ธันย์นั่งอยู่ในห้องรับแขกระหว่างที่รอเติมฝันแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้พาไปส่งที่มหาวิทยาลัย เขาถูกว่าที่พ่อตาดุหนักมากแต่ก็ไม่เถียงก้มหน้ารับฟังอย่างตั้งใจเพราะว่าที่ผ่านมาเขาทำผิดเอง
"อาหวังว่าจะไม่ได้ยินคำพูดแบบนั้นอีกนะ เพราะครั้งหน้าอาจะไม่ให้อภัยเราแล้ว"
"ครับอาตฤณผมขอโทษครับ"
เขาก้มหน้าเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิดก่อนจะเงยหน้ามองคนที่มาใหม่ มาร์ชและเติมใจกุมมือกันเดินเข้ามาในห้องรับแขก เขามองด้วยความแปลกใจก่อนจะเอ่ยถาม
"แกนอนที่นี่เหรอมาร์ช"
"อืม ทำไมอ่ะ"
เขามองธันย์ด้วยความแปลกใจปกติก็ค้างที่นี่บ่อยนะแต่ว่านอนคนละห้องก็แค่นั้น บางครั้งก็แอบนอนค้างด้วยกันบ้างก็แล้วแต่ว่าอาตฤณจะอยู่รึเปล่า
"ทำไมมาร์ชนอนค้างที่นี่ได้อ่ะครับอา"
"เค้าชัดเจนมาตลอดไม่ได้เหมือนเรานะที่โลเลไปมา อีกอย่างเราค้างที่นี่บ่อยเหมือนกันนะหรือจะเถียง"
ตฤณรู้ทุกอย่างเพียงแค่เขาไม่พูดเพราะมันเป็นเรื่องของเด็ก เมื่อก
