ผัวข้ามคืน

ตอนที่2 ผัวคนแรก

ตอนที่2 ผัวคนแรก

เช้าวันใหม่

"อื้อ~" ลินดาปรือตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย เธอมองท่อนแขนแกร่งที่พาดลงบนเอวคอด ก่อนที่จะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนผุดขึ้นมาในสมองทันทีที่ประมวลผล

หญิงสาวรีบผุนผันลุกขึ้นพิงกับหัวเตียง มองชายหนุ่มที่ยังคงหลับใหล ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอมีเพียงผ้าห่มผืนหนาที่ปกคลุมเอาไว้

อาการเมาค้างจากเมื่อคืนหายไปปลิดทิ้ง เมื่อเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ใหลเข้ามาในหัว ลินดามองชายหนุ่มแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืนนี้ยังคงนอนไม่รู้สึกตัว

"อร๊ายย!!" เธอกรีดร้องลั่นเมื่อรู้ว่าตัวเองเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวัน เสียงของเธอปลุกให้เขตรู้สึกตัวตื่น

"กรี๊ดอะไรวะ" เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำหยาบคาย เขตลืมตาตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของเธอ ก่อนจะค่อยๆลุกพิงหัวเตียง

"แก! กะ...แกข่มขืนฉันเหรอ!" ลินดาแว้ดใส่อย่างโกรธเคือง เมื่อเห็นสภาพของตัวเองในตอนนี้

เขตหันมามองหญิงสาวแล้วก็หัวเราะออกมาในลำคอ แล้วยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เธอ

"ใครข่มขืนน้องลินเหรอ" น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้ไร้ความรู้สึกผิด ทำเอาเธอที่เป็นฝ่ายเสียหายถึงกับปรี๊ดแตก เมื่อเขานั้นทำเหมือนว่าเรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับลินดาแล้ว มันคือเรื่องที่เธอยอมไม่ได้

"ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าน้องเลยนะ ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว!"

ลินดาหยิบหมอนข้างหลังตัวเองใช้ตีเขาไม่ยั้งด้วยความโมโห ทำให้เขตไม่ทันได้ตั้งรับ รีบจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น "นี่! ปล่อยฉันนะ ไอ้เลว แกข่มขืนฉัน"

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย

"นี่น้องลินพูดกับ ผัวคนแรก แบบนี้เหรอครับ" คำพูดของเขานั้นหยาบคายเป็นที่สุด เขารู้ว่าลินดาเพิ่งมีเซ็กส์เป็นครั้งแรก เขาจึงแซวเธอออกไปแบบนั้น

"แกฉวยโอกาสตอนที่ฉันเมา อึก"

แววตาของหญิงสาวสั่นระริก เธอมองหน้าคมคายพร้อมกับสะอึกออกมาเบาๆ เพียงแค่นั้นก็ทำเอาหัวใจเขตกระตุกวูบด้วยความรู้สึกแปลก แต่เขาก็ไม่วายหยุดแกล้งเธอ

"อย่าเรียกว่าฉวยโอกาสดีกว่า น้องลินต่างหากที่อ่อยพี่"

เขายังคงทำหน้าทะเล้นใส่

"ไอ้บ้า ฉันเนี่ยนะอ่อยนาย" ลินดาสะบัดมือออกจากเขา

"ก็ใช่น่ะสิ แถมยังจูบก่อนอีกด้วยนะ"

คำพูดของชายหนุ่ม ทำเอาลินดาถึงกับไปไม่เป็น เธอเมาถึงขนาดอ่อยผู้ชายก่อนเลยเหรอ เธอจำได้แค่ลางๆ เท่านั้น ภาพในหัวมันตีกันไปหมด

ไม่อยากจะเชื่อ! เธอเนี่ยนะอ่อยเขา

"ไม่จริง!"

