29
1126 Words
“เออ ใช่ๆ ว่ายังไงต่อนะเมย”
พร้อมพรมองไปยังแก้วเครื่องดื่มของตัวเองรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจหลังจากได้ยินวัชระเศรษฐ์บอกว่าไม่ชอบผู้หญิงดื่มเครื่องดื่มมึนเมา แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกแบบนั้นด้วย ทำไมจะต้องไปแคร์ว่าใครชอบหรือไม่ชอบอะไรในสิ่งที่เธอกระทำลงไป
พร้อมพรเอื้อมมือไปหยิบแก้วที่ยังไม่ได้แตะเลยเอามาถือไว้อีกมือจัดแจงยกมือซ้ายขึ้นดื่มจนหมดและตามด้วยอีกแก้วหนึ่ง
แล้วถึงได้ไงหน้าขึ้นถ้าเห็นวัชระเศรษฐ์มองเธอด้วยสายตาชนิดหนึ่งแบบที่พร้อมพรมองตอบแล้วรู้สึกร้อนไปหมดทั้งใบหน้า เธอยอมพอเครื่องดื่มเอาไว้แค่นั้น แล้วเปิดปากเล่าเรื่องที่ค้างต่อจากเมื่อครู่นี้
“รถใครมาล่ะนั่น”
เอกสิทธิ์พูดขึ้นตอนที่นั่งเล่นอยู่กับหลานชาย
เด็กชายจิรัฐกิตติ์ลุกขึ้น ไม่เห็นก็ปีนป่ายชะเง้อมองจากในบ้านหลังจากที่ได้ยินตาบอกว่ามีคนมา ทีแรกคิดว่าเป็นแม่ที่กลับมาแล้ว แต่พอเห็นว่าเป็นรถของพ่อจริงๆ ก็ดีใจยกใหญ่
“คุณพ่อครับคุณตา เย้! คุณพ่อจริงๆ ด้วย คุณพ่อมา”
รัฐศาสตร์ลงจากรถแล้วก็เปิดตอนหลังเพื่อหิ้วของฝากติดมือลงมาด้วย เขาพร้อมของกินที่แวะซื้อตรงตลาดใกล้บ้านก่อนเข้ามาที่บ้านของพ่อและแม่ของพร้อมพร
“สวัสดีครับแม่”
มินตราเดินออกมาจากด้านหลังบ้านพอดี ยกมือรับไหว้อดีตลูกเขยด้วยท่าทีสงบ มินตราไม่ได้เอ่ยถามอะไรไปมากกว่านั้น ปกติตนเองกับรัฐศาสตร์ก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกันมากมาย ยิ่งพออีกฝ่ายขอหย่าจากบุตรสาวก็ยิ่งเฉยและห่างออกไปมากยิ่งขึ้น หากไม่มีเด็กชายที่เป็นเลือดของรัฐศาสตร์อยู่ครึ่งหนึ่งที่นี่ ตนเองก็คิดว่าไม่น่าจะได้ข้องเกี่ยวอะไรต่อกันอีก
“ผมซื้อข้าวคลุกกะปิเจ้าอร่อยมาฝากพ่อกับแม่ครับ”
รัฐศาสตร์พูดแล้วส่งของไปวางไว้บนโต๊ะก่อนจะใช้อีกมือชูให้กับลูกชายของเขาดู
“พ่อซื้อโดนัทมาฝากด้วย”
“แสนรักอยากกินครับ”
“ไปล้างมือก่อนครับคนเก่งของพ่อ จะได้มานั่งกินด้วยกันตรงนี้”
มินตรามองหลานชายเพียงคนเดียวด้วยสายตาเป็นห่วง หลังจากที่ลูกสาวพาหลานชายมาพักอยู่ที่นี่รัฐศาสตร์ก็มีมาเยี่ยมเพียงแค่ครั้งเดียวครั้งนั้น และก็มาครั้งนี้อีกเป็นครั้งที่ 2 ครั้งแรกนั่น พอมา ก็ดันได้เจอกับเจ้านายของลูกสาวพอดี เห็นท่าทางในวันนั้นแล้ว คนเป็นแม่รู้สึกตงิดใจไม่น้อย มองที่สายตาของรัฐศาสตร์ ตนก็พอจะมองออกอยู่บ้างว่าผู้ชายคนนี้ลังเล คิดจับปลาสองมือ
“เมยไม่อยู่บ้านหรอกนะพีท”
“ผมทราบครับ บังเอิญเจอกันอยู่ที่พัทยา”
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ”
“แล้วเมยจะกลับวันไหนครับแม่”
รัฐศาสตร์เคยถามอย่างที่ให้ดูเหมือนเป็นการชวนสนทนาทั่วไป อีกมือก็ส่งโดนัทร้านโปรดให้ลูกชายอีกหนึ่งชิ้น เมื่อเห็นว่าลูกกินหมดแล้ว
