“โห!...คุณกีรติแสนสวยและก็ผู้ดีจัดเนี่ยนะ!”
“แกบ่นอะไรของแกวะเจ้าแทน!....เอารถไปเก็บแล้วรีบมาก็แล้วกัน”
“ครับพี่....ครับ....ครับ”
ชายหนุ่มรีบวิ่งไปที่รถทิ้งไว้แต่ทศภาคที่เดินเข้าไปในบ้านตรงไปยังห้องรับแขก เขารู้สึกเหนื่อยล้าจากการขับรถมาคนเดียวตลอดเส้นทางจากกระบี่จนถึงนครราชสีมาและความรู้สึกที่ยังประหวัดคิดถึงใครคนหนึ่งซึ่งเขายังได้กลิ่นหอมจาง ๆ อวลอยู่ใต้จิตสำนึกที่ยังถวิลหา ทว่าทิฐิทำให้เขาต้องจากมาเพื่อที่ไม่ช้าไม่นานนี้ใครคนนั้นต้องได้พบเขาอีกในฐานะของใครคนใหม่ซึ่งไม่เคยรู้จักกัน
“คุณภาค....สวัสดีค่ะ...กลับมาเมื่อไหร่คะ กิไม่ทราบเลย”
สาวสวยผมยาวดำขลับในเชิ้ตเดรสผ้าฝ้ายสีเทารีบลุกจากเก้าอี้รับแขกทันทีที่เห็นชายหนุ่มซึ่งเธอกำลังรอคอยมาถึง ทศภาคยิ้มให้แม้รู้สึกอยากทิ้งตัวลงนอนเสียบัดเดี๋ยวนั้นหากแต่มารยาทก็สำคัญส
