คนสารเลว
868 Words
เสียงฝีเท้าด้านนอกเงียบหายไปสักพักใหญ่ๆ หญิงสาวเงยหน้ามองหน้าต่างห้องด้านข้างที่เวลานี้สายฝนยังคงเทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง เธอนั่งตัวสั่นเทาอยู่หลังโต๊ะเคาน์เตอร์บาร์ขนาดใหญ่ เห็นด้านนอกเงียบสนิทไปแล้วถึงตัดสินใจคลานเข่าออกมาขณะที่สายตาก็คอยสอดส่อง มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังเมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีแล้วถึงลุกขึ้นยืนก่อนเดินออกจากที่ซ่อนตัว
เสียงข้อความในมือถือที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำให้หญิงสาวตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ รู้สึกเหมือนหัวใจตนเองหยุดเต้นไปชั่วขณะหนึ่ง
“ให้ตายสิ ทำไมต้องมีเสียงข้อความเข้าตอนนี้เนี่ย” เธอรีบเดินตรงออกจากห้องเก็บของก่อนจะเดินไปยังประตูทางออกด้านหลังร้าน
“ไง!”
เสียงทุ้มต่ำทักดังออกมาจากด้านหลังทำให้นรินสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดเผือดลงกว่าเดิม รีบหันกลับไปมองต้นทางเสียงก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยที่มองเขม็งมาใช่คนเดียวกับที่เธอเห็นในร้าน ตรงหางคิ้วกับมุมปากที่แตกมีเลือดไหลซึมออกมา แววตาดุดันเย็นชาคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกหวั่นกลัวอย่างบอกไม่ถูก
สัญชาตญาณในการป้องกันตัวทำให้สองเท้าก้าวออกไปอัตโนมัติ มือเล็กรีบผลักประตูด้านหลังออกไปทันทีก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ร่างสูงรีบวิ่งตามหญิงสาวออกไป ความยาวของช่วงขาที่มากกว่าทำให้ชายหนุ่มได้เปรียบก่อนจะวิ่งตามเธอทันในที่สุด แรงกระชากจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ร่างเล็กชะงักก่อนจะเซถลากลับเข้าหาแรงดึงทันที
“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ” นรินพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนทั้งสองข้างของเขา
“บ้าฉิบ! หยุดดิ้นซักที บอกให้หยุดไงวะ!!”
เสียงแข็งกร้าวที่ตวาดดังลั่นทำให้ร่างเล็กชะงักนิ่งด้วยความตื่นกลัว มือแข็งออกแรงฉุดกระชากลากถูร่างเล็กที่ดิ้นอย่างสุดแรงเข้ามายังลานจอดรถ หลังจากผลักหญิงสาวชิดติดผนังกำแพงด้านหลัง มืออีกข้างก็จัดการบีบข้อมือเล็กอย่างแรง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
“โอ๊ยยย เจ็บนะ ปะปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า!!”
ความกลัวและความเจ็บที่ข้อมือทำให้นัยน์ตาทั้งคู่คลอเอ่อไปด้วยน้ำตา มืออีกข้างที่เหลือก็พยายามแกะมือแข็งราวกับคีมหนีบเหล็กที่บิดข้อมือเธอออก
“เอามือถือมา!!”
ริมฝีปากหนาตวาดออกมาเสียงดัง ดวงตาคมเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยความกรุ่นโกรธ เมื่อเห็นเธอยังนิ่งเงียบถึงออกแรงบีบข้อมือเล็กมากขึ้นกว่าเดิม
“จะเจ็บ”
“หูหนวกเหรอ! กูบอกให้เอาโทรศัพท์มาไง!!”
นรินสะดุ้งตกใจจนตัวสั่นขณะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับชายหนุ่มที่ยืนชิดเธอแค่คืบ ลมหายใจที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์แรงๆ ลอยมาแตะจมูก
เขาเมา..
นรินนิ่งอึ้งไปอึดใจหนึ่งเมื่อสังเกตเห็นหน้าตาเขาชัดเจน
ชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาราวกับภาพวาด ดวงตาคมเข้มจมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวจัดจนดูซีดราวกับกระดาษ หยดน้ำที่เกาะพราวอยู่รอบกรอบหน้าทำให้อีกฝ่ายดูดีอย่างน่าประหลาด
“ฉันจะพูดอีกครั้งเดียว ส่งมือถือมา” เขาพูดย้ำทีละคำช้าๆ ชัดๆ
เพราะกลัวจะถูกทำร้าย นรินรีบเปิดกระเป๋าสะพายของเธอออก ล้วงหยิบมือถือออกมายื่นส่งให้คนตรงหน้า
มือหนาดึงมือถือออกมาได้ก็จัดการเขวี้ยงมันใส่กำแพงอย่างแรง เศษชิ้นส่วนมือถือแตกกระจายตกเกลื่อนพื้น
ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“นายทำบ้าอะไร! เขวี้ยงโทรศัพท์ของฉันทำไมหา!!”
“แค่เขวี้ยงมันทิ้งก็ถือว่าใจดีมากแล้ว ฉันเห็นนะ ตอนอยู่ในร้านเธอทำอะไรอยู่”
“ทำอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย นายกับพวกนายต่างหากที่ทำน่ะ”
“แน่ใจว่าไม่ได้ทำอะไร? ” รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนเรียวปากขณะสบตาตอบอีกฝ่าย
“…” ได้ยินแบบนั้นนรินก็ทำได้แค่ยืนนิ่งเงียบไป ขนาดชกต่อยมีเรื่องกันอยู่ยังอุตส่าห์ตาไวเห็นคนอื่นทำอะไรอยู่
ช่างมันเถอะ ก็แค่โทรศัพท์เองเก็บเงินซื้อใหม่ก็ได้ ถึงเธอจะเสียดายมากแค่ไหนก็ตามแต่ตอนนี้ขอแค่ได้หลุดพ้นจากคนบ้าตรงหน้าได้ก็พอแล้ว
เธอหันซ้ายหันขวามองดูรอบตัวที่นอกจากแสงไฟสลัวในลานจอดรถแล้วก็มีแต่ความมืดและเสียงฝนที่ดูจะกลบเสียงรอบๆ ตัวไปหมด
‘…ดึกขนาดนี้แถมฝนยังมาตกหนักถ้าร้องตะโกนขอให้คนช่วยคงไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอหรอก..’
-----------------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้เน้นหื่นไม่เน้นสาระนะคะ อีโรติก 18+ จบดีค่ะ อัพเรื่อยๆ อ่านฟรีจนจบก่อนปิดเนื้อหานะคะ มีebookแต่รอรีไรท์ก่อนนะคะ
- Writer
