เงารักเพลิงเสน่หา

ตอนที่ 10

            “คุณภูมิ.....”

            เมลิดาเสียงแหบพร่าเมื่อชายหนุ่มยิ่งดูดเม้มและขบกัดเบา ๆ ปลายเม็ดทับทิมที่ชูชันบนความอิ่มแน่น ความรุ่มร้อนรัญจวนพุ่งพล่านจนถึงขีดสุดทำให้เธอต้องบิดกายไปมารับคลื่นปรารถนาอันน่าเสน่หาที่ถาโถมใส่จนเกินจะตั้งรับ รู้เพียงตอนนี้มีเขาและเธออยู่ภายในเรือที่ไหวโยกราวคลื่นล้อเพื่อขับกล่อมบทรักอันเร่าร้อนซึ่งกินเวลายาวนานยังถึงครึ่งของทางสู่ฝัน

เธอได้ยินเสียงเขาหายใจหนักและครางออกมาเป็นบางครั้งก่อนจะเลื่อนมือเข้าไปใต้กระโปรงผ้าชีฟองบางเบาและล้วงปลายนิ้วลึกลงไปภายในอันเดอร์แวร์ลูกไม้ รอยสากบนมือหนาที่สัมผัสกับความบอบบางของผิวสาวภายในนั้นทำให้เมลิดาถึงกับเม้มริมฝีปากแน่นและหนีบเรียวขาเข้าหากันอย่างจะร้องขอไม่ให้เขาทิ้งเธอไปเสียตอนนี้ นิ้วเรียวขยุ้มเรือนผมของเขาเมื่อส่วนที่อ่อนไหวถูกเร่งเร้าจากการเสียดสีที่เริ่มหนักหน่วงและล้วงลึกมากขึ้นทุกขณะ

เมื่อชายหนุ่มรู้สึกว่าอารมณ์ของทั้งเขาและเธอร้อนเร่าใกล้ถึงจุดเผาไหม้จึงปลดกระดุมเพื่อดึงเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกบ้างเพื่อแนบกล้ามเนื้อกำยำบนแผงอกลงบนเนินทรวงอวบหยุ่นของหญิงสาวที่อวดความอิ่มเต็มออกจากรอยแยกของสาปเสื้อชุดกระโปรงชีฟอง

ไม่ว่าลมจะโหมพัดหรือคลื่นจะสาดซัดมากเท่าใดหากหัวใจสองดวงก็มิได้รู้สึกหวั่นหวาดเพราะความงดงามย่อมผลิบานอยู่ท่ามกลางแดนดินอันแสนฉ่ำชื่น

            “บอกผมสิ....เมลิดา....ว่าคุณจะไม่เสียใจ”

            ชายหนุ่มกระซิบถามอยู่บนผิวแก้มของหญิงสาวที่ยังคงหลับตารับความเสียวซ่านจากปลายนิ้วของเขาที่หลุดหายเข้าไปในความล้ำลึกหนแล้วหนเล่า

            “เมย์รักคุณค่ะ....เมย์จะไม่เสียใจ”

            “ถึงแม้วันใดวันหนึ่งทุกอย่างต้องเปลี่ยนไป คุณก็จะพร้อมทำใจยอมรับมันงั้นหรือ.....เมลิดา”

            “เมย์ไม่มีวันเปลี่ยนใจจากคุณค่ะ.....ไม่มีวันเปลี่ยนใจ”

            คำตอบนั้นหนักแน่นแม้ผู้พูดราวกับล่องลอยอยู่ท่ามกลางกลีบดอกไม้เบ่งบานนับหมื่นโอบล้อมเรือนร่างอรชรเกือบเปลือยในชุดกระโปรงที่ด้านบนถูกแหวกออกจนสองเต้างามล้นทะลักออกมาอวดสายตาและชายกระโปรงถูกเลิกขึ้นสูงจนถึงบั้นเอวคอดกิ่วเผยให้เห็นสะโพกผายบนกายสาว

