ไม่เปลี่ยนใจ...8

3410 Words

มาถึงวันที่ชวัลดนย์กับมุกกันยานัดเจอกันซึ่งถือเป็นเดตแรกของทั้งคู่ การเจอกันก่อนหน้านี้นั้น ทุกครั้งจะเป็นการพาเด็กชายมนตรธรออกมาเที่ยวและกินไอศกรีม ชายหนุ่มแต่งตัวมาในลุกสบาย ๆ เสื้อลำลองแขนยาวเข้ารูปสีอ่อนกางเกงสีเข้ม สวมรองเท้าหนังสีน้ำตาลไม่สวมถุงเท้า เซตผมง่าย ๆ ในตัวมีเครื่องประดับชิ้นเดียวที่ข้อมือทว่าราคาแพงลิบ ส่วนมุกกันยาแต่งตัวมาในชุดสีดำคุมโทนทั้งตัวตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดของเธอ เสื้อกั๊กแขนสั้นสวมทับเสื้อสายเดี่ยวด้านในและกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาสวย แต่งหน้าอ่อน ๆ เหมือนไม่แต่งอวดผิวหน้าที่เนียนใส สะพายกระเป๋าแบรนด์เนมใบเล็กสีครีม ผมยาวม้วนลอนปล่อยตามสบาย สวมรองเท้าส้นเตี้ยสีครีมเช่นเดียวกับกระเป๋า ทั้งคู่เอ่ยทักทายกันด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยชวนเธอไปดูหนังก่อนจะไปหาร้านรับประทานอาหารซึ่งหญิงสาวก็ตกลงเพราะตัวเธอก็ไม่ได้เข้าโรงหนังมานานมากแล้วด้วยงานที่รัดตัว ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์จำหน่ายบัตร มองดูรอบฉายและรายชื่อหนังในตาราง ชายหนุ่มเอ่ยถามเธอว่า “คุณจะดูเรื่องอะไรครับ” มุกกันยาหันมาสบตาก็เห็นรอยยิ้มละมุนจากใบหน้าเขา เธอส่ายหน้าไม่ออกความเห็น เพราะไม่รู้จะดูเรื่องอะไรเหมือนกัน มันนานมากแล้วที่ไม่ได้มาดูหนังในโรงเลย “ไม่รู้สิคะ แล้วแต่คุณเลย” หญิงสาวตอบออกไปง่าย ๆ ชายหนุ่มจึงยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า “มาเดตกันครั้งแรกก็ตามใจผมแล้ว มันต้องตามใจฝ่ายหญิงสิครับถึงจะถูก” “ก็ฉันไม่ได้ดูหนังในโรงมานานมากแล้วนี่คะ ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะดูเรื่องอะไรเหมือนกัน ทำแต่งาน ที่ดูเรื่องล่าสุดก็ดูเป็นบัมเบิลบีกับมันเดย์” ชวัลดนย์ถึงกับหัวเราะขบขันออกมาเมื่อได้ฟังที่หญิงสาวพูด “โห นั่นมันหลายปีแล้วนะคุณทรานส์ฟอร์เมอร์ภาคล่าสุดยังไม่เข้าเลย แล้วคุณดูภาคไหนมาแล้วบ้างล่ะ” มุกกันยาส่ายหน้า “ไม่รู้สิ ฉันดูแบบการ์ตูนกับมันเดย์ มันเดย์ชอบบัมเบิลบีมาก” รอยยิ้มยังติดอยู่บนใบหน้าชายหนุ่ม สายตามองเธอด้วยความเอ็นดูเหมือนที่มองมันเดย์ ก่อนจะพูดว่า “เอางี้ วันนี้ไม่มีทรานส์ฟอร์เมอร์ผมขอเลือกหนังให้คุณก็แล้วกันนะ เอาเป็นว่าคุณบอกผมมาว่าคุณชอบดูหนังแบบไหน ตอนนี้มันมีทั้งหนังแนวไซไฟ แฟนตาซีก็มี แอกชัน หรือจะ...หนังรักโรแมนติกก็เข้ากับสถานการณ์ของเรา” พอพูดถึงแนวหนังเรื่องสุดท้ายสายตาก็พริบพราวขึ้นตาม จนมุกกันยามองอย่างหมั่นไส้ สรุป...ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปดูหนังในโรงที่ฉายหนังรักโรแมนติกเรื่องหนึ่งที่มีพระเอกนางเอกดังจากฮอลลีวูดแสดงนำ ชวัลดนย์เลือกเก้าอี้แบบ Opera Chair ที่เป็นที่นั่งแบบโซฟานุ่ม มีหมอนและผ้าห่มไว้ให้เรียบร้อย พอหนังฉายไปได้ประมาณสี่สิบนาทีมุกกันยาก็เริ่มหาวยิ่งโซฟาที่นั่งทั้งนุ่มทั้งสบายเพลงประกอบหนังก็ช่างหวานไพเราะ ร่างกายเธอก็เหมือนต้องการพักผ่อนมากกว่า และคนที่อินกับหนังก็มีแต่เขาคนเดียว กระทั่งหนังจบลงชายหนุ่มจึงค่อยเอียงตัวก้มมองใบหน้าคนที่เอาศีรษะมาพิงกับไหล่ของเขาอย่างสบายอารมณ์ รู้สึกขำและเอ็นดูเธอไม่น้อยแล้วจึงปลุก “คุณหนังจบแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะครับ” ถึงแม้มุกกันยาจะหลับสบายแต่ก็เป็นคนรู้สึกตัวเร็ว เมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ เปลือกตาก็เปิดขึ้นมาและเมื่อรู้ว่าตนเองอยู่ในท่าไหนก็รีบขยับศีรษะออก มองหน้าเขาด้วยสีหน้าเก้อ ๆ “เอ่อ หนังจบแล้วเหรอคะ” “อื้ม” เขาตอบยิ้ม ๆ ไม่ได้ว่าอะไรเธอ ถ้าเขาเลือกดูหนังแอกชันบางทีเธออาจจะไม่หลับ “ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเมื่อคืนเลิกงานดึกไปหน่อย” มุกกันยายิ้มแก้เขิน บอกเขาด้วยความเกรงใจ “ไม่เป็นไรครับ แต่ผมก็ยังดีใจ” “ดีใจเรื่องอะไรคะ” เธอทำตาโต เมื่อชายหนุ่มพูดฟังดูมีเลศนัย “ก็ถ้าคุณไม่หลับ คุณก็ไม่ได้เอนมาซบไหล่ผมเป็นชั่วโมงแบบนี้จริงมั้ยครับ” ฟังคำพูดเขาแล้วก็ทำเธอค้อน คิดจะขอโทษเรื่องที่ทำให้เขาเมื่อย แต่เมื่อเขาพูดแบบนี้ก็เอาเป็นว่าหายกันไปก็แล้วกัน ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันออกมาจากโรงหนังแล้วเลือกเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นร้านหนึ่ง ส่วนตัวนั้นทั้งเขาและเธอก็เป็นคนชอบรับประทานอาหารญี่ปุ่นอยู่แล้ว ชวัลดนย์คีบเนื้อปลาแซมอนรมควันใส่จานของเธอ มุกกันยายิ้มพร้อมกับบอกว่า “ของฉันก็สั่ง ตักให้ทำไมคะ” “ผมรู้ว่าคุณก็สั่ง แต่ผมอยากแบ่งทุกอย่างที่เป็นของผมให้คุณด้วย ของคุณมันแซมอนสดไม่เหมือนกันซะหน่อย” “ก็แซมอนเหมือนกันแหละ” หญิงสาวเถียงกลับไม่จริงจัง ชวัลดนย์ก็โต้กลับมา “แต่กรรมวิธีทำไม่เหมือนกันนี่ครับ นี่อีก ผมเห็นคุณชอบกิน” เขาคีบซูชิน้าไข่หวานใส่จานให้เธอแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจ คราวนี้มุกกันยาไม่เถียงอะไรแล้ว อืม...