19
1107 Words
“ก็ไปดิ เดี๋ยวทราย หยิกแล้วก็ติ๋มช่วยดูเจ้าแสนรักให้ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“พูดเหมือนพ่อกับแม่เลย พ่อกับแม่ก็บอกแบบนั้นเหมือนกัน”
พร้อมพรตอบกลับสุพิชชา เมื่อเอาเรื่องที่จะต้องไปกับทางบริษัทมาปรึกษาเพื่อนๆ แล้วเพื่อนออกปากว่าจะดูลูกชายให้ เธอได้ยินแบบนี้แล้วก็คิดว่าอย่างไรเธอคงต้องไป ไม่อยากทำตัวแปลกแยกกับคนที่ที่ทำงาน ไปสี่วัน เดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง คงไม่มีอะไรให้ต้องห่วงมากเท่าไรนักหรอก
“แล้วทำงานเป็นไงมั่งล่ะ โอมะ”
“ดีนะ เมยได้เรียนรู้งานใหม่ๆ เยอะเลย ที่นั่นเพิ่งก่อตั้ง แต่ทุกคนทำงานแบบมืออาชีพมาก”
สุพิชชาร้องซี้ดดังๆ เมื่อกัดมะม่วงที่เอาไปจิ้มในน้ำปลาหวานแล้วเปรี้ยวจนสะใจ เคี้ยวจนเกือบหมดปาก ค่อยเอ่ยถามขึ้น “แล้วได้เจอพี่คุณมั่งมั้ยเมย”
“ใคร” พร้อมพรถามกลับสั้นๆ
สุพิชชามองเพื่อนแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ค่อยเฉลย “อ้าว ก็คุณวัชระเศรษฐ์ไงเมย นี่เมยไม่รู้หรอกหรือว่าพี่คุณก็คือคุณวัชระเศรษฐ์น่ะ”
“โอย ใครจะไปรู้ขนาดนั้น” พร้อมพรบอกเสียงเอื่อย “ก็วันที่ทรายเล่าถึงญาติ ทรายก็เอาแต่เรียกว่าพี่แก พี่แก ไม่ก็พี่เค้า พี่เค้า เมยจะไปรู้ได้ยังไงว่าบอสชื่อพี่คุณ”
“อ้อ โทษที ลืมแนะนำพี่ตัวเองไปเลย” สุพิชชาขอโทษเธอแล้วถามต่อ “ว่าแต่พี่คุณเป็นไงมั่งตอนทำงาน ดุมั้ย โหดกับเมยรึเปล่า”
พร้อมพรเงียบแล้วนึกไปถึงเมื่อวานนี้ที่เธอถูกวัชระเศรษฐ์เรียกเข้าห้อง พร้อมกับเตือนเรื่องรายงานที่เขาสั่งให้ทำ ในสายตาของเธอคิดว่าเรียบร้อยแล้ว แต่วัชระเศรษฐ์กลับมองว่ายังไม่เรียบร้อยดีเท่ามาตรฐานระดับต่ำสุดของเขา เธอต้องแก้งานอยู่สี่รอบกว่าที่วัชระเศรษฐ์จะบอกว่าพอใช้ได้
แค่พอใช้ได้เท่านั้นนะ ยังไม่ได้ผ่านเกณฑ์ของเขาเลยด้วยซ้ำ คิดแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งอย่างระงับไม่อยู่ คงเพราะพร้อมพรคิดว่าตัวเองทำงานสมบูรณ์แบบระดับหนึ่งแล้วนั่นเอง แต่กลับไม่ดีพอสำหรับเจ้านายของเธอ จึงได้หงุดหงิดอย่างนี้ทุกครั้งที่นึกถึง
พร้อมพรตอบบ่ายเบี่ยงกลับไป เพราะไม่อยากเอาเจ้านายมาพูดลับหลัง “เวลาทำงานใครจะมาเล่นๆ อยู่ล่ะ”
สุพิชชามองสำรวจสีหน้าเธอแล้วก็ทำทีเป็นคล้อยตาม “ก็จริง”
อรัญญิกานั่งเคี้ยวมะม่วงในจานบ้าง เคี้ยวจนหมดปากแล้วก็ถามขึ้นว่า “พี่คุณอะไรเนี่ย เขามีแฟนยังอะทราย”
