บทที่ 01 ไอโรคจิต
1091 Words
"ทุกคนฟังทางนี้ครับ…" เสียงเพลงที่เงียบลงทว่ามาพร้อมกับเสียงของพิธีกรหนุ่มที่เข้ามาแทนที่ ทำให้ฝูงผีเสื้อราตรีที่กำลังวาดลวดลายกันอย่างสนุกสนานอยู่ในผับหรูต่างพากันหยุดชะงักแล้วหันไปมองทางพิธีกรเป็นตาเดียว รอรับฟังประโยคที่กำลังจะประกาศออกจากปากของคนที่กำลังทำหน้าตื่นเต้นจนต้องลุ้นตาม
"วันนี้ทางร้านเรามีเซอร์ไพรส์ให้กับทุกคนครับ"
"!?" ช่วงเว้นจังหวะการพูดของพิธีกรทำให้แขกทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา มีบ้างที่กำลังแสดงสีหน้างุนงงแต่ส่วนใหญ่ก็ยิ้มกว้างออกมาเมื่อรู้ล่วงหน้าว่า 'เซอร์ไพรส์' ของพิธีกรนั้นหมายถึงอะไร
"แน่นอนครับ มันจะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากดีเจวีไอพีสุดฮ็อตสาวสวยของทางร้านเรา…"
"…ถ้าพร้อมแล้วขอเสียงให้กับดีเจอลิซครับผม~"
"วู้วๆๆๆ กรี๊ดด…" เสียงโห่ร้องและกรี๊ดกร๊าดด้วยความชอบใจดังขึ้นทันทีที่มีผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวเนียนเดินขึ้นแผ่พลังงานอะไรบางอย่างบนเวทีใหญ่กว้างของผับหรูด้วยรอยยิ้มหวานมัดใจใครหลายๆ คนสะกดให้ทุกคนมองมาที่เธออย่างไม่คลาดสายตา ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันที่ถูกเธอดึงดูดความสนใจจนไม่กล้าหันเหไปไหน
"สวัสดีค่ะทุกคน เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน เพราะฉะนั้นวันนี้เรามาสนุกสุดเหวี่ยงและมีความสุขพร้อมๆ กันไปเลยค่า~" หญิงสาวร่างบางรีบหยิบหูฟังขึ้นมาสวมไว้ครอบหู ก่อนที่จะจัดการรีมิกซ์เพลงด้วยความพราวเสน่ห์และชำนาญจนถูกใจหนุ่มสาวกลางคืนในร้านเป็นที่สุด ทุกคนต่างพากันขยับโยกย้ายตามเสียงเพลงที่สุดแสนจะโดนใจ จนช่วงเวลาที่มีความสุขผ่านไปเร็วอย่างกับโกหก
"เดินทางมาถึงเพลงสุดท้ายแล้วนะคะ มาสนุกกันให้โลกจำไปเลยค่า~"
"วู้วๆๆๆ" บรรยากาศความสนุกสนานวิ่งวนมาจนเวลาเกือบเที่ยงคืนเศษ หลังจากหมดหน้าที่ดีเจสาวก็รีบก้าวเท้าลงจากเวทีกว้างหมายจะเดินไปหาพวกเพื่อน แต่ไม่ทันที่เท้าคู่สวยจะเดินพ้นจากด้านหลังเวที หญิงสาวก็ต้องชะงักหยุดเดินเสียดื้อๆ เพราะความรู้สึกบางอย่างที่แทรกเข้ามาในร่างกาย
"ให้ตายเถอะ ไม่น่าดื่มเยอะเลย" เธอควานหากำแพงหนาในการหาที่ยึด แอลกอฮอล์กำลังตีตื้นขึ้นจนทำให้เกิดอาการเซไปเซมาพยุงตัวเองแทบไม่ไหว ร่างเล็กพยายามฝืนร่างกายด้วยการเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับใช้ทุกอย่างรอบตัวเป็นที่ยึดในการที่จะขึ้นไปชั้นสองที่เป็นโซนวีไอพีหลักแหล่งรวมเพื่อนของเธอ
แต่แล้ว…
"เป็นอะไรไหมครับ?" เสียงทุ้มลึกที่มายืนขวางพร้อมกับใช้ฝ่ามือหนาฉวยโอกาสโอบเอวบางไว้แล้วก้มต่ำหลุบถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพขัดกับการกระทำ
"อย่ามายุ่งกับฉัน!" เธอช้อนสายตากลมโตพยายามเงยหน้าไปมองหน้าคนๆ นั้น ก่อนที่จะจัดการรวบรวมแรงอันน้อยนิดที่มีผลักร่างของคนที่ถือวิสาสะแตะตัวให้กระเด็นกระดอนออกไปจากตัว ร่างบางพยายามตั้งสติเพื่อจดจ้องชายหวังดีประสงค์ร้ายคนนั้น แต่ด้วยอาการอะไรบางอย่างที่แทรกเข้ามาทำให้สายตาเธอพร่าเบลอ ร่างกายร้อนรุ่มจนมีเหงื่อไหลตามกรอบหน้า ไม่สามารถมองออกว่าเขาคนนั้นเป็นใคร อาการทั้งหมดไม่คับคล้ายกับคนเมาเลยสักนิด ทว่าสิ่งที่กำลังแทรกเข้ามาในหัวเธอตอนนี้กำลังชี้ชัดว่าอาการที่กำลังเป็นอยู่คล้ายกับคนที่กำลัง…โดนยา
"หึ ดีเจออลิซน่าจะต้องการผมนะครับ" มุมปากหนาเหยียดยิ้มแล้วไล่มองเรือนร่างสวยตั้งแต่หัวจรดปลาย สายตาแทะโลมอยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวทำให้ดีเจสาวยิ่งมั่นใจว่าคนทำให้เธอตกในสภาพนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน
"แกเอาอะไรให้ฉันกิน!?…"
"หึ"
"ฉันถามว่าแกเอาอะไรให้ฉันกิน!" ร่างเล็กพยายามเบ่งสุดเสียงเพื่อต้องการให้ใครละแวกใกล้เคียงได้ยิน แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ค่อยๆ หายไปทำให้มันอยู่ในโทนเสียงที่ไม่ได้ดังมาก บวกกับเสียงเพลงที่กระหึ่มทำให้ไม่มีใครผ่านมาช่วยเธอเลย
"ยาที่ทำให้ค่ำคืนนี้ของเรามีแต่ความสุขไงครับ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบ
ปกติแล้วกฏเหล็กของเธอคือการไม่รับแก้วจากคนอื่นที่ไม่ใช่แก้วตัวเอง และตลอดเวลาที่อยู่บนเวทีกำลังทำหน้าที่เธอก็ดื่มแต่แก้วของตัวเองมาตลอด แล้วชายคนนี้มาใส่ยาในแก้วของเธอได้ยังไงกัน
"ไอเลว!" ร่างเล็กทิ้งท้ายไว้แล้วพยายามตะเกียกตะกายเพื่อหลีกหนี
แต่แล้ว…
ปึก!
ก้าวเท้าขึ้นบันไดได้ก้าวเดียวเรือนร่างสวยก็ชนเข้าแผงอกหนาจนเกือบเซล้ม มือหนาของคนขึ้นชื่อว่า 'เลว' รีบคว้าเอวเธอไว้ ขณะที่เธอเริ่มใช้แรงน้อยๆ ดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
"ปล่อยฉัน! ไอ้โรคจิต!" ยิ่งดิ้นเหมือนร่างกายยิ่งถูกกอดรัดไว้แน่นกว่าเดิม
"โรคจิต?"
"ใช่…แกมันโรคจิต วางยาฉันเพื่อสนองตัณหาตัวเอง ไอเลว! ไอชั่ว!"
"…" ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่กำลังโอบกอดไว้ เขาค่อยๆ คลายอ้อมกอดเพื่อให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ
ทว่า…
"ว้าย!" ร่างบางกรีดร้องเสียงหลงเมื่ออิสระที่ได้รับมาพร้อมกับแรงที่กำลังจะหมดไป ทำให้คนที่ยืนบนบันไดเสียหลักหมายจะล้มลงตกลงไป แต่ 'พรึ่บ' กลับมีมือหนาของคนที่ปล่อยแขนในตอนแรกกระชากกลับไปได้ จนเรือนร่างสวยกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
"ขะ ขอร้อง…ปล่อยฉัน…" น้ำสีใสไหลพรากจากดวงตาเมื่อคิดว่าตัวเองไม่สามารถหลีกหนีจากเหตุการณ์นี้ได้
"…" ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีกแล้ว เหมือนเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว จนผ่านไปไม่นานร่างเล็กที่ค่อยๆ อ่อนล้าลงก็ถูกอุ้มลอยกลางอากาศ
"ยะ อย่าทำอะไรฉัน…" ชายร่างสูงรีบเดินออกจากทางข้างหลังของผับหรู ก่อนที่จะยัดคนที่ไร้สติเข้ามาในรถแล้วรีบขับออกไปทันที
"ให้ผมไปส่งที่ไหนครับ"
"เพนท์เฮาส์"
- Writer
