สองทุ่ม สนามบินสุวรรณภูมิ
มาวินมองนาฬิกาเป็นรอบที่สาม เขามายืนรอนานมากแล้ว แต่แม่คู่หมั้นสาวของเพื่อนรักก็ยังไม่ออกมาเสียที เขายกโทรศัพท์โทรหาเธอ แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากฝ่ายนั้น นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นคู่หมั้นของเพื่อน เขาคงจะทิ้งไว้ที่นี่ แต่เพราะเจ้านายหรือเพื่อนสนิทอย่างภาคีขอให้มารับ เขาจึงไม่อยากมีปัญหา แต่ใครจะคิดว่าแม่คุณหนูคนสวยจะเล่นเขาเสียแล้ว
มาวินนั่งรออยู่สักพัก ก้มมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่างหัวเสีย ถ้ามีโทรศัพท์แล้วติดต่อไม่ได้แบบนี้ อย่ามีเลยดีกว่า ยังไม่ทันเงยหน้าจากโทรศัพท์ก็เห็นรองเท้าผ้าใบสีขาวมาหยุดอยู่ตรงปลายเท้า เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นนาตาลียืนยิ้มอยู่
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้” มาวินเอ่ยถามคนที่มัดผมลวก ๆ ใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโคร่ง มองดูแล้วไม่ต่างจากเด็กมัธยมปลาย ซึ่งปกติเธอไม่แต่งกายแบบนี้แน่นอน
“เป็นไงคะ จำไม่ได้เลยเหรอ” นาตาลีขยิบตาให้เขา เพราะตั้งใจแต่งตัวให้