“ไป 4 วัน มะรืนนี้มั้งคงกลับ”
“ครับ”
เมื่อได้คำตอบแล้วนั้นรัฐศาสตร์ก็แกะถุงขนมอีกถุงที่นำมาด้วยออกรอลูกชาย เขามาถึงในตอนสิบเอ็ดโมง แล้วก็ใช้เวลาอยู่กับลูกทั้งวัน จนลูกเข้านอนค่อยลาพ่อกับแม่ของพร้อมพรกลับบ้านของตัวเองไป เช้าของอีกวันเขาก็มาอีก ทำแบบเดิม คาดหวังว่าจะไปรอคอยพร้อมพร รอเธอกลับบ้าน มาเจอลูกและเขา
ความหวังเล็กๆ บอกรัฐศาสตร์ว่าหากกลับตัวกลับใจตอนนี้ เขาคิดว่าน่าจะยังทัน ผู้หญิงอย่างพร้อมพรคงไม่มีทางเลือกผู้ชายคนใหม่ไปเรื่อยๆ แน่นอนเพราะเธอเป็นคนสงวนตัว สงวนหัวใจ
เขาจะหาทางพูดคุย สารภาพกับพร้อมพรว่าเขาผิดพลาดไป เขาหลงทางไป และตอนนี้เขาก็พร้อมจะกลับไปยังทางเดิมแล้ว เขาพร้อมจะปรับเปลี่ยนนิสัยของตัวเอง เขาพลาดแล้วและก็จะไม่มีทางพลาดอีกซ้ำๆ รัฐศาสตร์มั่นใจว่าพร้อมพรจะต้องให้โอกาสเขาอย่างแน่นอน
“ถ้าจะตีดาบ เขาจะเอาไปลนไฟจนร้อนแล้วก็ตีกันตอนร้อนๆ ค่ะบอส” บุหงาบอกด้วยรอยยิ้ม วัชระเศรษฐ์จึงละสายตาจากคนที่เขี่ยหาอะไรตรงผืนทรายมามองทางบุหงาหน่อยหนึ่ง ไม่ได้พูดตอบไปว่าอะไร ค่อยลากสายตาไปมองทางเดิมต่อ “จีบสาวก็เหมือนกันนะคะ ได้จังหวะต้องรีบเลยค่ะ อย่าใจเย็น อย่าเอ้อระเหย เดี๋ยวหลุดมือนะคะ”
“คุณบุหงามีสามีแล้วนี่ครับ”
วัชระเศรษฐ์หันมาบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย
บุหงาลอบกลอกตา ทำหน้าหมั่นไส้แล้วเอ่ยตอบไป “ถึงบุหงาไม่มีสามี บอสก็ไม่จีบหรอกค่ะ บุหงามองออกนะคะว่าสายตาของบอสมองไปทางไหน” ว่าจบบุหงาทำปากยื่นไปทางคนที่นั่งลงบนทรายกำลังเขี่ยอะไรบางอย่างตรงนั้น ท่าทางเหมือนเหม่อลอยมากกว่าจำกำลังนั่งเล่นอะไรอยู่ “นู่นต่างหากที่บอสต้องตีตอนร้อนๆ”
วัชระเศรษฐ์ยิ้มน้อยๆ จนมองแทบไม่เห็นแต่บุหงาก็ยังอุตส่าห์เห็น เขาเดินขนาบข้างบุหงาไปหาพร้อมพรด้วยกัน
“รู้ใช่ไหมว่าเขาไม่ให้เก็บของอะไรก็แล้วแต่กลับบ้านไปด้วยน่ะ”
“เมยรู้ค่ะ” พร้อมพรตอบกลับสั้นๆ พร้อมทำปากยู่ นึกโมโหที่ถูกบ่นเหมือนเธอเป็นพวกไม่รู้เรื่องรู้ราว “เมยไม่เก็บเอาทราย หรือเอาเปลือกหอยกลับบ้านหรอกค่ะ ก็แค่เห็นว่าสวยดี เลยเล่นอะไรไปตามเรื่องตามราวเท่านั้น”
พร้อมพรบอกจบแสร้งหยิบเปลือกหอยใกล้มือขึ้นแล้วส่องไปยังแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนตัวคล้อยลงเรื่อยๆ เตรียมลาลับขอบฟ้าไป
“ไหน ให้พี่ดูสิ” บุหงายื่นมือขอ พร้อมพรส่งให้ แต่บุหงากับส่งให้เจ้านายของตนเอง “บอสว่าไงคะ”
วัชระเศรษฐ์มองที่เปลือกหอยในมือของบุหงาเดี๋ยวเดียวก็ลากสายตาผ่านไปยังพร้อมพรแล้วตอบรับโดยที่ตายังมองที่เธอนิ่งอยู่อย่างนั้น
“มองแล้วเพลินดี สบายตา สบายใจ”
บุหงาอมยิ้มถูกใจกับมุกจีบสาวของเจ้านาย ทีแรกนึกว่าจะไม่เล่นด้วยเสียอีก “บอสหมายถึงเปลือกหอยนี่”
- Writer
