“อุ๊ย!!”
เซเลน่าอุทานเพียงลำพังในห้องครัวเวลาเที่ยงคืนปลายนิ้วถูกมีดสั้นเฉือนเล็กน้อยแทนที่จะเป็นลูกแอบเปิ้ลในมือ
“เป็นอะไรมากมั้ยคะนายหญิง” ซาบีนเดินปรี่เข้าหานายหญิงเพื่อดูแผลให้
“อ้าว ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ก็นายท่านบอกว่านายหญิงจะลงมาหาอะไรกินตอนเที่ยงคืน ฉันตั้งปลุกเพื่อมาคอยปรนนิบัตินายหญิงตามคำสั่งค่ะ”เธอยิ้มแฉ่งขณะอธิบาย
“เห้อ ไร้สาระน่า ไปนอนเถอะ”
“เดี๋ยวจะหาพลาสเตอร์มาติดแผลให้นะคะ”
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ ก้มมองดูแผลเล็กๆแล้วนึกถึงคำพูดของอันนา“รู้มั้ยซาบีน อันนาเพื่อนของฉันบอกว่า ถ้าจู่ๆมีดบาดมือ หรือกรอบรูปหล่นแตกอะไรทำนองนี้ มันกำลังจะสื่อว่าคนใกล้ชิดกำลังได้รับอันตรายหนัก คือแบบ มันเป็นความเชื่อของพวกเค้าน่ะ ตอนอันนาโดนมีดบาดนะ เธอเอาแต่ภาวนาและทำสีหน้าตื่นกลัวจนฉันแอบขำ ”เธอเล่าเรื่องเก่าๆตอนอยู่กับอันนาที่แอลเอ
“โถ่ นายหญิง ถ้าเราไม่เชื่อซะอย่าง ยังไงก็คงไม่เกี่ยวหรอกค่ะ”
