ฐานะที่แท้จริง...1

424 Words

“ขอโทษนะครับคุณครินทร์” ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้ากล่าวกับชายหนุ่มด้วยความรู้สึกผิด แต่คำสั่งที่เขาได้รับมาก็ต้องปฏิบัติตามให้สำเร็จเช่นกัน “แกไม่ต้องมาขอโทษฉัน แกแค่ปล่อยฉันทุกอย่างมันก็จบแล้ว” ครินทร์เดือดพล่านไปด้วยโทสะ เขาไม่ต้องการให้ใครมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของเขา และความทรงจำอะไรเขาก็ไม่ต้องการทั้งสิ้น เพราะตอนนี้ความทรงจำทั้งหมดที่เขามีมันก็คือช่อเอื้องเท่านั้น “ผมทำอย่างนั้นไม่ได้จริงๆ คุณกลับไปกับผมนะครับ ครอบครัวของคุณรออยู่” ชายฉกรรจ์คนเดิมกล่าวด้วยความรู้สึกสงสารชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรครินทร์ได้เลย “ถ้าคุณจะไม่ช่วยอะไรผม คุณก็เงียบไปเลย” ครินทร์กล่าวด้วยความโมโหอย่างที่สุด ชายฉกรรจ์เงียบเสียงลงทันที ถึงจะกล่าวสิ่งใดออกไปก็ไม่มีวันที่ครินทร์จะเข้าใจ รถตู้รุ่นใหม่ ติดฟิล์มสีดำสนิท เคลื่อนออกจากหมู่บ้านไปอย่างรวดเร็ว คนที่ทำงานอยู่กับครินทร์ก็มาแจ้งกับช่องเอื้องว่าชา

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD