ลมเย็นพัดผ่านร่าง พัดพาอวลกลิ่นหอมของดอกโบตั๋นฟุ้งขจรไกล ทว่าหลังจากที่ข้าสารภาพความในใจไป ท่าทีของตงฟางอวิ๋นเซียวกลับไร้ซึ่งปฏิกิริยาโต้ตอบ ร่างสูงยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่รู้ว่ากำลังตกใจกับการกระทำบ้าบิ่นของข้าหรืออย่างไร ด้วยความอยากรู้ ข้าจึงค่อยๆ ช้อนมอง ทว่าครู่เดียวสิ่งที่คนตรงหน้าตอบกลับ กลับกลายเป็นข้าที่รู้สึกหวั่นไหวเสียเอง
สองแขนกำยำโอบกอดข้าอย่างนุ่มนวลจนใบหน้าของข้าแนบลงกับหน้าอกกว้าง และได้รู้ว่าคนที่หัวใจเต้นแรงนั้น ไม่ได้มีเพียงข้าแค่ตัวเดียว
“ท่านประมุข... หัวใจท่านเต้นแรงมากเลย” ข้าเอ่ยพร้อมกับแนบอิงฟังเสียงที่ไพเราะที่สุดเท่าที่ได้ยินมา
ตอนแรกข้านึกว่าจะถูกผลักไสเสียอีก ต้องขอบคุณความใจกล้าไร้ยางอายของตัวเองที่นำพามาถึงจุดนี้ ทั้งที่เพิ่งได้พบเจอแค่เดียว ข้าก็แสดงออกจนเกินงาม ไม่แปลกใจหากวันหนึ่งถูกนึกสงสัยขึ้นมา แต่ข้าสนใจที่ใดกัน ข้าก็แค่อยากจะอยู่กับคนที่ข้ารักอย่างมีค
