บทที่ 17

1175 Words

“อืม...ถ้าผมเป็นผีทะเลทราย ผมจะตามหลอกหลอนคุณทั้งชีวิตนั่นแหละใบเฟิร์น” องครักษ์มาริสส์กระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจขณะกระซิบตอบชิดกับใบหน้างามแดงซ่าน นึกชอบใจเป็นที่สุดกับอากัปกิริยาของพันธิสา ที่เอาแต่หลับตานิ่งไม่ยอมเงยหน้ามองเขาแม้แต่นิดเดียว แต่กระนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ หากหญิงสาวไม่มองหลักฐานของความใหญ่โตที่เด้งผงาดกลางลำ เขาก็จะให้หญิงสาวรับรู้ด้วยการสัมผัสซะเลย “ไม่อยากมองก็ไม่เป็นไรใบเฟิร์น แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมพร้อมมากแค่ไหนสำหรับการให้คุณพิสูจน์ความเป็นชายของผม” สิ้นคำพูดที่มาพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารินรดใบหน้างามแดงซ่าน พันธิสาก็ต้องร้องครางอยู่ในลำคอและเบิกตาโต เมื่อรับรู้ได้ว่ามือเล็กทั้งสองถูกมือใหญ่จับให้ไปกอบกุมอยู่รอบลำความยาวใหญ่แข็งขึง “โอ้ววว...” จากที่ตั้งใจว่าจะหลับตานิ่งๆ ไม่ยอมเปิดเปลือกตามอง แต่ดวงตาคู่สวยกลับไม่เชื่อฟังผู้เป็นเจ้าของ เพราะมันหลุบมองตามม

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD