เมื่อทำความเข้าใจต่อกันเรียบร้อยแล้ว ช่อเอื้องก็ผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม เธอกลัวว่าเขาจะเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน
“อ้าวเราไม่เข้าหอกันให้จบเหรอ เดี๋ยวคนที่นี่จะไม่ปลอดภัยนะ เกิดอาเพศขึ้นมาเดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือนอีก” สายน้ำแหย่ช่อเอื้องด้วยความเชื่อของหมู่บ้านเธอ
“ทะลึ่งแล้วอย่าฉวยโอกาสสิคนกะล่อน” ช่อเอื้องดุชายหนุ่มก่อนที่จะเดินออกไปด้านนอก สายน้ำรีบตามออกไปเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องอยากอยู่ใกล้เธอตลอด เมื่อช่อเอื้องหันมาเห็นชายหนุ่มตามออกมา เธอบ่นชายหนุ่มอุบอิบ “จะตามมาทำไมล่ะคะ ฉันแค่ออกมาดูว่าเย็นนี้มีอะไรพอจะทำให้คุณกินได้มั้ย”
“ผมอยากอยู่ใกล้ๆคุณ” สายน้ำกล่าวตามความจริง
“ไม่ต้องมาอ้อนหรอก ยังไงฉันก็ต้องยอมนอนกับคุณอยู่แล้ว อย่าทำให้ฉันรู้สึกดีไปมากกว่านี้ เพราะถ้าวันหนึ่งข้างหน้าความทรงจำของคุณกลับมาคุณอาจจะไม่พูดอย่างนี้ก็ได้” ช่อเอื้องกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า เพราะถึงเธอจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยการแสดงออกว่าตนเองเข้มแข็งเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่สามารถปิดบังความกังวลที่ซ่อนอยู่ภายในใจเธอได้
“ผมไม่ได้อยากแค่นอนกับคุณนะ ผมต้องการให้คุณมีความสุข เพราะฉะนั้นเลิกเครียดได้แล้ว” สายน้ำกล่าวก่อนจะโอบกอดหญิงสาวไว้
“ปากว่ามือถึงเสียจริง ฉันว่าไม่พ้นคืนนี้หรอก ฉันเสร็จคุณแน่” ช่อเอื้องกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“ถ้าผมปล่อยคุณให้รอดจากคืนนี้ก็เท่ากับผมไม่มีน้ำยาสิครับ ถึงผมจะความจำเสื่อม แต่อย่างอื่นผมไม่เสื่อมหรอกนะ” สายน้ำกล่าวด้วยแววตาแพรวพราว ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องหอของทั้งคู่
เมื่อหญิงสาวเป็นอิสระจากการคุกคามของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอ ตอนนี้เธอจึงรีบทำกับข้าวเพื่อเป็นสำรับมื้อเย็นของทั้งคู่ เมื่อทำอาหารเสร็จเธอจึงไปเรียกชายหนุ่มมารับประทานอาหาร สายน้ำออกมารับประทานอาหารฝีมือภรรยาเป็นครั้งแรก เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“เสร็จแล้วเราไปอาบน้ำด้วยกันนะ” สายน้ำกล่าวกับหญิงสาวด้วยแววตากรุ้มกริ่ม
“ไม่เอาหรอก ฉันอายคุณนะ” ช่อเอื้องรีบปฏิเสธทันทีเพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่
“อายทำไมเดี๋ยวคืนนี้ผมก็เห็นหมดแล้ว” สายน้ำกล่าวด้วยแววตาทะเล้น