เกิดใหม่ครั้งนี้ ไม่ขอมีผัวคนเดิม

5.

เฮือก ชาริสาดีดตัวลุกขึ้นหันไปมองเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังมาจากมือถือ เธอเอื้อมมือไปหยิบมาปิดเสียง สายตาก็มองเห็นวันที่มุมบนมือถือ เธอเบิกตาโพลงนี่มันอะไรกัน วันที่19เดือนกุมภาพันธ์ปี2566 เป็นไปได้ยังไง เธอย้อนเวลากลับมาเหรอ ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัยเธอตายไปแล้วนี่ ถ้าที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝันทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดนัก

วันนี้วันที่19พรุ่งนี้วันที่20 ถ้าเธอย้อนเวลากลับมาจริงๆงั้นพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เจอผู้ชายคนนั้นสินะ ในเมื่อเธอได้มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งก็จะไม่ขอมีผัวคนเดิม ต่อให้พรุ่งนี้ต้องเจอผู้ชายคนนั้นเธอก็จะไม่สนใจเขาเป็นอันขาด

ชาริสาลุกไปส่องกระจกสำรวจหน้าตาเรือนร่างตัวเอง ตอนนี้เธอยังอวบอิ่มอยู่หน้าตาก็สดใส นึกย้อนถึงชาติก่อนเพราะดูแลเขากับทำงานหนักเพื่อหาเงินมารักษาเขา ทำให้เธอไม่ได้ใส่ใจตัวเองเลย ต่อไปนี้เธอจะรักตัวเองให้มาก ชาริสายิ้มให้ตัวเองในกระจก

เช้ารุ่งขึ้นเธอเดินออกจากซอยไปรอรถเมล์ที่ป้ายรอรถเพื่อไปทำงาน ชาติก่อนเธอเจอเขาเกิดอุบัติเหตุรถเกิดไฟลุกท่วมเหลือแต่ซากคนที่ไม่รู้ต่างก็คิดว่าเขาตายไปแล้ว แต่เขานอนพะงาบๆอยู่ในคูน้ำข้างทางที่มีหญ้าสูงท่วมหัว เธอไม่รู้ว่าเขาลงไปอยู่ในคูน้ำข้างทางได้ยังไง

เธอเดินผ่านบริเวณที่เคยเกิดเหตุไม่เห็นมีรถถูกไฟไหม้จอดอยู่เหมือนชาติก่อน มองไปที่คูน้ำข้างทางก็ไม่เห็นมีใคร หรือว่าเหตุการณ์จะเปลี่ยน ระหว่างที่กำลังคิดก็มีมือหนึ่งมาจับขาเธอไว้ เธอจะร้องก็ร้องไม่ออกใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

" ช่วย ด้วย ช่วย ผม ที "

ชาริสารีบก้มลงไปดูก็เจอกับผู้ชายคนนั้นคนที่เธอไม่อยากเจอ ภาคินทร์ ไม่ใช่สิเขาชื่อธนดลต่างหาก แต่ชาติก่อนเธอเห็นเขานอนหายใจรวยรินจึงรีบลงไปช่วย ไม่เหมือนตอนนี้ที่เขาโผล่มาจากไหนไม่รู้มาจับขาเธอเอาไว้ เธอแกะมือเขาออกแล้วถอยห่างออกมาก่อนจะกดเรียกกู้ภัย

" อย่า อย่าไป อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน ขอร้อง "

เดิมทีเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก เพราะการได้เจอเขาเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมด จึงพยายามหลีกเลี่ยง แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ไม่อาจใจดำทิ้งเขาที่บาดเจ็บไว้คนเดียวได้ รอรถกู้ภัยมาแล้วค่อยไปก็ได้ คิดแบบนั้นจึงได้ยืนอยู่เป็นเพื่อนเขา

