2
918 Words
ซื้อแชมเปญไว้รอแล้วนะคะ คนมาช้าต้องโดนอะไรเอ่ย
รออยู่นะคะ รักคุณค่ะที่รัก
พร้อมพรไม่เคยคิดเลยว่าจะได้อ่านข้อความแบบนี้จากโทรศัพท์ของสามี มือของเธอสั่นไปหมด พร้อมพรใส่ตัวเลขที่แอบภาวนาในใจว่าขอให้เขาเปลี่ยนรหัสกรอกลงไปเพื่อปลดล็อก เพื่อที่เธอจะไม่ได้รับรู้อะไรไปมากกว่านั้น
แต่กลับพบว่ารัฐศาสตร์ยังคงใช้รหัสเดิม นั่นคงเพราะเธอไม่เคยก้าวก่ายเช็คโทรศัพท์ของเขานั่นเอง พร้อมพรเลื่อนนิ้วไปแตะยัง application เพื่อเปิดดูข้อความสนทนาข้างในนั้น แล้วรีบออกจากโปรแกรมแชท วางโทรศัพท์ลงที่เดิม เมื่อเห็นแสงไฟสว่างจ้าอยู่ที่รั้วบ้าน พร้อมกับเสียงรถของเขาขับเข้ามาอีกครั้ง
พร้อมพรทำทีเป็นเดินไปที่ประตู รัฐศาสตร์ลงมาจากรถแล้วถามหาสิ่งที่เขาลืมเอาไว้ “เห็นโทรศัพท์พี่มั้ยเมย อยู่นี่เอง”
เธอยิ้มเล็กน้อยแต่ในใจรู้สึกตื้อไปหมด เธอเรียกเขาด้วยรอยยิ้มฝืนๆ “พี่พีท”
รัฐศาสตร์ร้องรับด้วยคำว่า ‘หืม’ คำเดียว แต่สายตาไม่ได้มองมาที่เธอ เขาจดจ่อแต่กับโทรศัพท์ของเขา
“พี่พีทมีอะไรอยากบอกเมยมั้ย”
“มีอะไรหมายถึงอะไรล่ะครับ” รัฐศาสตร์ไม่ตอบ เขาถามเธอกลับพร้อมกับเดินเข้ามากอดเธอ จูบที่หน้าผากหนักๆ เหมือนอย่างที่เธอเคยบอกว่าชอบให้เขาทำแบบนี้เสมอ เพราะมันอบอุ่นดี รัฐศาสตร์คลายกอดเธอแล้วค่อยผละจากไปที่รถของเขา
พร้อมพรอยากร้องไห้ แต่เธอร้องไห้ไม่ออก รู้สึกข้างในมันอัดอั้นจุกแน่น
ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่แสนอบอุ่นแสนดีที่เธอตกหลุมรักเขาเต็มเปา ผู้ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมองเขา ผู้ชายที่ทำทุกอย่างให้เธอหลงรักและชอบเขาผู้ชายที่อดทนรอจนถึงวันแต่งงาน
เขาจะทำแบบนี้กับเธอได้ลงคอ
“ทราย”
“มีอะไรคะเพื่อน โทรมาซะดึกขนาดนี้เลยอะ มีอะไรว่ามา รอฟังอยู่”
“พี่พีทมีคนอื่น”
“ตลกอะไรอี๊ก เมนส์จะมารึไงแม๊ อย่างพี่พีทเนี่ยนะจะมีคนอื่น ร้อยไม่เชื่อ พันแสนล้านปีล้านชาติล้านภพก็ไม่เชื่อ พี่พีทเขารักเมยจะตาย”
“เมยเห็นรูปในแชทไลน์ของพี่พีท แล้วก็เห็นข้อความจากผู้หญิงคนอื่น เมยอยากจะร้องไห้อะทราย แต่มันร้องไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงดี”
“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ ก่อน ใจเย็นไว้ก่อนนะเมย เดี๋ยวทรายไปหา”
“ไม่ต้องมาหรอก นี่มันจะตีสามแล้วนะ”
“ไม่ทันแล้วเปล่าวะ หล่อนโทรหาฉันตอนตีสามเนี่ยนะ แล้วมาบอกให้นอนต่อ นอนไม่หลับแล้วเว้ย อยากเผือกมากกว่า”
น้ำตาลทราย หรือ สุพิชชาเป็นเพื่อนในกลุ่มสี่คนที่สนิทไม่แพ้คนอื่น แต่เพราะรายชื่อของน้ำตาลทรายโผล่เข้ามาในหัวก่อนใคร พร้อมพรเลยเลือกที่จะโทรหา พร้อมพรวางสายแล้ว น้ำตาลทรายก็มาถึงที่หน้าบ้านภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงดีด้วยซ้ำ
คิดแล้วก็น้อยใจ
สองเดือนก่อนเธอท้องเสีย เธอส่งข้อความบอกรัฐศาสตร์ แต่เขาก็ไม่อ่าน โทรหาเขาก็ไม่รับสาย
ต่างจากเพื่อนของเธอลิบลับ ไม่ว่าจะส่งข้อความอะไรไปหา เพื่อนของเธอจะอ่านแทบทันที เหมือนกับไม่หลับไม่นอน ตาจ้องจออยู่แบบนั้นทั้งวันทั้งคืนอย่างนั้นเลย
และคงเพราะว่าเวลานี้เป็นเวลาตีสาม การจราจรจึงไม่ติดขัดแบบช่วงกลางวันนั่นเอง น้ำตาลทรายจึงมาโผล่ที่หน้าบ้านของเธอ
พร้อมพรนอนไม่หลับ เธอย้ายที่นั่งจากในบ้านไปรอตรงหน้าบ้าน พอเห็นว่ารถจอดแล้วก็เดินเซื่องซึมไปเปิดประตูให้เพื่อน
“โอ๋ๆ มาให้พี่กอดหน่อยสิ” สุพิชชาดึงเธอไปกอดแล้วปลอบไปตามประสา เรียกตัวเองว่าพี่อีกด้วยทั้งที่เกิดทีหลังเธอแม้จะไม่กี่เดือน กี่วันก็เถอะ “ร้องไห้ออกมาเลย ไม่ตั้งกลั้นเอาไว้เชื่อพี่”
“มันร้องไม่ออก เสียใจมากเลยทราย มันจุกอยู่ข้างในนี้อะ”
“เอางี้นะ เมยอย่าเพิ่งมั่นใจ 100% อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะเว้ยเอางี้ เดี๋ยวทรายจะช่วยตามสืบให้เอง” สุพิชชาบอกแล้วก็ถอนลมหายใจออกมาหนักๆ ตัดสินใจเอ่ยถามเธออีกหนึ่งประโยค “แล้วถ้ามันเป็นความจริงล่ะเมย เมยจะทำยังไงต่อ”
“ไม่ทำยังไงหรอก ในเมื่อเขาเลือกที่จะมีคนอื่น เมยก็จะไม่เลือกเขา”
“อย่าเพิ่งวู่วามไป แล้วลูกละ คิดถึงลูกด้วย”
“เมยว่า เมยเลี้ยงลูกได้ ต่อให้เมยเลิกกับพี่พีทแล้ว เมยก็คิดว่าเมยไหว เมยเลี้ยงลูกได้นะทราย”
“เอาๆ เดี๋ยวให้ทรายตามสืบให้แน่ใจก่อน คุณแม่อย่าเพิ่งคิดอะไรมากมายเลยตอนนี้น่ะ ทำใจให้สบายๆ เข้าไว้ เข้าใจมั้ยคะ”
พร้อมพรพยักหน้าตอบรับเพื่อน เธอกอดสุพิชชาอยู่แบบนั้นอยู่นานหลายนาที เหมือนกับจะให้เพื่อนช่วยเป็นที่พึ่งทางใจให้ก่อนในตอนนี้
- Writer
