เมื่อแทนกลับไปแล้วทศภาคจึงเข้าไปในห้องนอนที่ร่างอรชรยังคงหลับใหลบนเตียงกว้าง บุรุษร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงนั่งใกล้กันกับร่างบอบบางที่ยังทิ้งภวังค์อยู่ในห้วงนิทรานานเนิ่น เขาอาจไม่สนใจในคำพูดของแทนที่คอยติงสติโดยทำประหนึ่งว่าเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน หากแต่ใครเลยจะรู้ว่าถ้อยวาจานั้นยังอื้ออึงอยู่ตลอดเวลาในสำนึกที่เริ่มตีบตัน
คน ๆ หนึ่งที่ไม่เคยรู้เห็นการกระทำของบุพการีตัวเอง
ชายหนุ่มได้แต่มองความผุดผาดตรงหน้าที่จุดความเผลอไผลให้เขารู้สึกกระวนกระวายในความลุ่มหลง มือหนาทำท่าจะไขว่คว้าความงามอันเพริดแพร้วเพียงปลายนิ้วสัมผัส แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดชะงักราวมีอะไรบางอย่างมาขวางกั้น ทศภาคกำมือไว้ไม่ยอมแตะต้องผิวละมุนด้วยพยายามระงับใจตนเอง ทั้งนึกท้วงความรู้สึกครามครันว่าใยจึงต้องไหวหวั่นกับสตรีที่สงบนิ่งอยู่ตรงหน้าถึงเพียงนี้
“เมย์...ถ้าคุณไม่ใช่ลูกสาวของนายสมพงษ์ ผมก็คงจะไม่รู้สึกกับคุณแบบนี้เลย”