วี้หว่อ วี้หว่อ วี้หว่อ

เสียงรถกู้ภัยเปิดไซเรนขับมาอย่างไว เธอเห็นรถกู้ภัยมาแล้วก็รีบเดินจากไป ธนดลมองตามร่างบอบบางของเธอเขาเศร้าใจเธอไม่ยอมพูดกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว ไม่ว่าเขาจะถามอะไรเธอก็แค่ชำเลืองมองเท่านั้น ทั้งที่ได้โอกาสย้อนกลับมาแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงไม่สนใจเขา เขาจำได้ว่าตอนนั้นเธออ่อนโยนกับเขาแค่ไหนพูดปลอบใจเขาอยู่เป็นเพื่อนเขามือของเธอกุมมือเขาตลอดเวลา ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป เจ้าหน้าที่ตรงเข้ามาหา เขารีบลุกขึ้นปัดเศษดินออก

" ผมไม่เป็นอะไรไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก "

พูดจบก็เดินไปโบกแท็กซี่ขึ้นรถออกไปปล่อยให้พวกกู้ภัยพากันงง

" อะไรวะก็เมื่อกี้เห็นนั่งอยู่กับพื้นทำท่าเหมือนเจ็บหนัก พอพวกเรามาลุกขึ้นบอกไม่เป็นไรแล้วขึ้นแท็กซี่ไปหน้าตาเฉย แม่งคิดว่าพวกเราว่างงานนักรึไงวะ"

หลังจากที่เขารู้ตัวว่าตัวเองย้อนเวลากลับมา เขาก็บอกกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันทำผิดต่อเธออีก เขาจะอยู่กับเธอรักเธอดูแลเธอ ให้เหมือนกับชาติก่อนที่เธอรักเขาดูแลเขา เขาให้ลูกน้องขับรถมาส่งยังที่ที่เขากับเธอเจอกันครั้งแรก แล้วสั่งให้ลูกน้องกลับไป ลงทุนไปนั่งรอในพงหญ้าข้างทางรอเธอผ่านมาแล้วช่วยเหลือเขา จากนั้นก็พาไปส่งโรงพยาบาลเขาจะแกล้งความจำเสื่อม เธอก็จะสงสารเขาแล้วพาไปอยู่ด้วยกัน แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ผิดแผนไปหมด ทำไมถึงไม่เหมือนเดิม หรือเป็นเพราะเขาไม่ได้เมาแล้วขับรถชนจนไฟลุกท่วม ถ้าเขาไปดื่มให้เมาแล้วขับรถชนจริงๆเธอจะสนใจเขาเหมือนเดิมหรือเปล่านะ แต่ถ้าเขาเกิดตายอีกครั้งขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง ถ้าเป็นอย่างงั้นเขาจะได้เจอเธออีกไหม ไม่ดี ไม่ดี ต้องคิดหาวิธีใหม่ จะทำยังไงนะถึงจะได้ไปอยู่ใกล้ๆเธอ มุ้งมิ้งของเขา

ชาริสาถึงที่ทำงานช้ากว่าทุกวันเพราะเสียเวลาอยู่เป็นเพื่อนชายคนนั้น มาถึงกวินนาก็รีบเข้ามาหา

" มิ้ง ทำไมวันนี้แกมาช้าจังตื่นสายเหรอ "

" เปล่าแต่มีเรื่องนิดหน่อย "

" มีเรื่อง "

" อือพอดีเจอคนเจ็บข้างทางก็เลยเรียกกู้ภัยให้เขา เขาขอให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนจนกว่ากู้ภัยจะมาหน่ะ เลยพลาดรถเมล์เที่ยวที่เคยนั่ง รอเที่ยวต่อไปพักใหญ่กว่าจะมา เลยช้าไปหน่อย "

" ช่างเถอะ ฉันซื้อโรตีสายใหมเจ้าอร่อยมาฝาก นี่ไงกินเลยไหม"

