ตอนที่ 11
1396 Words
"ฉันไม่อยากพูดกับผู้หญิงต่ำๆ อย่างหล่อน ลดเกียรติลงไปแล้ว แค่เสียเกียรติก็มากพอ"
นางเอ่ยแล้วก็เดินเชิดจากไป
สีหน้าของชิดชลัยและคอของหล่อนแข็งขึ้นเย้ยไปตามทีหลัง
"ก็ให้มันรู้สิว่าเล่นกับใครไม่เล่น"
แล้วหล่อนก็ต้องมารับโทรศัพท์
"ฉันทำงานตามที่คุณสั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ ต่อไปคุณต้องการอะไรอีก"
ฝ่ายที่รับสายของหล่อนยิ้มออกมา
"ดีมาก"
"คงไม่ดีเท่าไหร่ค่ะ เพราะดูเหมือนว่าฝ่ายนี้พอจะรู้ตัวแล้วว่า คุณส่งใครมา"
หล่อนร้อนผ่านที่ใบหน้าจากวาจาของนางแบบสาวและเป็นนางกลางงิ้วสาวยั่วยวนที่แสนเสน่ห์ของสุภาพบุรุษ
อาชีพนี้เป็นความลับเฉพาะผู้ว่าจ้าง
"แต่ก็ขอบใจนะ เธอทำตามที่ฉันว่าจ้างไว้ดีมาก ฉันเห็นคลิบส่งทางมือถือแล้ว"
ชิดชลัยต้องการแค่นี้ แค่หล่อนทำงานสำเร็จ ก็เป็นอันจบงานของหล่อน
"ไม่เป็นไร ต่อไป ฉันจะจัดการของฉันเอง"
"ค่ะ" ชิดชลัยพยักหน้าตอบรับ แล้วปิดเครื่อง
สายตาของหล่อนยังมุ่งมั่นไปที่คนในตระกูลปัญจดิลกอีกครั้ง ที่ไม่ได้อยู่ในเกมที่ใคนคนหนึ่งสั่งหล่อน หาก แต่หล่อนเป็นคนสั่งให้ตัวเองทำ สาเหตุ ชิดชลัยรู้ดีที่สุด หล่อนกำลังจะเดินดุ่มเข้ามาแก้แค้นแทนพพิกันดาพี่สาว ที่เสียชีวิตไปอย่างโหดร้าย
หล่อนยังไม่กลับหรอก แค่ได้ตีฝีปากคารมกับคุณนายประอรศรีก็สะใจหล่อนเหลือร้าย
ฝ่ายนั้นลับตะไกรมา หล่อนก็เอาใบมีดโกนเข้ากรีดจนเลือดออกซิบๆ เลย เป็นผล ได้แผล ถึงขนาดที่คุณประอรศรีไม่กล้าเข้ามาใกล้ตัวหล่อน
"อ้าว คุณช่อ ยังไม่กลับหรือครับ"
งานนั้นเลิกแล้ว เพราะหล่อนทำงานของหล่อนสำเร็จ แขกคนอื่นต่างทยอยกลับ มีแต่ชิดชลัยที่อ้อยอิ่งอยู่ต่อ เพราะหล่อนรู้ในสิ่งที่หล่อนจะทำที่สุด หล่อนคลี่ยิ้มอีกครั้ง ยิ้มที่ทำให้สุภาพบุรุษทุกคนวาบในอารมณ์
"คุณต่อ"
"จะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ" หล่อนถามต่ออีก
ทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วพร้อมกับยิ้มออกมา
"ผมนึกไม่ออกครับ แต่วันนี้ก็ไม่ได้ดึกมาก เอ หรือว่า คุณช่อ อยากจะไปเที่ยวต่อ"
เขาถามหล่อนด้วยคำนั้นแบบสุภาพ
ชิดชลัยเงียบไปนิดหนึ่งพร้อมกับอุบด้วยรอยยิ้ม
"ค่ะ กำลังจะหาเพื่อนเที่ยวที่ผับ คุณต่อพอจะมาเป็นเพื่อนได้ไหมคะ"
ดวงตาและคำพูดของหล่อนบอกเขา
หล่อนทำให้ใจของเด็กหนุ่มและเลือดในกายของเขานั้นฉีดพุ่งแรงขึ้น ที่ได้โอกาสจากหล่อน
มีหรือที่เขาไม่รีบรับมันไว้
"ดีครับ ผมก็อยากจะเที่ยวต่อเหมือนกัน คงสนุกดี"
"ค่ะ ถ้างั้นเจอกันที่ผับ"
หล่อนบอกชื่อกับเขาพร้อมกับก้าวเดินผละไปอีกทาง
หากแต่รัชนินทร์ ยังยืนยิ้มอยู่คนเดียว แบบไม่หุบ จนเพื่อนสนิทอย่างพิวัฒน์เอ่ย
"เฮ้ย ต่อ แกเป็นอะไรวะ เคลิ้มเหมือนอยู่กับในฝันเชียวโว้ยไอ้เพื่อนรัก"
รัชนินทร์ที่ได้สติแล้วหลังจากเพื่อนทัก อาการดีใจของเขายังคงอยู่ มันปลื้มไปหมด บอกเพื่อน
"ฉันมีนัดเดทต่อกับคุณช่อ"
พิวัฒน์ได้แต่รับรู้ และสายตาความคิดของเขากำลังคิดถึงเรื่องบางอย่าง ที่เพื่อนรักคนนี้ไม่รู้ มันเป็นดวงตาที่แฝงเร้นของการกระทำบางอย่างที่เขารับงานให้ผู้ใหญ่ที่สนิท
"งั้นหรือ โชคดีของนาย ถ้านายได้เดทกับผู้หญิงคนนี้ ถือว่าโชคดีมาก เธอเป็นผู้หญิงที่ผู้ชายทุกคนอยากจะเดทด้วยทั้งนั้น”
"เหรอ ขอบใจนะ เพราะไม่เคยสนใจเธอมาก่อน แต่เวลานี้ต้องเปลี่ยนใจมาสนใจใส่ใจมากขึ้นแล้วล่ะ พิวัฒน์"
"ขอให้นายโชคดีก็แล้วกัน ต่อ"
ตอบแล้วพิวัฒน์ก็แยกไปอีกทาง กับกลุ่มเพื่อนที่มาด้วกัน เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้านกัน
เมื่อได้พบกันอีกครั้ง เป็นอีกครั้งที่รัชนินทร์รู้สึกหลงใหลในตัวของผู้หญิงคนนี้ จนอดกล่าวไม่ได้
"คุณช่อสวยเหลือเกินครับ สวยแบบชวนผมประทับใจไปหมด"
“ขนาดนั้นเลยหรือคะ ชมมากเกินไปหรือเปล่า ช่อก็เป็นของช่อแบบนี้มานานแล้วค่ะ"
"แต่คุณช่อ สวย จนผมรู้สึกหลง"
เป็นคำสารภาพจากปากเขา ชิดชลัยอึ้งฝีมือของหล่อนได้ผล
ไม่ได้บ่อย ที่เขาแวะเข้ามาในผับแห่งนี้ เพราะปรนัยเพื่อนรัก ที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน นัดเขา ปกติไม่ใช่คนเที่ยว ถูกเพื่อนคะยั้นคะยอจนขัดใจไม่ได้
"เปิดหูเปิดตาเสียบ้างวะภู อยู่แต่ในห้องอุดอู้ตายวะยิ่งนายเป็นหนุ่มโสด ไม่เหงาแย่เหรอวะ"
ปรนัยหนุ่มโสดเหมือนกัน แต่เข้าทำนองไม่สด
"เป็นความเคยชินแล้ว"
ภูอนลตอบเพื่อน
"ไม่หาแฟนสักคนเป็นเพื่อนใจเหรอ"
ถามเรื่องแฟน ภูอนลนิ่งเงียบไปครู่ หาสิ ทำไมเขาไม่หา เจอแล้ว ยังไม่บอกกับปรนัย หากเขาไม่แน่ใจ
"หาอยู่เหมือนกัน ตอนนี้คิดว่าเจอแล้ว"
" แนะนำตัวให้รู้จักมั่งสิ"
"ตอนนี้ยัง ไว้มีเวลามากกว่านี้ จะพามาให้นายรู้จักด้วย"
ภูอนลตอบเพื่อนแบบแกนๆ ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ความใฝ่ฝันความวาดหวังที่เขาต้องการอยู่แค่ครึ่งทาง