มีคนบริการถึงจานแบบนี้ให้ก็ดีเหมือนกัน “ผมยังไม่รู้จักเรื่องส่วนตัวของคุณมากเลย ถามได้รึเปล่าครับ” เขาขออนุญาต มองตาเหมือนว่าถ้าเธออนุญาตเขาก็จะถาม แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร มุกกันยาพยักหน้า “ถามมาสิคะ อยากรู้เรื่องอะไร” “บ้านคุณอยู่ที่ไหน” เป็นคำถามเรื่องส่วนตัวคำถามแรก “บ้านเกิดอยู่กาญจนบุรีค่ะ จบม.หกแล้วถึงได้ย้ายเข้ามาเรียนในมหา’ลัยเปิดในกรุงเทพฯ แล้วก็จบปริญญาโทเมื่อสองปีที่แล้ว” หญิงสาวบอกกับเขาด้วยสีหน้าแววตาภาคภูมิใจ ชวัลดนย์มองเธอด้วยสายตาชื่นชมแล้วกล่าวยินดีกับเธอด้วย “ยินดีด้วยนะครับ คุณเก่งมาก ผมชื่นชมจากใจจริง” “ขอบคุณค่ะ” “คุณจบปริญญาโทอะไรครับ” “จบตรีบัญชี จบโท MBA (Master of Business Administration) ค่ะ” ได้รู้การศึกษาของเธอแล้วชวัลดนย์ก็เข้าใจว่ามุกกันยาเก่งหลายด้านเลยทีเดียว มนต์มีนาบอกว่ามุกกันยาจะรับผิดชอบในเรื่องบัญชีของสถาบันสอนบุคลิกภาพ การทำสัญญาระบบบริหารจัดการต่าง ๆ ซึ่งเธอทำได้ดีไม่มีปัญหา ทั้งมุกกันยาและมนต์มีนาเป็นผู้หญิงที่ทำงานกันทั้งคู่พวกเธอมีความแข็งแกร่งไม่ยอมแพ้อยู่ในตัวสูงมาก “ผมไม่แปลกใจเลยทำไมคุณถึงช่วยงานคุณมี่ได้ดีขนาดนี้” “แล้วคุณล่ะ เล่าเรื่องส่วนตัวให้ฉันฟังบ้างสิคะ” ชวัลดนย์ยิ้มก่อนจะเริ่มเล่า “ผมไปใช้ชีวิตอยู่บอสตันตั้งแต่จบม.ปลาย เห็นผมแบบนี้ผมก็เคยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเหมือนกันนะครับ” “หืม? ขนาดคุณนี่ยังต้องทำงานพิเศษด้วยเหรอ แล้วทำอะไร ยังไงคะ” ชายหนุ่มเล่าประสบการณ์ชีวิตให้เธอฟังด้วยแววตามีความสุข เห็นมุกกันยามีสีหน้าสนใจเรื่องราวของเขาชายหนุ่มก็ยิ่งอยากเล่า ซึ่งปกติก็ไม่คิดจะเผยชีวิตในแง่มุมใด ๆ ให้ใครฟังเท่าไรนัก “ทำครับ ถึงคุณพ่อคุณแม่ผมจะส่งเงินให้ใช้มากพอกับค่าใช้จ่ายแต่ส่วนตัวผมก็อยากทำงาน เรียนรู้ชีวิตของคนที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยว่าเขาอยู่อย่างไร บริหารจัดการค่าใช้จ่ายรายเดือนกับค่าจ้างยังไง ได้ศึกษาชีวิตคนทำงานหลายแง่มุม ในวันที่ผมเข้ามารับช่วงบริหารธุรกิจต่อจากครอบครัวผมจะได้รู้วิธีบริหารพนักงานจากระดับล่างสุดให้พวกเขาทำงานในบริษัทได้อย่างมีความสุข คนที่ทำงานในระดับล่างพวกเขาก็มีทักษะในแบบของเขาซึ่งบางครั้งเราไม่ได้เป็นผู้ปฏิบัติตรงนั้น เราจะไม่มีทางเข้าใจ มองภาพไม่ออก