พอเห็นโรตีเธอก็นึกไปถึงชาติก่อนตอนนั้นเธอเคยฝากกวินนาซื้อแล้วเอาไปให้เขา ทั้งห่อแผ่นแป้งกับสายไหมเข้าด้วยกันป้อนเขาทีละคำ เขาบอกว่าอร่อยและชอบมากจากนั้นเธอก็ซื้อมาฝากเขาเป็นประจำแม้ร้านจะอยู่ไกลจากที่พักแต่เพื่อเขาเธอก็ยอม ครั้งสุดท้ายที่เธอซื้อไปฝากเขามันทำให้เธอได้เห็นว่าเขากำลังมีความสุขยิ้มร่าอยู่ผู้หญิงคนอื่น พอกลับมาถึงก็ขอหย่ากับเธอ ชาริสายิ้มขมขื่น

" ขอบใจนะ แต่ต่อไปแกไม่ต้องซื้อมาฝากฉันแล้ว "

" อ้าวทำไมหล่ะ แกชอบกินไม่ใช่เหรอ "

" เมื่อก่อนอาจจะชอบ แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว"

กวินนามองหน้าชาริสา ทำไมเธอรู้สึกว่าวันนี้เพื่อนของเธอดูแปลกๆไป

ช่วงบ่ายเธอเข้าไปเขียนใบลาออกที่ฝ่ายบุคคลเหตุผลคือได้งานใหม่ แต่ที่จริงเธอได้งานใหม่ที่ไหนเล่ายังไม่ได้ไปหาสมัครที่ไหนเลยแต่ต้องรีบลาออก เพราะพึ่งนึกได้ว่าธนดลเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ที่เธอทำงานอยู่ เธอต้องการหนีเขาให้ไกลไม่อยากเจอหรือข้องเกี่ยวอีก

" แกว่ายังไงนะมิ้ง แกลาออกทำไมมีปัญหาอะไรบอกฉันสิ "

" ไม่มีอะไร ฉันแค่เบื่อหน่ะ ทำมาหลายปีแล้วอยากเปลี่ยนบรรยากาศไปทำที่อื่นบ้างก็แค่นั้น "

" แล้วแกได้งานใหม่แล้วเหรอ"

ชาริสาส่ายหน้า

" เฮ่อ มิ้งงานสมัยนี้มันหายากนะ แล้วแกคิดรึยังว่าจะไปสมัครที่ไหน"

" ไม่รู้ยังไม่ได้คิด "

" เออฉันนึกออกแล้ว ไปบริษัทที่แฟนฉันทำอยู่สิเดี๋ยวฉันให้ศักดิ์ฝากให้ "

" จะดีเหรอ ฉันไม่อยากใช้เส้นง่ะ ฉันว่าฉันไปหาสมัครเองดีกว่า "

" แกอย่าคิดมากน่ามิ้ง งานสมัยนี้ใครบ้างไม่ใช้เส้น ถึงต่อให้แกเก่งแค่ไหนมีความสามารถแค่ไหนก็แพ้เด็กเส้นอยู่ดี "

" ก็เพราะแบบนี้ไงเพราะมันไม่ยุติธรรมกับคนอื่น ฉะนั้นฉันจะไม่ใช้เส้นเด็ดขาด แต่จะไปสมัครด้วยตัวเอง ถ้าได้ก็ได้ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ห้ามแกบอกแฟนแกให้ช่วยฉันด้วย ไม่งั้นฉันจะโกรธแก "

" โวะ เพื่อนฉันมันบ้ารึเปล่าวะเนี่ย มีเส้นดีๆให้ใช้ไม่ใช้ "

" ทำไมแกไม่ไปทำงานกับแฟนแกหล่ะ "

" ไม่เอาอ่ะ แค่เห็นหน้าอยู่ที่ห้องก็พอแล้ว ถ้าต้องมาเห็นหน้ากันทั้งวันอีก เหม็นขี้หน้าแย่เลย "

" แกไม่กลัวเขามีคนอื่นเหรอ "

" กล้าเหรอ ก็ลองมีดูสิจะได้เห็นดีกัน จริงสิแกไปทำงานที่นั่นก็ดีเหมือนกัน จะได้คอยเป็นหูเป็นตาให้ฉันด้วย แต่ฉันว่าคนขี้เหร่อย่างงั้นดำก็ดำหน้าก็มีสิวเขรอะ คงไม่มีใครมาแย่งของฉันหรอ แกว่ามะ "

" _ "