เจ้าของร่างบางเอนหลังพิงบนเบาะหนังสีครีมขณะที่ชายหนุ่มซึ่งสวมเพียงกางเกงเดนิมเพียงตัวเดียวเริ่มปลดกระดุมและดึงซิปลงเพื่อปลดปล่อยความเคร่งเครียดที่ดันตัวเองออกมาให้เป็นอิสระ เมลิดารู้สึกถึงความกลัวที่แล่นไหลในส่วนลึกหากแต่เธอก็เดินทางมาไกลเกินจะถอยกลับ ในเมื่อเธอยินยอมพร้อมใจมอบทุกอย่างให้เขาก็ควรยินดีต่อความเจ็บปวดที่กำลังทอดเงาคอยรออยู่ข้างหน้า

หญิงสาวกลั้นใจต่อความกริ่งเกรงที่ยังติดลึกเมื่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ใช้ท่อนขาดันขาเรียวยาวของเธอออกจากกันและค่อย ๆ เบียดแทรกตัวเองลงกับเรือนร่างอรชรที่บิดกายคล้ายเจ็บปวดจนมิอาจทานทนทั้งที่เขายังมิทันได้ออกแรงนำพาความแข็งแกร่งลงไปจนสุดทาง

            “คุณภูมิ....ปล่อยเมย์.....เมย์เจ็บค่ะ!”

            เธอพยายามใช้ฝ่ามือดันหน้าอกของเขาออกห่างทว่าเหมือนยิ่งเป็นการยั่วยุให้เขาเดินทางไปต่อโดยไม่ยอมฟังคำร่ำร้องที่หลุดออกมาจากเรียวปากบาง จังหวะของการรุกล้ำรุนแรงขึ้นจนเธอต้องจิกปลายเล็บลงบนไหล่เปลือยของเขา นัยน์ตาคมของชายหนุ่มยิ่งฉายประกายกล้าขึ้นเมื่อรับรู้จนแน่ใจแล้วว่านี่คือครั้งแรกของเมลิดา

หากทว่าเขาหยุดตัวเองลงได้ยากลำบากแม้ยินเสียงร้องไห้ของเธอเบาหวิวอยู่กลางสายลมและน้ำฝนที่ทิ้งตัวไม่ขาดระยะ สำนึกหนึ่งท้วงติงว่าเขากำลังก้าวพลาดเมื่อความความรู้สึกยินดีต่อการได้เป็นเจ้าของความงามบริสุทธิ์กำลังทลายความตั้งใจมั่นที่มีในคราแรก

เจตจำนงอันแข็งกร้าวแห่งความเกลียดชังที่แอบซ่อนอยู่กำลังถูกสั่นไหวด้วยความบอบบางที่เขาตั้งใจจะทำลายหากแต่เขากำลังซึมซับมันไว้ที่ก้นบึ้ง แขนแข็งแรงดันร่างบางที่มิอาจต้านทานพละกำลังเข้าหาตัวเขาจวบจนกายแกร่งนั้นไปสุดทาง เมลิดาถอนใจคล้ายหมดแรงและปรารถนาให้ทุกอย่างยังคงสงบนิ่งเช่นนี้ไม่อยากแม้แต่เขยื้อนตัวเพียงน้อย

            “คุณไม่ได้โกหกผมว่าคุณไม่เคยมีใคร ทำไมคุณไม่เคยรักใครก่อนจะมาเจอผม”

            ชายหนุ่มกระซิบถามขณะที่ยังไม่ยอมขยับตัวแม้การบีบรัดนั้นกำลังจะทำให้เขาขาดใจจากความอดทนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดทั้งก็รู้สึกว่าผิวเนียนละเอียดของหญิงสาวเปียกชื้นด้วยเหงื่อแม้อากาศจะหนาวจับใจ

            “ไม่มีใครที่ใช่สำหรับเมย์...ความรักเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเมย์ค่ะ เมย์เป็นเด็กดื้อหนีการแต่งงานกับคนที่เมย์ไม่ได้รัก จนเมย์มาพบคุณภูมิ”

“แล้วถ้าเกิดวันหนึ่งคุณเมย์ต้องไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น ต้องไปใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่ชื่อทศภาค ภควัตณ์ ...คุณเมย์จะทำยังไง?”

            “มันไม่มีวันเกิดขึ้น.....หรือถ้าเมย์ต้องอยู่กับผู้ชายที่ชื่อทศภาคคนนั้นจริง ๆ เมย์อาจต้องตายเพราะความทรมานจากการอยู่กับคนที่ไม่ได้รักแน่ ๆ ค่ะ”