When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ขอโทษนะครับคุณครินทร์” ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้ากล่าวกับชายหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด แต่คำสั่งที่เขาได้รับมาก็ต้องปฏิบัติตามให้สำเร็จเช่นกัน “แกไม่ต้องมาขอโทษฉัน แกแค่ปล่อยฉันทุกอย่างมันก็จบแล้ว” ครินทร์เดือดพล่านไปด้วยโทสะ เขาไม่ต้องการให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของเขา และความทรงจำอะไรเขาก็ไม่ต้องการทั้งสิ้น เพราะตอนนี้ความทรงจำทั้งหมดที่เขามีมันก็คือช่อเอื้องเท่านั้น “ผมทำอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ คุณกลับไปกับผมนะครับ ครอบครัวของคุณรออยู่” ชายฉกรรจ์คนเดิมกล่าวด้วยความรู้สึกสงสารชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรครินทร์ได้เลย “ถ้าคุณจะไม่ช่วยอะไรผม คุณก็เงียบไปเลย” ครินทร์กล่าวด้วยความโมโหอย่างที่สุด ชายฉกรรจ์เงียบเสียงลงทันที ถึงจะกล่าวสิ่งใดออกไปก็ไม่มีวันที่ครินทร์จะเข้าใจ รถตู้รุ่นใหม่ ติดฟิล์มสีดำสนิท เคลื่อนออกจากหมู่บ้านไปอย่างรวดเร็ว คนที่ทำงานอยู่กับครินทร์ก็มาแจ้งกับช่องเอื้องว่าชา