การลองทำเพื่อเรียนรู้ด้วยตนเองจึงเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าจำเป็น” ชวัลดนย์พูดมีหลักการในด้านการบริหารของเขาซึ่งมุกกันยาก็ชื่นชมที่เขามีความใส่ใจพนักงานระดับล่าง แต่อีกนัยหนึ่งก็ดูเหมือนว่าเธอกับเขาจะต่างกันค่อนข้างมาก เมื่อชายหนุ่มพูดจบหญิงสาวจึงพูดเรื่องของตัวเองบ้างเป็นการสลับกันเล่า “ที่บ้านฉันเป็นชาวไร่ค่ะ ฐานะทางบ้านก็บอกตรง ๆ ว่าอยู่กันแบบตามมีตามเกิด แต่ก่อนก็ปลูกมันสำปะหลังเป็นหลัก ปลูกตาม ๆ กันไป เพราะยังไม่ได้มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า แล้วก็ไม่ได้มีที่ดินเป็นของตัวเองเยอะมากเลยปลูกพอเลี้ยงตัวได้ ถ้าปีไหนราคามันดีก็ไม่เป็นหนี้ แต่ถ้าปีไหนราคามันตกน้ำตาคนทำไร่ก็ตกตามไปด้วย ก็ต้องดิ้นรนหาอาชีพเสริมเพื่อหาเงินมาให้พอใช้จ่ายแล้วก็พอใช้หนี้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาปลูกไม้ผลแล้วล่ะ ซึ่งได้ผลพอสมควรนะ พอฉันทำงานมีรายได้มากขึ้นก็ส่งกลับไปให้ลุงกับป้าด้วย” มุกกันยาเล่าด้วยรอยยิ้มที่ผ่านประสบการณ์ขมขื่นมาแล้ว ตอนนี้เธอทำงาน มีเงินส่งกลับไปให้คนที่บ้านใช้จ่ายได้สบาย ๆ ทุกเดือนโดยไม่ขัดสน ชวัลดนย์ยิ้มตอบสบสายตาความเป็นนักสู้ของเธอ หญิงสาวเล่าเรื่องของตัวเองต่อไปโดยไม่ปิดบังว่าเธอเติบโตมาจากไหน “ลุงกับป้าส่งฉันเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ให้อยู่กับญาติห่าง ๆ ที่เปิดร้านอาหารเล็ก ๆ จะได้ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้อง เพราะเราไม่มีเงินมากนัก ต้องเก็บไว้ลงทะเบียน” จุดประสงค์หลักที่ลุงกับป้าส่งมุกกันยามาเรียนที่กรุงเทพฯ นอกจากโอกาสทางการศึกษาแล้วยังมีเรื่องอื่นที่หญิงสาวไม่อยากจะพูดถึงนัก จึงข้ามส่วนนี้ไป “พออยู่ได้เทอมหนึ่งก็มีคนมาชวนเข้าไปทำงานพริตตี เห็นบอกว่าได้เงินดี ฉันก็เลยลองทำดูค่ะ แล้วมันก็ได้จริง ๆ จากนั้นฉันก็ย้ายออกมาอยู่ที่ใหม่ เพราะเกรงใจญาติที่อยู่ด้วยเพราะบางทีกลับบ้านดึกแล้วเขาต้องคอยลุกขึ้นมาเปิดบ้านให้ อีกอย่างพอมีงานก็เลยไม่ได้ช่วยงานที่บ้านเขาเท่าที่ควร ฉันก็ทำงานด้านนี้มาเรื่อย ๆ จนมาถึงตอนนี้ที่ฉันนั่งคุยกับคุณนี่แหละค่ะ” พูดจบก็ไหวไหล่ ก่อนจะหันไปดื่มน้ำชาจากหลอดด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ชวัลดนย์ที่ยังมีคำถามจึงเอ่ยถามเธอว่า “ขอโทษนะครับ คุณบอกว่าคุณลุงกับคุณป้าส่งคุณเข้ามาเรียน เอ่อ แล้วคุณพ่อคุณแม่ของคุณล่ะ” มุกกันยาตอบเขาโดยทันทีว่า “ท่านเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็กค่ะ คุณลุงคุณป้าเลี้ยงดูฉันมาเหมือนลูกแท้ ๆ เพราะท่านเองก็ไม่มีลูก ตอนเด็ก ๆ ครอบครัวของฉันลำบากมากค่ะอย่างที่บอก พอมีฉันแล้วถ้าจะมีลูกด้วยกันอีกคนก็คงเลี้ยงกันไม่ไหวพวกท่านเลยตัดสินใจว่าเลี้ยงดูฉันคนเดียวก็พอ” “ครับ ตอนนี้คุณลุงคุณป้าของคุณสบายดีนะครับ หาโอกาสพาผมไปเยี่ยมท่านบ้างนะ” “ทั้งสองคนอยู่บ้านสบายดีค่ะ ตอนนี้ก็ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมากมาย เพราะฉันส่งเงินไปให้ทุกเดือน ทำเท่าที่กำลังจะทำไหวเท่านั้น” มุกกันยายิ้มนึกถึงหน้าผู้เป็นลุงแล้วเล่าต่อว่า “ลุงของฉันชอบพูดเรื่องตลกให้ทุกคนที่อยู่รอบตัวได้หัวเราะกัน ท่านมองว่าการมีปัญหามันเป็นเรื่องธรรมดาของโลก ปัญหามีไว้ให้แก้ไม่ได้มีไว้ให้กลุ้ม ป้าของฉันก็เลยสามารถหัวเราะและยิ้มให้กับทุกปัญหา” ชายหนุ่มยิ้มออกมา “มิน่าล่ะ คุณถึงเติบโตขึ้นมาเป็นคนที่แข็งแกร่งได้ขนาดนี้ ผมอยากไปฟังเรื่องตลก ๆ จากคุณลุงของคุณจริง ๆ” ฟังเรื่องราวของมุกกันยาแล้วชวัลดนย์ก็อดคิดถึงน้องสาวของตัวเองไม่ได้...ชญาพัฒน์ไม่เคยสนใจหรือจริงจังเรื่องงานเลย มันก็จริงอย่างที่ผู้ชายคนนั้นพูดไว้ น้องสาวเขาเป็นคนที่ไม่มีจุดหมายในชีวิต นอกจากสนุกสนานกับการใช้เงินจับจ่ายใช้สอยสนองความต้องการ ชีวิตของชญาพัฒน์ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องดิ้นรนขวนขวายเพราะเกิดมาเพียบพร้อม อยากได้สิ่งใดก็มีคนนำมากองไว้ให้เลือกตรงหน้า เงินปันผลจากบริษัทในเครือที่เธอได้รับในแต่ละไตรมาสไม่ใช่น้อย ทั้งยังที่ได้จากบิดามารดาอีก ซึ่งถามว่าเธอผิดอะไรที่ใช้ชีวิตในแบบของเธอ มันก็ไม่ผิด แต่ประเด็นคือครอบครัวของเขาไม่ได้สอนให้ลูกสาวคนเล็กและคนเดียวรู้จักคุณค่าของเงินและการทำงานเท่าที่ควรจะเป็น และสิ่งที่เธอไม่มีเอาเสียเลยคือความอดทนต่อปัญหาที่เข้ามา ชายหนุ่มเริ่มกังวลว่าถ้าหากวันหนึ่งเขาปล่อยให้น้องสาวรับผิดชอบชีวิตตัวเองชญาพัฒน์จะเป็นอย่างไร “ดู ๆ แล้วชีวิตเราสองคนแตกต่างกันมากเลยนะคะ” นัยประโยคแฝงความหมายให้ชายหนุ่มได้ตีความว่าเธอกับเขาอาจจะไม่มีสิ่งใดให้คู่ควรที่จะอยู่ด้วยกันได้ ชวัลดนย์ฟังแล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “มันไม่เกี่ยวนี่ครับ ถึงแบ็กกราวนด์เราจะต่างกันแค่ไหน มาจากคนละที่ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ในทางกลับกันบางคนมาจากสังคมเดียวกัน ผมหมายถึงสถานะทางสังคม การศึกษาในระดับเดียวกัน ไลฟ์สไตล์เหมือนกัน