“ท่าน ท่านประมุข...” ข้าร้องเรียกเสียงหอบ ด้วยความที่ขาของข้าไม่ได้ยาวหนึ่งจั้ง จะไปเทียบกับคนที่มีขายาวกว่ามากอย่างเขาได้อย่างไร ทั้งที่เขาแค่เดิน แต่ข้ากลับต้องวิ่งเพื่อตามให้ทัน ไม่เช่นนั้นคงล้มหน้าคะมำดูน่าอนาถเป็นแน่
แต่เหมือนว่าเสียงของข้าจะส่งไปถึงเมื่อตงฟางอวิ๋นเซียวหยุดเดินทันที ข้าค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วมองคนตัวสูงกว่าด้วยความสงสัย และเหตุการณ์เมื่อครู่ก็ไม่ใช่ความฝันที่ข้าคิดไปเอง
“นี่มัน แฮ่ก... เรื่องอันใดกัน” ข้าถามเสียงหอบ
ตงฟางอวิ๋นเซียวจูงมือข้าไปนั่งที่ชานระเบียง รินน้ำชาให้ข้าอย่างรู้งาน แล้วจ้องมองข้าที่กำลังกระดกจอกน้ำชาอย่างไม่สำรวม
“เจ้าเชื่อเรื่องการย้อนอดีตหรือไม่”
แค่ก!
ข้าสำลักทันทีหลังจากฟังคำถามที่อยู่ๆ ก็เอ่ยออกมาอย่างไร้การเกริ่นนำ
ตงฟางอวิ๋นเซียวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้ข้า
“ขะ ขอบคุณ” ข้ารับมาถือไว้แล้วเช็ดคราบน้ำออกจากริมฝีปา
