จอมใจเหนือสมุทร

บทที่ 3 ดอกไม้จากโคลนตม

เพล้ง!

“คุณมันเฮงซวยที่สุด!” เสียงแก้วกระทบผนังตามด้วยเสียงตวาดลั่นของเพลงพิณดังก้อง ใบหน้าสวยเฉี่ยวงอง้ำอย่างไม่พอใจ ไม่ใช่ เป็นยิ่งกว่าไม่พอใจต่างหาก เพราะเธอชิงชังชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเหลือเกิน

เหนือสมุทรปรายตามองภรรยาของตนอย่างไม่แยแส ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจเพราะภรรยาคนนี้ได้มาฟรีหลังจากซื้อกิจการที่ใกล้ล้มละลายของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ ตอนแรกเขาแค่ต้องการเส้นสายของตระกูลนี้เพื่อเบิกทางในการทำธุรกิจอื่น ๆ กลับกลายเป็นว่าหลังแต่งงานแล้วกลับมีแต่เรื่องเน่าเฟะให้เขาตามเช็ดล้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

สัญญามีระยะเวลาของมัน การแต่งงานที่ทำให้เขาขาดทุนหลายร้อยล้าน ทำให้เขาเบื่อหน่ายและเอือมระอาเกินทน แล้วตอนนี้เขาก็ดีใจยิ่งกว่าทำกำไรได้พันล้านเสียอีก เพราะเขาจะได้หลุดพ้นจากคุกที่ได้ชื่อว่าเป็นทะเบียนสมรสสักที

“เซ็นใบหย่ารึยัง”

แทนที่เหนือสมุทรจะตอบโต้ด้วยอารมณ์โทสะ แต่เขากลับถามถึงใบหย่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา การกระทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการสาดน้ำเย็นใส่ศีรษะที่ร้อนเหมือนถ่านของเพลงพิณ

ใบหน้าของเพลงพิณเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและโศกเศร้า หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็ไม่สามารถต้านทานอารมณ์อ่อนไหวในใจได้ นั่นเพราะเธอตกหลุมรักสามีของตัวเองไปแล้ว

อย่าว่าแต่ความรัก แม้แต่ความห่วงใยในฐานะสามีภรรยา เหนือสมุทรก็ไม่เคยมีเยื่อใยให้ หลังจากแต่งงาน เขาไม่เคยทำหน้าที่สามีเลยสักครั้ง ไม่ว่าเธอจะยั่วยวนอย่างไรก็ไม่เคยได้ผล หากเหนือสมุทรหลับนอนกับเธอสักครั้ง เธอคงจับเขาได้อยู่หมัดมากกว่านี้

“คุณมันเลือดเย็น คุณเฝ้ารอเวลาที่จะหย่ากับเพลงขนาดนี้เชียวเหรอคะ” เสียงหวานตัดพ้อพลางทรุดนั่งลงกับพื้น

ห้องหอที่กลายเป็นห้องของคุณผู้หญิง ห้องที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมและกลิ่นเหล้าชวนเวียนหัว นี่เป็นครั้งแรกที่เหนือสมุทรย่างกรายเข้ามาหลังจากแต่งงาน ทว่าคำถามไถ่ของเขากลับเป็นเรื่องใบหย่า แล้วจะไม่ให้เธอคับแค้นใจได้อย่างไร

เหนือสมุทรมองห้องรก ๆ ของเพลงพิณก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา ไม่ว่าอย่างไรการแต่งงานครั้งนี้ก็คือความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต

“ผมก็ไม่ได้อยากจดทะเบียนกับคุณตั้งแต่แรก” เสียงทุ้มตอบจากนั้นหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พ่นควันกลบกลิ่นชวนคลื่นเ**ยน

เพลงพิณโมโหจนตัวสั่น อยากฆ่าเขาให้ตายคามือ แต่เกรงว่าคนที่ถูกหักคอจะเป็นตัวเธอเอง จึงหันไปเล่นงานคนสำคัญของเขาเอง

“เฮอะ คุณคิดว่าหลังจากหย่าแล้วจะไปเอาอีกะหรี่นั่นมาแทนที่เพลงเหรอคะ ชั้นต่ำ”

เหนือสมุทรขมวดคิ้ว มองหญิงสาวในชุดนอนผ้าซาตินสีครีมด้วยสายตาขุ่นมัว ตอบกลับเสียงเย็น

“อย่าลากคนของฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะใครก็ตาม ก่อนแต่งงานฉันทำตามคำขอของเธอทุกอย่าง แต่ถ้าจะด่าฉันว่าชั้นต่ำ ก็ดูสารรูปตัวเองบ้าง ในโลกนี้คงไม่มีผัวคนไหนใจดีเท่าฉันที่ยอมให้เมียพาชู้เข้ามาเอากันถึงบ้านตัวเองแบบฉันหรอก”

“นั่นมันเป็นเพราะคุณต่างหาก! ถ้าคุณหลับนอนกับเพลง เพลงก็คงไม่ต้องทำแบบนั้น!” เพลงพิณกรีดร้องอย่างเสียสติ ตวาดกล่าวหาสามีตาความเชื่อของตน “ส่วนคุณก็คงไปเอากับอีกะหรี่นั่นเหมือนกันนั่นแหละ ชื่ออะไรนะ อ้อ จอมใจ”

เพล้ง!