แต่มันก็ยังไกลอยู่ดี ไม่วายที่เขาจะครุ่นคิดไปถึงหล่อน ชิดชลัย ผู้หญิงที่ล่อแหลมบนมือที่สามของชีวิตคนอื่น เขารู้ว่าเป็นอาชีพของหล่อน แต่กลัวหล่อนจะเผลอไผลไปติดกับดัก
งานของหล่อนเสี่ยงต่ออันตราย ไหนจะฝ่ายตรงกันข้ามที่อาจผูกใจเจ็บ ผู้หญิงบางคนผิดหวังจากการกระทำของหล่อน ทำให้หาเรื่องทำร้าย หรือผู้ชายที่รุมรักหล่อนแล้วไม่สมหวัง
ปฏิเสธไม่ได้ว่า ภูอนลเป็นคนหนึ่งที่หลงใหลคลั่งไคล้ในตัวหล่อน
กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นกลิ่น อวลกระจายแถวนั้นทำไมภูอนลมีความรู้สึกเช่นนั้น ไม่ผิดกลิ่นแน่ เขาทำจมูกฟุดฟิด อยู่บริเวณนี้ ฟุ้งมาไกลทีเดียว น้ำหอมเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวหล่อน
ขณะทรุดนั่งลงในเก้าอี้ทรงสูงภายในบาร์แห่งนี้ ซึ่งมีวัยรุ่นและหนุ่มใหญ่คละเคล้ากัน พื้นที่ค่อนข้างกว้างขวาง เสียงเพลงคลอนั้นบางครั้งตะโกนดังลั่นเสียงของร๊อก ลั่นจนแสบแก้วหู เขาไม่ชอบ ต้องทน คิดว่าเดี๋ยวคงหาย
สายตาเบิกกว้างของภูอนล ทำให้เขา ตกใจ และรีบเบือนหลบ ใบหน้าเบี่ยงออกไปทางอื่น แน่ใจว่าภาพนั้นเป็นเธอ
ชัดเสียยิ่งกว่าอะไร งานของชิดชลัยมีไปทั่วเลยเหรอ ไม่เว้นแม้สถานอโคจรอย่างนี้
หล่อนยังมองไม่เห็นเขา มิน่าถึงได้กลิ่นน้ำหอมที่ติดกายและติดใจเขา ที่แท้จากหล่อนผู้เรือนกายหอม และมีเสน่ห์ยั่วยวนใจชาย
แล้วใคร คนที่มากับหล่อน เขาทั้งไม่คุ้นเคยและรู้จัก ดูเหมือนจะอ่อนกว่าเขาตั้งโข หรือเปลี่ยนรสนิยมมาจีบเด็ก เขาหายใจไม่ทั่วท้องเลยด้วยซ้ำ มันอึดอัด ต้องมาเจอภาพนี้ มันบาดทั้งใจบาดความรู้สึกของเขา
หล่อนในชุดเดรสสีแดงเปลือยไหล่จุดเด่น ใครๆ ก็จ้องจับอยู่ที่หล่อน ไม่เคยมีใครปฏิเสธความงามของผู้หญิงคนนี้เลย แม้แต่เขา
ภูอนลคิดผิดหรือเปล่า ที่แวะมาที่ผับนี้ เพราะเพื่อนชวน
"คุณรัชนินทร์ เคยมาเที่ยวบ่อยมั้ยคะ"
หล่อนถามเขาด้วยเสียงอ่อนหวาน
“เคยที่อื่น ครับ ที่นี่เพิ่งเที่ยวครั้งแรก"
"ตายจริง เหรอคะ"
"ใช่ครับ"
"แล้วคุณช่อล่ะครับ"
"ช่อก็ไม่ได้มาบ่อยหรอกค่ะ นานครั้ง"
"ผมว่าแล้ว ผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณช่อ คงไม่ชอบเที่ยวกลางคืนสักเท่าไหร่"
พูดพร้อมกลั้วด้วยรอยยิ้ม
หล่อนสังเกตเขา ใช่แล้ว รัชนินทร์อยู่ในสายตาของหล่อน โดยไม่รู้ หล่อนวางเขาให้เป็นเหยื่อ ที่ขุดกับดักล่อไว้
- Writer
