เขี้ยว( เล็บ ) มาเฟีย

เพิ่มเงินเดิมพัน

เบวินรีบแต่งตัวออกจากห้องนอนของดรูว์สรีบลงมาด้านล่าง เธอยกข้อมือเล็กขึ้นมาพลางปลายตามองเวลาที่นาฬิกาบนข้อมือ

" อ้าว! หนูเบ" เสียงร้องเรียกชื่อของเบวินดังตามหลังของเธอ เบวินชะงักเท้าเล็กพร้อมหยุดเดินและหันกลับไปมองด้านหลัง เบวินยิ้มให้เล็กน้อย พลางยกมือเล็กขึ้นพนมมือไหว้แบบชาวไทย เหมือนมัมเคยสอนบ่อยๆ

" สวัสดีค่ะคุณดรัส/สวัสดีค่ะคุณซิลิก้า" เบวินยกมือไหว้อย่างนอบน้อมและปากเล็กกล่าวทักทาย แด๊ดดรัสและมัมซิลิก้าหันมามองหน้ากันพลางส่ายหน้าทันทีเพราะท่านอยากให้เบวินเรียกแด๊ดและมัมมากกว่า ทั้งสองคนหันหน้ากับมายิ้มให้เบวินด้วยความเอ็นดู

" หนูจะรีบไปไหนเหรอหนูเบ มาทานอาหารเช้ากับแด๊ดกับมัมก่อนลูก" แด๊ดดรัสเรียกให้เบวินเข้าไปหาด้วยการชวนไปทานข้าวเช้าด้วย เบวินปลายตามองที่บันไดที่เธอพึ่งเดินลงมา เธอเห็นดรูว์สเดินลงมาพอดี ใบหน้าหล่อบูดบึ้งเหมือนกับว่าไม่พอใจอะไรสักอย่าง และเธอคิดว่าเขาคงไม่พอใจเธอแน่ๆเลย

" ไม่เป็นไรค่ะคุณดรัสคุณซิลิก้า ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" เบวินรีบกล่าวปฏิเสธและบอกลาทั้งสองคน พร้อมหมุนตัวเดินออกจากบ้านไปทันที เพราะขื่นเธอเดินเข้าไปร่วมทานอาหารกับครอบครัวของดรูว์ส เขาคงไม่พอใจแน่ๆและอีกอย่างเธอปฏิญาณตนไว้แล้วว่าจะไม่เข้าใกล้คนในครอบครัวของดรูว์ส เพราะเดี๋ยวดรูว์สจะหาว่าเธอประจบสอพลอ ดรูว์สมองตามหลังของคนตัวเล็กแล้วขบกรามแน่นๆ เพราะตื่นขึ้นมาเบวินก็ออกไปด้านนอกทันที ไม่รู้ไปทำไมที่สนามแข่งรถของชาร์ล

" ตาดรูว์ส เราไปต่อว่าอะไรหนูเบหรือเปล่า" มัมซิลิก้าเห็นลูกชายเดินเข้ามาพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่เป็นเดือดเป็นร้อนใดๆเลย ดรูว์สเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัมซิลิก้าพลางยักไหล่ให้ แด๊ดดรัสปลายตามองลูกชายพลางถอนหายใจแรงๆ เพราะตั้งแต่แต่งงานมา ดรูว์สดูแปลกไปส่วนลูกสะใภ้ก็พยายามตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปด้านนอก ท่านกำลังคิดผิดใช่ไหมที่คิดว่าลูกชายไม่มีคนรักอยู่ ท่านกำลังแยกลูกชายกับคนรักใช่ไหม

" ถ้าแกไม่รักแกก็ไปหย่ากับหนูเบ อย่ามาทำหน้ากวนเบื้องล่างของฉัน" แด๊ดดรัสพูดออกมาด้วยความโมโห เพราะท่าทางและการกระทำของลูกชายทำท่าทางแบบไม่แคร์หรือสนใจแบบนี้ ถ้าคิดว่าควรให้ลูกชายเลิกกับเบวินไปเลย เพื่อจะได้ไม่บาดหมางใจกันในอนาคตกับแด๊ดกายก็ถือว่าดี ดรูว์สปลายตามองหน้าแด๊ดและหรี่ตาขึ้นมามองหน้ามัมที่มองหน้าของเขา เพื่อหวังคำตอบที่จะออกมาจากปากของเขา

" ไม่ !" ดรูว์สเค้นเสียงตอบออกมาสั้นๆ พลางรอยยิ้มเหี้ยมๆ เขาก้มลงมองขนมปังและไส้กรอกตรงหน้า มือหนาหยิบมีดและซ้อมจิ้มไส้กรอกเอาไว้ มีดเล็กหั่นไส้พร้อมยัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆไม่สนใจบุพการีทั้งสองคน แด๊ดดรัสขบกรามแน่นๆ

" แกจะพลาดสักวัน แล้วอย่ามาดิ้นพล่านๆอยู่ตรงหน้าของฉันและมัมแล้วกัน เพราะถ้าถึงวันนั้นไม่ฉัน หรือมีมากกว่าฉันหรือมัมของแกที่จะบดขยี้แกนะตาดรูว์ส" แด๊ดดรัสเตือนลูกชายด้วยความหวังดี เพราะท่านรู้สึกผิดหวังมากที่ลูกชายของท่านหักหน้าทั้งท่านและแด๊ดกาย งานแต่งที่ไม่สมฐานะของมาเฟียแม้แต่นิดเดียว คิดมาแล้วแค้นใจ ดรูว์สได้ยินคำพูดของแด๊ดและสายตาของมัมแล้วยักไหล่ให้

" ผมคงไม่พลาดหรอกครับแด๊ด เพราะผมวางหมากไว้ดีมากๆ " ดรูว์สยกกาแฟขึ้นดื่มพร้อมดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ และหมุนตัวเดินออกจากห้องอาหารไป เพราะเขามีนัดสำคัญที่สนามแข่งรถ

" ไปไอ้บัส ถ้ามึงแพ้วันนี้เจอตีนกูแน่" ดรูว์สเดินออกมาหน้าบ้านพลางหันไปเจอบัสเตอร์ที่ยืนรอเขาอยู่ ดรูว์สหันไปชวนทันที แต่สายตาของดรูว์สแสดงมาให้เห็นว่าเขามีอารมณ์ขุ่นมัวไปหมดทั้งเรื่องเบวินและเรื่องเมื่อกี้ที่แด๊ดของเขาพูดออกมา ' พลาด ไม่มีทางอ่ะคนอย่างดรูว์สไม่รู้จักคำว่าพลาด' ดรูว์สพลางคิดในใจ

" ครับนาย" บัสเตอร์ตอบสั้นๆ ดรูว์สเดินไปขึ้นรถสปอร์ตคู่ใจของตัวเองทันที ส่วนบัสเตอร์ก็เช่นกัน รถสปอร์ตทั้งสองคันขับออกจากบ้านไปด้วยเสียงเหยียบคันเร่งดังสนั่น แด๊ดดรัสและมัมซิลิก้าได้ยินถึงกับส่ายหน้า

" ปล่อยมันไปเมื่อถึงวันนั้น เราค่อยมาดูกันว่าใครจะดิ้นทุรนทุรายตายอยู่ที่นี่" แด๊ดดรัสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงโมโหลูกชายตัวดี เมื่อไหร่ที่แด๊ดกายมาขอตัวลูกสาวคืนท่านจะไม่ห้ามหรือรั้งลูกสะใภ้เอาไว้เลย เพราะท่านคิดว่ามีเพรชในมือแล้วแต่ไม่ยอมรักษา

" ค่ะคุณพี่" มัมซิลิก้าตอบสั้นๆ เพราะท่านก็ผิดที่เลี้ยงลูกชายตามใจเกินไป ท่านถือซะว่าครั้งนี้ท่านจะทำให้เป็นบทเรียนในชีวิตของดรูว์สที่ดื้อกับท่านทั้งสอง

สนามแข่งรถชาร์ล

เบวินนั่งอยู่บนห้องทำงานของชาร์ล สายตาของเธอมองหน้าจ่อแม็คบุ๊กที่ชาร์ลเอาการแข่งขันของคู่ต่อสู้มาให้เธอดู เบวินจ้องมองนิ่งๆไม่พูดอะไร มือเล็กจับแก้วกาแฟตลอดเวลาเพราะความเคยชิน

" คนนี้ชื่อบัสเตอร์เป็นแชมป์ในสนามของพี่ตลอดเลย พี่พยายามหานักแข่งรถมาเพื่อเอาชัยชนะสักครั้งยังไม่ได้เลย เพราะบัสเตอร์เก่งมากๆ " ชาร์ลอธิบายให้เบวินได้เข้าใจ เบวินยกกาแฟดำขึ้นมาจิบตายังจ้องมองการขับของคู่เเข่งตลอดเวลา

