เพี้ยะ เพี้ยะ
อัญญาตวัดฝ่ามือตบหน้าทศวรรษซ้ายขวาน้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่
" หมามันยังรักลูกของมัน แต่คุณมันเลวยิ่งกว่าหมา กล้าดียังไงเอาลูกของฉันไปทิ้งแล้วเอาลูกคนรักของคุณมาสวมรอย คุณให้ฉันเลี้ยงดูลูกของผู้หญิงคนนั้นมา24ปี โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าป่านนี้ลูกของฉันจะเป็นหรือจะตาย จะทุกข์ยากลำบากแค่ไหน คุณทำได้ยังไง ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยรักฉันไม่เต็มใจจะแต่งงานกับฉัน แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์จะเอาลูกไปจากฉัน เอาเขาไปทิ้งที่ไหนก็ไม่รู้ ฮือ ฮือ นั่นก็ลูกของคุณเหมือนกัน คุณทำได้ยังไง กรี๊ดดดดด "
อัญญารับไม่ได้กรีดร้อง ร้องไห้ฟูมฟาย ตอนนั้นพอเธอคลอดลูกเสร็จยังไม่ทันได้เห็นหน้าลูก ด้วยความที่ตกเลือดเสียเลือดไปมากจึงหมดสติไป ก่อนสติจะดับเธอรับรู้จากหมอทำคลอดว่าลูกสาวของเธอแข็งแรงดีแก้มป่องจ้ำม่ำขาวอมชมพูมีลักยิัมแก้มบุ๋มด้วย แต่พอเธอฟื้นขึ้นมาเด็กที่ทศวรรษอุ้มมาให้เธอกลับผอมตัวเล็กผิวสองสีเธอ