“กรี๊ด!” เพลงพิณกรีดร้องอย่างตระหนกเมื่ออยู่ ๆ เหนือสมุทรก็ขว้างขวดเหล้าลงพื้นจนแตกละเอียด ขนกายลุกชันทั้งร่างเมื่อสบสายตากับอีกฝ่าย สายตาที่ราวกับจะจับเธอฉีกร่างเป็นหมื่นชิ้น เพราะบังอาจแตะต้องคนสำคัญของเขา แต่เธอไม่สำนึกและไม่เสียใจเลยสักนิด ในเมื่อเธอก็อยากให้เขาเจ็บเหมือนอย่างที่เธอเจ็บเช่นกัน

“ผู้หญิงคนนั้นถึงจะมาจากโคลนตมแต่ก็ไม่ได้มีสันดานชั้นต่ำและทำตัวโสโครกแบบเธอ” เหนือสมุทรกดเสียงต่ำพยายามข่มอารมณ์ร้ายไม่ให้พลุ่งพล่านจนอีกฝ่ายบาดเจ็บ เพราะเขาไม่ต้องการให้เรื่องราวมันบานปลายไปมากกว่านี้ กว่าเขาจะคืนทุนจากการแต่งงานครั้งนี้ก็ใช้ทั้งสมองและเวลาไม่ใช่น้อย แต่การที่เพลงพิณล้ำเส้นเรื่องของจอมใจ นั่นเป็นเรื่องที่เขาอยู่เฉยไม่ได้

“คุณเหนือ!” เพลงพิณไม่คิดว่าจะถูกด่าอย่างเจ็บแสบเช่นนี้ก็ได้แต่กำหมัดแน่นมองสามีที่กำลังจะกลายเป็นอดีตด้วยสายตาเคียดแค้น เธอไม่ดีตรงไหนกัน ทำไมถึงสู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ทั้งที่เธอก็สวยกว่า มาจากตระกูลผู้ดี ร่ำรวยกว่า และมีประโยชน์กับเหนือสมุทรมากกว่า

“เซ็นใบหย่าแล้วออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มคำรามยื่นคำขาดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว หากอีกฝ่ายยังชักช้าและยื้อเวลาไปมากกว่านี้ เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าห้ามใจไม่ให้ลงมือได้

“แล้วคุณจะต้องเสียใจที่ทิ้งเพลง!”

เพลงพิณทิ้งประโยคสุดท้ายเอาไว้ก่อนจะลากกระเป๋าขึ้นรถส่วนตัวแล้วออกไปจากคฤหาสน์ที่เป็นเรือนหอ

เหนือสมุทรแค่นยิ้มอย่างไม่ยี่หระ คำขู่แค่นั้นเขาฟังมานับไม่ถ้วน มันยังไม่น่ากลัวเท่าคำอวยพรของจอมใจเลยสักนิด

‘แสดงความยินดีกับการแต่งงานด้วยนะคะ’

“แม่งเอ๊ย” เหนือสมุทรสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะหยิบรูปถ่ายครั้งสุดท้ายของจอมใจออกมาจากลิ้นชัก จะเรียกรูปถ่ายก็คงเรียกได้ไม่เต็มปาก คงต้องเรียกว่ารูปแอบถ่ายถึงจะถูก ในชีวิตของเหนือสมุทร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงขนาดนี้ ในวันที่บนเตียงของเขาว่างเปล่า ห้องพักบนชั้นที่ยี่สิบสี่ก็กว้างขวางขึ้นทันตา อาหารที่เคยถูกปาก คนที่เคยคุยถูกคอ แม้แต่รอยยิ้มที่ทำให้จิตใจเคยว้าวุ่นก็สงบลง ทุกอย่างได้อันตรธานไปจนสิ้น

ตั้งแต่เกิดมา เหนือสมุทรไม่เคยตัดสินใจผิดพลาดเลยสักครั้ง เขามักมองผลประโยชน์อยู่เหนือสิ่งอื่นใดอยู่เสมอ นั่นเป็นเพราะเขาต้องการก้าวข้ามสิ่งที่เรียกว่าพ่อ ความรู้สึกทางใจจึงเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงเลือกทิ้งจอมใจ หญิงสาวที่ไร้ประโยชน์คนนั้น แล้วแต่งงานกับเพลงพิณ หญิงสาวที่มีประโยชน์กับเขา ทว่าในใจมักมีสิ่งหนึ่งคอยคัดค้านอยู่เสมอว่าเขาคิดผิดที่ปล่อยจอมใจไป

กลางคืนที่ไม่ได้กอดร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นนั้นมันช่างทรมาน ใช่ว่าเขาไม่พยายามใช้ผู้หญิงคนอื่นเป็นที่ระบาย แต่สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้ หลังจากแต่งงานกับเพลงพิณก็ไม่สามารถร่วมหลับนอนได้เลยสักครั้ง สุดท้ายก็ทำได้แค่ระบายความใคร่โดยใช้รูปแอบถ่ายของจอมใจกับห้วงความทรงจำในอดีตเท่านั้น ไม่มีวันใดเลยที่เขาไม่คิดถึงเธอ

คนสันดานต่ำช้าอย่างเขา มีสิทธิ์อะไรไปคิดถึงคนที่ทอดทิ้งด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเอง ปีแรกหลังจากได้รูปถ่ายแผ่นนี้มา เขาก็เลิกติดตามหญิงสาวแล้วปล่อยเธอให้เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์

ทว่าหลังจากนี้ก็อยากพบจอมใจอีกสักครั้ง จำได้ว่าหญิงสาวอยากเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง เขาจึงได้มอบเงินจำนวนหนึ่งไปตั้งตัว ตอนนี้ก็ผ่านมานานมากแล้ว คิดว่าคงอยู่อย่างสุขสบาย

“อนุวิตร” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อของเลขาเบา ๆ

อนุวิตรเดินเข้ามารับคำสั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ครับท่านประธาน”

เหนือสมุทรหันกลับมาออกคำสั่งเสียงเรียบ

“ตามหาจอมใจอีกครั้ง”

อนุวิตรเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ แต่ก็รับคำสั่งโดยดี

“ครับท่านประธาน”