" เบขอเพิ่มเงินเดิมพันได้ไหมคะ ?" เบวินถามชาร์ลเพราะเธอมั่นใจว่าเธอจะคว้าชัยชนะแน่นอน เพราะคู่แข่งของเธอยังมีช่องว่างบางจุดอยู่ ชาร์ลมองหน้าเบวินอย่างไม่อยากเชื่อ แต่เขาพร้อมทำตามใจเธอทุกอย่าง ถึงแม้เบวินจะแพ้เขาก็ไม่เสียดายเงินเลย เขาแค่ต้องการให้คนตัวเล็กตรงหน้าได้คลายเครียดลงบ้าง สำหรับเขาเงินแค่นั้นจิ๊บๆ ความความสุขและความสบายใจของคนตัวเล็กสำคัญที่สุด

" ได้อยู่แล้วครับสำหรับน้องเบที่รักของพี่" ชาร์ลตอบคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงที่เป็นสุขใจ เขามองหน้าคนตัวเล็กที่เอาแต่จ้องมองหน้าจอแม็คบุ๊กแล้วก็เผลอยิ้มอย่างลืมตัว เบวินยิ้มที่มุมปากพร้อมหรี่ตาขึ้นมามองสบตาชาร์ล

" สักสิบล้านดอลล่าร์เป็นไงคะ?" เบวินแกล้งพูดเล่นๆเพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าชาร์ลพร้อมสำหรับเธอเสมอ ชาร์ลกดโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิททันที

" ถามคู่เเข่งให้กูที สิบล้านดอลล่าร์กล้าไหม?" ชาร์ลกรอกเสียงสั่งลูกน้องคนสนิทในสนามแข่ง เพราะตอนนี้ช่างที่ศูนย์ตรวจเช็ครถด้านล่างกำลังวุ่นกับการตรวจสภาพรถของเบวินอยู่ รถซุปเปอร์คาร์สีดำที่ชาร์ลพึ่งสั่งมาเมื่อวานก่อนมาแล้ว เขาหวังว่าจะชนะนักแข่งของดรูว์สให้ได้สักครั้ง แค่ครั้งเดียวเขาก็พอใจแล้ว เพราะเขาคือเจ้าถิ่นเขาแพ้นักแข่งของดรูว์สตลอดเลย

" ครับนาย" ลูกน้องตอบรับพร้อมกดสายวาง ชาร์ลมองกล้องวงจรปิดในสนามแข่ง พลางยิ้มออกมาอย่างชอบใจ เพราะคนในสนามแข่งรถเริ่มทยอยเข้ามาเรื่อยๆ แต่ที่เขาผิดหวังนิดหน่อยคือคนที่เข้ามาดูการแข่งขันและลงเงินเดิมพันกับไม่ลงข้างของเขาเลย เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ลงข้างของดรูว์ส สิบเปอร์เซ็นต์ลงข้างของเขา เพราะเขาประกาศไปว่าวันนี้เขาเอานักแข่งโนเมนมาลงแข่งขัน ผู้คนซื้อตั๋วเข้ามาชมเลยลงข้างของดรูว์สเป็นจำนวนมาก เบวินยังจ้องมองดูวิดีโอของคู่แข่งนิ่งเงียบ เธอมองดูรอบต่อหลายการแข่งขันของคู่แข่งแล้ว เบวินถอนหายใจแรงๆ

" เบพร้อมเรียกชื่อเสียงของสนามแข่งมาให้พี่ชาร์ลค่ะ" เบวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นๆ และมั่นใจมากๆ ชาร์ลได้ยินเขายิ่งดีใจ เบวินดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เเละเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับลงแข่งขัน เธอต้องอำพรางไม่ให้ใครได้เห็นใบหน้าของเธอเลย เพราะเธอไม่อยากให้ใครมาสนใจเธอ เพียงแค่การแข่งขันสั้นๆเบวินคิดแค่นั้น จบคือจบ เธอไม่อยากให้ใครต้องมาถามนั้นนี้

" ไปกันเถอะค่ะพี่ชาร์ล เบพร้อมแล้วค่ะ" เบวินเดินออกมาด้วยชุดลงแข่งที่พร้อมทุกอย่างขาดแค่หมวกกันน็อคเท่านั้น ใบหน้าสวยปิดเอาไว้เหลือแค่ดวงตาที่ว่างเปล่า ชาร์ลมองสำรวจรูปร่างของเบวินแล้วเขาถึงกับตกใจ เพราะเขาไม่คิดว่าเบวินจะผอมมากขนาดนี้ ยิ่งเอวนี้คือเล็กมากๆเขาคิดว่ามือของเขาสองข้างคงกำหุ้มแน่นๆ

" เบ! ทำไม่เบผอมแบบนี้ พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าต้องทานข้าวเยอะนะ" ชาร์ลเรียกชื่อคนตัวเล็กเบาๆด้วยความเป็นห่วง.เขารู้ว่าเเบวินดื่มกาแฟหนักมากยิ่งเวลาทำงาน เธอจะไม่แตะหรือทานอะไรเลยนอกจากกาแฟดำแก้วต่อแก้ว เบวินส่ายหน้าเล็กน้อย

