราจะรีบมา”

มุกกันยาพยักหน้ารับ พยายามฝืนความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อมวลขึ้นในร่างกายตนเองไว้เต็มที่ คล้อยหลังขุนพลออกไปเธอก็เห็นว่ามะยมกำลังเดินกลับเข้ามาด้านในทำให้มุกกันยาไม่สามารถรอความช่วยเหลือจากใครได้อีก สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือต้องรีบเอาตัวเองออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หญิงสาวจึงรีบเปิดประตูออกมาจากห้องนั้นทันที ที่โถงทางเดินภายนอกเงียบสงบไร้ผู้คน เนื่องจากด้านบนนี้มีความเป็นส่วนตัวสูงมาก และแม้มุกกันยาจะออกมาจากห้องนั้นได้แต่เธอก็ไม่สามารถหาทางลงไปถึงชั้นล่างคอนโดมิเนียมได้เพียงลำพังอย่างแน่นอนหากไม่มีคนพาขึ้นลง ถ้าจะยืนรออยู่แบบนี้หากมีคนจากในห้องนั้นเปิดประตูออกมาต้องพบเจอตัวเธอก่อนแน่ ๆ ขณะนั้นเองหญิงสาวก็เห็นว่าประตูห้องพักห้องหนึ่งถูกเปิดออกมา เช่นเดียวกับที่ประตูห้องที่จัดปาร์ตี้ก็เปิดออกมาเช่นกัน หญิงสาวจึงตัดสินใจพาตัวเองแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้นก่อนที่คนด้านในจะเดินออกมา

เป็นความบังเอิญที่อีกห้องหนึ่งบนชั้นเดียวกันของคอนโดหรูแห่งนี้มีการจัดปาร์ตี้สุดไพรเวตเช่นกัน และเป็นจังหวะที่บริกรคนหนึ่งของงานได้รับมอบหมายให้ลงไปรับของที่มาส่งเพิ่มเติมที่ด้านล่างจึงเป็นโอกาสให้มุกกันยาได้หลบเข้ามาในห้องนี้ บริกรคนที่เปิดประตูออกมาเข้าใจว่าเธอคงเป็นแขกที่มาร่วมงานจึงอำนวยความสะดวกให้หญิงสาวเข้าไป

ภายในห้องมีการเปิดเพลงเสียงดังไม่ต่างจากห้องของเจ๊ซอนย่า คนในห้องมีทั้งที่กำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน เล่นเกมกันอยู่ในสระว่ายน้ำ นั่งดื่มและพูดคุยกันโดยไม่มีใครสังเกตคนที่เพิ่งแอบเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับเชิญอย่างเธอ ทำให้มุกกันยาที่ไม่รู้จะหนีไปทางไหนและจะขอความช่วยเหลือจากใครในขณะที่ร่างกายเริ่มมีอาการมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงต้องพยายามหาที่ซ่อนตัวด้วยการเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่งซึ่งเปิดไฟสลัว ภายในห้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

ร่างกายของเธอฝืนไปต่อไม่ไหวจึงล้มลงบนเตียง บิดกายดิ้นเหมือนคนทุรนทุรายต้องการบางสิ่งบางอย่างมาเติมเต็ม วินาทีต่อมาประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงทะมึนยืนอยู่ปลายเตียง เพียงอึดใจต่อมาร่างนั้นก็เคลื่อนกายเข้ามาหาเธอช้า ๆ และขึ้นมาคร่อมตัวเธอไว้ มุกกันยาพยายามเพ่งสายตามองทว่าความทรงจำที่กึ่งหลับกึ่งตื่นของเธอกลับทำให้เห็นหน้าคนคนนี้ไม่ชัดเจนเลย ร่างกายของเขาบึกบึนล่ำสัน แต่ใบหน้ากลับมืดดำราวกับยมทูตที่ขึ้นมาจากขุมนรก เสียงที่เปล่งออกมาแหบพร่าเหมือนจะมากระชากวิญญาณของเธอออกไป

“กลิ่นตัวคุณหอมดีจริง ๆ”

^

^

^

***ตอนแรกได้กลิ่นมาม่าโชยมารึยังค้า จะอะไรยังไงโปรดติดตามตอนต่อไป คอมเมนท์ส่งกำลังใจมาให้มนสิด้วยน้า จะมาอัพถี่ ๆ เลยจ้า