หรือมีอะไรที่เป็นปัจจัยภายนอกแบบนั้นเหมือนกันแทบทุกอย่าง ถ้าจะเป็นแบบนั้นมันก็เหมือนการมองกระจกแล้วเห็นเงาสะท้อนตัวเองแล้วก็ไม่ได้การันตีว่าจะอยู่ด้วยกันรอด ความชอบส่วนบุคคล อุปนิสัย ทัศนคติ อีกหลายอย่างที่เป็นองค์ประกอบของการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน การเรียนรู้ที่จะยอมรับความแตกต่างซึ่งกันและกัน เรียนรู้ที่รักในสิ่งที่อีกฝ่ายหนึ่งเป็นนั่นล่ะที่สำคัญ ผมว่ามันทำให้เรารู้จักที่จะปรับ เปลี่ยน เข้าใจกันและกันมากขึ้นในทุก ๆ วัน มีเรื่องท้าทายให้เรียนรู้ ชีวิตถึงจะมีสีสันนะครับ คุณคิดว่ายังไง” มุกกันยาเลิกคิ้ว เธอฟังจากสิ่งที่เขาพูดแล้วจึงถามเขากลับไปว่า “ถ้างั้น วันหนึ่งที่เรื่องท้าทายหมดไปเพราะรู้จักกันเรียนรู้กันจนไม่มีอะไรใหม่แล้วล่ะคะ ก็แปลว่าคุณก็จะไปมองหาความท้าทายเพื่อให้ชีวิตมีสีสันใช่มั้ยคะ” ชวัลดนย์ยิ้ม เข้าใจว่าหญิงสาวยังพยายามที่จะบอกว่าเขากับเธอคงไม่สามารถใช้ชีวิตคู่ด้วยกันได้ยืนยาว หรืออาจไม่ได้ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันเพราะปัจจัยด้านความเหมาะสมหลายด้าน เขาสบสายตากับหญิงสาวเพื่อจะให้เธอเห็นความจริงใจผ่านแววตาของเขาแล้วบอกว่า “สำหรับผมการเรียนรู้ของเราไม่มีวันหมดหรอกครับ เราดูหนังด้วยกันเรื่องเดียวกันยังตีความไม่เหมือนกันเลย แล้วพอเรากลับมาดูซ้ำมุกตลกที่เรามองข้ามในครั้งแรกก็ทำให้เราหัวเราะได้ในครั้งที่สองก็มี เพราะเรามองเห็นรายละเอียดมากขึ้น ไปทะเลแต่ละครั้งคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาฝั่งยังไม่เหมือนกันสักลูก ขับรถออกไปทำงานแต่ละวันถึงสี่แยกรถที่จอดติดไฟแดงข้างเรายังไม่ใช่รถคันเดียวกับเมื่อวานเลย แต่ละวันเราใช้ชีวิตไม่เหมือนเดิมทุกอย่าง ถ้าเป็นแบบที่คุณว่า คุณปู่คุณย่าของผมที่อยู่ด้วยกันมาหกสิบกว่าปีจะยังเดินจูงมือกันอยู่จนถึงทุกวันนี้เหรอครับ ไม่ใช่แค่คู่ของคุณปู่คุณย่าผมนะ ยังมีคู่รักที่เขาอยู่ด้วยกันยืนยาวอีกเป็นล้านคู่ในโลกที่พวกเขามีความรักให้กันอย่างไม่เสื่อมคลาย ผมยกตัวอย่างเคสใกล้ตัวให้คุณฟังนะ คุณปู่คุณย่าผมเอง พวกท่านสองคนไม่เคยทะเลาะกันเลยตั้งแต่ผมจำความได้ อาจจะมีงอนกันบ้างเล็กน้อย คุณย่าทำอาหารแบบเดิม รสชาติเดิม ๆ ให้คุณปู่ทานเป็นประจำ คุณปู่ก็ยังชมว่าอาหารอร่อยเหมือนเดิม คู่ของท่านทั้งสองไม่มีคำว่าเบื่อกันเลยสักครั้ง มีแต่คำว่าไม่รู้เบื่อ ไปเยี่ยมท่านทีไรผมก็เห็นท่านทั้งสองอยู่ด้วยกันไม่ห่าง” ชวัลดนย์หยุดพูดไปนิดหนึ่ง