" เบทานค่ะ ทานจนพุงจะแตกออกจากกันอยู่แล้วพี่ชาร์ลไม่เห็นเอง " เบวินเถียงคนตัวโตที่ทำหน้าเป็นห่วงเธอมากๆ ซึ่งอาการแบบนี้มันทำให้เธอยิ่งคิดถึงบ้านมากๆเลย คิดถึงอ้อมกอดของแด๊ดและมัมมากๆ แถมคิดถึงพี่สองทั้งสองและหลานสาวที่กำลังพูดคุยเก่งๆ แถมเบลินดาที่ค่อยชวนเธอไปทานนั้นทานนี้เสมอ เบวินพลางคิดถึงทุกคนแล้วเธอรู้สึกอยากกลับบ้าน หัวใจดวงน้อยอยากกลับไปนอนกอดแด๊ดและมัมมาก

" เราไปกันเถอะค่ะพี่ชาร์ล เบพร้อมเป็นแชมป์คนใหม่แล้วค่ะ" เบวินชวนคนตัวโตลงไปด้านล่าง เพราะเธออยากจะสัมผัสรถคันใหม่ที่ชาร์ลลงทุนซื้อมาเพื่อการแข่งขันครั้งนี้โดยเฉพาะ ชาร์ลยิ้มเอ็นดูพลางเดินนำหน้าคนตัวเล็กออกไปจากห้องทำงาน เบวินถอนหายใจเบาๆ เพราะเธอเกือบจะร้องไห้อยู่แล้วเชียว แต่เพราะคนอย่างเบวินไม่มีทางแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครได้เห็นง่ายๆแน่นอน

ศูนย์ตรวจเช็คสภาพรถด้านล่างของสนามแข่งของชาร์ล ช่างเทคนิคและช่างเปลี่ยนล้อรถและอีกมากมายต่างรุมล้อมรถคันใหม่ เบวินเดินแยกไปเข้าห้องน้ำก่อน

" หึหึ สวัสดีครับคุณชาร์ล " เสียงหัวเราะของดรูว์สดังมาจากด้านหลังของเขา ชาร์ลหันหน้ามามองทันที เขาเห็นดรูว์สและบัสเตอร์แชมป์ตลอดกาลยืนอยู่

" สวัสดีครับคุณดรูว์ส" ชาร์ลกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม ดรูว์สมองหน้านักแข่งของชาร์ล

" ไม่คิดจะแนะนำนักแข่งให้ผมรู้จักหน่อยเหรอครับ" ดรูว์สกวาดสายตามองหานักแข่งของชาร์ลแต่ก็ไม่เจอ เขาเลยต้องพูดออกมาแบบนี้ บัสเตอร์ก็มองหาเช่นกันเพราะเขาก็อยากเห็นคู่แข่งของเขาหน้าตาเป็นยังไง เขายังไม่ได้เห็นการแข่งขันขอคู่แข่งสักครั้งเลย แบบนี้เขาจะรู้ได้ยังไงว่าเก่งหรือไม่เก่ง

" ผมขออุบไว้ก่อนนะครับ เพราะนักแข่งของผมไม่ต้องการแสดงตัวให้ใครได้รู้จักครับ" ชาร์ลพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มและความมั่นใจ ดรูว์สมองแล้วเขายิ่งอยากเห็นหน้าคู่แข่ง เขารู้สึกว่าการเดิมพันครั้งนี้เหมอนกับว่าชาร์ลมั่นใจกับนักแข่งโนเนมเหลือเกิน

" ได้มาจากไหนเหรอครับคุณชาร์ลนักแข่งคนนี้" ดรูว์สถามหยั่งเชิงเพราะเงินเดิมพันขนาดนี้ชาร์ลไม่น่าเชื่อใจนักแข่งโนเนมขนาดนี้นั้นแสดงว่าชาร์ลต้องรู้จักดีสิถึงกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้ ชาร์ลยิ้มให้เล็กน้อย

" งั้นบอกนักแข่งของคุณเต็มที่นะครับ ผมขอตัวก่อน" ดรูว์สพูดออกมาพร้อมกับหมุนตัวเดินจากไป

" ชนะมาให้ได้ ทิ้งห่างอย่าให้มันได้เห็นฝุ่น เอาให้หน้าแหกไปเลย" ดรูว์สเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาสั่งบัสเตอร์ด้วยความหงุดหงิด ชาร์ลมองตามหลังแล้วยิ้ม

" ครับนาย ผมจะไม่พลาดครับ" บัสเตอร์ตอบรับด้วยความมั่นใจ