ลินดารีบส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งๆ ที่ใบหน้าหวานในตอนนี้เริ่มแดงเรื่อด้วยรู้สึกอาย

"ไม่เชื่อเหรอ" เขตพูดพร้อมขยับตัวเข้าหาเธอ จนใบหน้าคมคายอยู่ห่างกับเธอแค่คืบ "อยากให้พี่พิสูจน์อีกไหมล่ะ"

แววตาและคำพูดนั้นล่อลวงให้เธอหลงใหล แต่ลินดาในตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมเหมือนเมื่อคืน เธอมองเขาแล้วเบะปากใส่ พร้อมกับดันหน้าเขาออกห่างด้วยความรังเกียจ

"ออกไปห่างๆ ฉันเลยนะ"

"ไม่เอาสิครับที่รัก"

บ้าเอ้ยผู้ชายอะไรหน้าด้านที่สุด ลินดานึกด่าเขาในใจ วาจาหวานหูของเขาไม่ได้ทำให้ลินดาหลงอารมณ์สักนิด แต่กลับเลียนมากกว่า

"รถ! รถฉันล่ะ"

ลินดาเอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองขับรถไปที่ผับ แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ห้องเขา ก็แสดงว่ารถของเธอต้องถูกจอดไว้ที่ผับแน่ๆ

"ไม่ต้องห่วงหรอกรถจอดอยู่ที่ผับ พี่ทำงานอยู่ที่นั่น ไม่มีใครกล้าขโมยหรอก" เขตพูดพร้อมกับก้าวขาลงจากเตียงเขาก้มลงไปหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาสวมใส่ไว้ โดยที่ลินดาหันหน้าหนีเพราะไม่อยากมองส่วนนั้นของเขา

ชายหนุ่มเป็นนักศึกษาและยังทำงานที่ผับโดยเล่นดนตรีที่นั่นทุกวัน แต่เมื่อคืนนี้เขากลับไม่มีอารมณ์ เลยนั่งสังสรรค์กับเพื่อน จนได้เจอกับลินดา

"เมื่อคืน นะ...นายข่มขืนฉัน" ลินดาพูดเสียงสั่นเครืออีกครั้ง เธอรู้สึกเกียจผู้ชายคนนี่เข้าไส้ สิ่งที่หวงแหนที่สุดถูกพรากไป เขตหันกลับมามองรุ่นน้องสาวที่อายุเธอกับเขาห่างกันสองปีได้

"นะ...นายมันเลว อึก..ฮือ~"

ว่าแล้วน้ำตาใสๆ ก็ไหลลงมาอาบแก้มนวลทันที มือเล็กกุมผ้าห่มหนาเอาไว้ที่อก ปลายจมูกโด่งเริ่มแดงระเรื่อ

"ไปอาบเถอะ เสื้อผ้าก็ใส่ของพี่ไปก่อนนะ" เขาไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้ของเธอเลย แต่กลับพูดจาอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนว่าเป็นเรื่องปกติ

"อึกก...ฮือออ ไอ้สารเลว!"

ลินดาทั้งร้องไห้ทั้งก่นด่าเขาด้วยความเคือง

"หิวไหม เดี๋ยวพี่ทำไส้กรอกไข่ดาวให้กิน" นี่เขาเป็นคนแบบไหนเนี่ย ลินดาได้แต่คิดในใจ เธอไม่น่าดื่มจนขาดสติเลย

ชายหนุ่มทำเสียงปกติราวกับว่าไม่รู้สึกผิด และไม่คิดที่จะขอโทษเธอเลยสักนิด จนลินดามองเขาอย่างเหลืออด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เขตเดินหายเข้าไปในห้องครัวด้วยบ็อกเซอร์เพียงตัวเดียว ลินดาที่เห็นอย่างนั้นเธอจึงรีบเช็ดน้ำตาออก แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยสภาพเปลือยกาย เธอปิดประตูก่อนจะทรุดลงกับพื้น สะอื้นไห้ในห้องน้ำคนเดียว

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ลินดาเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาวที่มีอยู่ในห้องน้ำ เธอเห็นอาหารที่เขตทำไว้ให้วางอยู่บนเตียงนอน ก่อนจะละสายตาจากอาหารเช้าเมื่อเห็นเขตเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว

"หิวรึยัง พี่ทำไส้กรอกไข่ดาวไว้ให้" ชายหนุ่มเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แต่ลินดากลับจ้องหน้าเขาตาเขม็ง

"มือถือฉันอยู่ไหน" ลินดาไม่สนใจคำพูดของเขต เธอถามถึงมือถือของตัวเอง แต่เขตกลับเดินเอาน้ำส้มไปวางไว้บนถาดอาหารบนเตียงแทน "มือถือฉันอยู่ไหน!"