มองหน้ามุกกันยาก่อนจะเอ่ยต่อว่า “ถ้าคุณคิดว่าต่อไปผมอาจจะหมดความสนใจในตัวคุณเพราะไม่มีอะไรใหม่ให้ต้องสนใจอีกแล้ว และผมก็จะไปหาคนใหม่ แบบนั้นคงต้องหากันไปไม่รู้จบแล้วล่ะครับ ถ้าผมปักใจกับใครหรืออะไรแล้วก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมหมดความสนใจไปได้” มุกกันยาก้มหน้าหลบสายตาที่แสดงออกชัดเจนในความรู้สึกคู่นั้น เธอรับรู้ความหมายที่เขาพูด บางช่วงบางเวลาเธอเองก็ปรารถนาจะมีชีวิตคู่ที่ยืนยาวกับใครสักคน แต่เธอก็คิดว่าตัวเองไม่น่าจะโชคดีขนาดได้ผู้ชายที่เพอร์เฟกต์อย่างเขามาเป็นคู่ชีวิต อีกอย่างปมหนักหนาในใจเธอที่เหมือนกับหลุมลึกไม่ว่าใครจะพยายามถมมันด้วยความรู้สึกดีสักแค่ไหนมันก็ไม่มีวันเต็ม “ขอโทษนะคะ คนรอบตัวของฉันตอนนี้ไม่ค่อยมีใครที่มีความรักแบบนั้นสักเท่าไหร่” มุกกันยานึกไปถึงมนต์มีนาและยังเพื่อนพริตตีอีกหลายคนที่ชีวิตรักไม่ได้สวยงาม “ก็คุณลุงกับคุณป้าคุณไงครับ คุณบอกเองว่าท่านทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาตลอด และคุณลุงของคุณก็เป็นคนชอบพูดเรื่องตลกให้คนอื่นหัวเราะ และคุณป้าคุณก็หัวเราะกับทุกเรื่องที่คุณลุงของคุณเล่าให้ฟัง” มุกกันยาเงยหน้าสบตากับเขา ไม่นึกเลยว่าเขาจดจำรายละเอียดคำพูดของเธอได้ขนาดนี้ ทั้งที่บางเรื่องจะมองข้ามมันไปก็ได้ “ผมมีตัวอย่างเป็นคุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ที่ยังรักกันดี จริง ๆ ท่านก็มีเรื่องให้งอนกันเล็ก ๆ น้อย ๆ สุดท้ายพวกท่านก็ไม่มีวันเลิกรักกัน...” ชายหนุ่มหยุดพูด จากสีหน้าจริงจังเมื่อครู่กลับมายิ้มสดใสแฝงความเจ้าเล่ห์ไว้อีกครั้ง “จริง ๆ อายุผมขนาดนี้ก็น่าจะมีลูกประมาณมันเดย์ได้แล้ว ผมไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าท่านก็ถามถึงเหลนบ่อยขึ้น คุณว่ายังไงล่ะ” “แหม รุกเร็วอีกแล้วนะคะ คุณอยากจะให้ฉันเป็นแม่พันธุ์ให้คุณใช่มั้ย” คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะออกมา ตอบคำถามเธอด้วยสายตา ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันหลายชั่วโมง ก่อนจะแยกจากชายหนุ่มไปส่งเธอที่ลานจอดรถ “ครั้งหน้าผมไปรับคุณที่คอนโดนะ จะได้นั่งรถคันเดียวกันมาและกลับพร้อมกัน” “ค่ะ” “ตอนค่ำ ๆ ผมโทร. หาอีกทีนะครับ” “ค่ะ”

Read on the App

Download by scanning the QR code to get countless free stories and daily updated books

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more