"น่าจะอยู่ในรถพี่นะ วันนี้พี่มีเรียนแต่เช้าเดี๋ยวค่อยลงไปเอานะ ลินก็ทานมื้อเช้าก่อนละกันนะครับ"

เขตพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ลินดากำหมัดแน่นด้วยความโกรธเคืองให้กับความหน้ามึนของผู้ชายที่เพิ่งได้รู้จักกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ คำพูดคำจาเหมือนจะพูดเพราะ แต่คนฟังอย่างเธอกลับแสลงหู

ลินดาก้มหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่กับพื้นขึ้นมาสวมใส่แทนการใส่เสื้อผ้าของเขต ที่เขาบอกเอาไว้ว่าใส่ได้เพราะไม่อยากได้เสื้อผ้าของเขามาอยู่บนตัวเธอ โดยไม่สนใจว่าเสื้อผ้าตัวเองมันจะเหม็นกลิ่นเหล้าหรือไม่

กระเป๋าและมือถือของหญิงสาวอยู่บนรถของชายหนุ่ม เพราะเมื่อคืนลินดาไม่ได้ถือขึ้นมาด้วย

แกร๊ก~

ไม่นานเขตก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดช็อปของคณะวิศวะเพราะในห้องน้ำของเขานั้นมีตู้เสื้อผ้าพร้อม เขายืนมองลินดาที่นั่งหันหลังอยู่บนขอบเตียงเพียงนิดก่อนจะปรายตามองไปที่ถาดอาหารเช้าที่เขาทำไว้ มันยังคงเหลือเท่าเดิม จนเขาถอนหายใจเบาๆ

"ทำไมไม่กินข้าวล่ะลิน" ชายหนุ่มใช้คำพูดราวกับสนิทกับเธอมาเป็นปีๆ ทั้งท่าทางเขาทำกับว่าเธอและเขากำลังคบหากัน

"ฉันจะกลับคอนโดของฉัน" ลินดาพูดพร้อมกับหันไปมองค้อนใส่ชายหนุ่ม ทว่าก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นเสื้อช็อปวิศวะที่เขาใส่มันเหมือนของมหาลัยที่เธอเรียนอยู่ เธอมองตราบนเสื้อนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนถามออกไป

"นายเรียนมหาลัยอะไร.."

เขตนิ่งไปเมื่อลินดาถามถึงเรื่องของเขา ชายหนุ่มเดินตรงมาหาก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว "สนใจเรื่องของพี่เหรอ"

ลินดาเงียบไปเมื่อเขาเข้าใจแบบนั้น สายตาที่เขามองเธอมันทำให้ใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม เธอเงยหน้าสบตากับเขา พอได้มองใบหน้าคมคายใกล้ๆ เขาเองก็หล่อเหลาไม่น้อย ปากกระจับได้รูป จนลินดาเผลอหลงใหล เธอดึงสติกลับมาก่อนจะผุนผันลุกขึ้นยืน

"เอ่อ..ฉะ..ฉันแค่อยากรู้เฉยๆ ว่านายเรียนที่ไหน"

"หึ" เขาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ "พี่เรียนมหาลัยpk"

"ห้ะ! มหาลัยpk เหรอ" ลินดาถึงกับตกใจทันทีเมื่อได้ยินชื่อมหาลัยเดียวกันที่เธอเรียนอยู่ ทำให้เขตมึนงงในท่าทีของเธอ

"ใช่ มีอะไรรึเปล่า"

"...เปล่า เปล่าๆ มะ...ไม่มีอะไร ฉันจะกลับคอนโดของฉันแล้ว" ลินดาเดินออกจากห้องทันทีที่พูดจบประโยค เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเรียนมหาลัยเดียวกันกับเธอ ถ้าเป็นแบบนี้ก็ต้องมีโอกาสเจอกันอีกครั้งแน่ๆ เธอไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว

@บนรถของเขต

ลินดาเปิดมือถือของตัวเองก็เห็นทั้งข้อความและเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นสิบสายของฟ้าใสและมินเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนจะเป็นฝ่ายโทรกลับ

"ฮัลโหล"

(ยัยลิน ทำไมไม่รับสายห้ะ พวกฉันสองคนโทรหาแกเป็นร้อยสายแล้วนะ) เสียงฟ้าใสแหวใส่เธอจนต้องยกมือถือออกจากหู

"เอ่อ..คือฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายอ่ะ ว่าจะนอนต่อก่อน" ลินดาปั้นคำโกหก ไม่อยากให้เพื่อนรู้เลยว่าตัวเองนั้นเจอเรื่องอะไรมา

(แล้วเมื่อคืน แกกลับคนเดียวได้เหรอ ไม่เมาใช่ไหม) ฟ้าใสถามต่อด้วยความสงสัยและเป็นห่วงเพื่อนรัก ที่เมื่อคืนปล่อยให้ลินดานั่งดื่มต่อคนเดียว

"ดะ..ได้สิ ฉันกลับหลังแกไม่กี่ชั่วโมงเอง" หญิงสาวยังคงโกหกต่อ เธอชำเลืองมองเขตเพียงนิด แต่ยังดีที่เขานั้นไม่พูดอะไร เขายังคงทำหน้าที่ขับรถต่อไปโดยที่หูตั้งใจฟังเธอพูด

(เออๆ แล้วนี่แกอยู่คอนโดรึอยู่บ้านอะ พ่อกับแม่แกไม่ด่าใช่ไหม)

"ตอนนี้ฉันอยู่คอนโดอ่ะ พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร"

(โอเค งั้นฉันกับยัยมินไปเรียนละ) ฟ้าใสพูดแค่นั้นเมื่อรู้แล้วว่าลินดาถึงห้องและปลอดภัยดี ก่อนที่ฟ้าใสจะตัดสายไปก่อน ลินดาถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งใจ ปกติเธอไม่เคยปิดบังอะไรกับเพื่อนตัวเองเลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก เธอหันไปมองหน้าเขตที่ขับรถให้อยู่

ความผิดพลาดครั้งนี้เธอจะถือซะว่าไม่เคยเกิดขึ้น และจะไม่เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด

"ฉันจะไปเอารถ" ลินดาเอ่ยบอกเสียห้วน

"รถน้องลินเหรอ"

"ใช่ ตอนนี้ด้วย"

"ตอนเย็นล่ะกันนะ วันนี้พี่มีเรียนเช้า เดี๋ยวเลิกเรียนจะพาไปเอา"

เขตยังคงทำตัวเหมือนกับว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกัน ทำอย่างกับว่าเรื่องเมื่อคืนนี้เป็นเพียงเรื่องธรรมดาของคนสองคน

"ไม่ต้อง! ฉันจะไปเอาเอง แล้วนายก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก จอดรถ!"

ลินดาพูดด้วยความเหลืออด ยิ่งนั่งอยู่ในรถคันเดียวกันกับเขาแบบนี้ มันยิ่งทำให้เธอขยะแขยงเขา

"อะไรกัน นี่จะฟันแล้วทิ้งเหรอ"

ห้ะ! ฟันแล้วทิ้งอะไรกัน เธอต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูด เพราะเธอเป็นคนเสียหาย

"ฟันบ้าฟันบออะไร เรื่องเมื่อคืนฉันถือว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ไม่ต้องผูกมัดอะไรทั้งนั้น"

"แต่พี่ก็เป็นผัวลินอยู่ดีนะ"

ดูเหมือนจะไม่จบง่ายๆ

"หยาบคาย!"

"ถึงจะหยาบคาย แต่ก็รักเธอนะ" เขาหันมาส่งยิ้มหวานแกมหยอกล้อเธอ คำพูดของเขตทำให้ลินดาไม่พอใจ เขาพูดจากวนประสานเธอไม่เลิก

"รักบ้ารักบออะไร เรารู้จักกันยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ"

"ก็นี่ไง พี่กำลังทำความรู้จักกับลินอยู่นี่ไงครับ"

"แบบนี้ไม่เรียกทำความรู้จัก เขาเรียกกวนประสาท" เขตยกยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของคนตัวเล็กแต่กลับพอใจที่เธอพูดแบบนี้กับเขา เขตขับรถต่อไปแบบเงียบๆ โดยที่ลินดาได้แต่มองตาค้อนใส่