พร้อมพรไม่ได้ออกความเห็นด้วย เธอไม่ค่อยรู้เรื่องของวัชระเศรษฐ์มากนัก พอได้ยินคำถามส่วนตัวเช่นนี้ก็เลือกที่จะไม่ลงความเห็นอะไรด้วยได้แต่นั่งฟังเงียบๆ
“ถามทำไม แกจะจีบหรอ”
“หน้าพี่แก ฉันยังไม่เคยเห็นเลย จีบเจิบอะไร” อรัญญิกาบ่นแล้วบุ้ยปากมาทางเธอ “ถามไว้ให้เมยต่างหาก”
“บ้า” พร้อมพรร้องออกมาคำเดียว ทำเอาเพื่อนหัวเราะลั่น สุพิชชายื่นมือมาจับมือเธอแล้วบีบเบาๆ ก่อนจะหยุดหัวเราะแล้วบอกด้วยความดีใจออกมา
“พวกเราเห็นเมยยิ้มได้แบบนี้ ค่อยหายห่วงหน่อยเนอะ ว่ามั้ยหยิก ติ๋ม”
อรัญญิกากับสุวรรณีพลอยพยักหน้าเห็นตามที่สุพิชชาพูด
“เลิกคิดถึงไอ้เวรนั่นยัง”
พร้อมพรหลุบตาลงมองมือตัวเองแล้วตอบเพื่อนไปว่า “ยัง”
“ไปคิดถึงมันอีกทำไม” ทั้งหมดแทบจะร้องออกมาพร้อมๆ กันทันทีที่ได้ยินเธอตอบ
“ไม่ใช่แบบนั้น” พร้อมพรปฏิเสธแล้วอธิบายให้เพื่อนเข้าใจความหมายของเธอ “ที่เมยบอกว่ายังคิดถึงก็เพราะว่าแสนรักคอยแต่ถามหาพ่อตลอดเลย เมยเลยอดคิดตามไปด้วยไม่ได้ เลยคิดว่าจะบอกลูกดีมั้ย”
“บอกว่าไง”
“บอกไปตามความจริงเลยดีมั้ย บอกว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกันอีกแล้ว” เสียงของเธอแผ่วลงเกือบเป็นสะอื้น
“เรื่องเข้าใจยากแบบนั้น เอาไว้ค่อยบอกเหอะ ถ้าอยากบอกจริงๆ แค่บอกว่าพ่อจะอยู่ที่อีกบ้านกับแม่ใหม่ ส่วนเมยก็กำลังหาพ่อใหม่ให้แสนรักเหมือนกันไง”
เพื่อนรักของเธอไม่ยอมปล่อยให้เศร้านาน ลากพาเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว พร้อมพรเลยแต่กลั้นยิ้ม ข่มอาย บอกตอบเพื่อนกลับไป
“แบบนี้ไม่ตลกเลยนะ”
“ใครให้ตลกล่ะ ก็ทรายพูดจริงนี่นา ส่วนเรื่องที่จะบอกเจ้าแสน เรื่องพ่อกับแม่ไม่รักไม่เริกอะไรนั่น เอาไว้โตอีกหน่อยค่อยบอกเหอะ เชื่อทรายดิ”
“ใช่ๆ เรื่องแบบนี้พอเจ้าแสนรักโตขึ้นอีกหน่อย เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”
อรัญญิกาโบกมือให้หยุดแล้วยื่นหน้าเข้ามาหา “หยิกว่าเราเม้าเรื่องพี่คุณของทรายต่อดีกว่า”
“ดีเลย คันปากอยู่พอดี”
“จะบอกว่าเฮียแกอะ ไม่เคยมีแฟน”
“จิงดิ” ทุกคนแทบจะร้องถามออกมาพร้อมกัน คงมีพร้อมพรคนเดียวที่ไม่ได้เปิดปากถามด้วยความฉงนสงสัย แต่ในใจก็อดทึ่งไม่ได้
‘วัชระเศรษฐ์’ บอสของเธอ แทบจะเรียกได้เลยว่าเป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบทั้งหน้าตา รูปร่างและหน้าที่การเงิน แต่เขาไม่เคยมีแฟนเลยอย่างนั้นหรอ
“เรื่องจริง” สุพิขชายังคงย้ำ อรัญญิกาส่งเสียงอือออตามอย่างไม่เชื่อคำพูดของเพื่อนเท่าไรนัก
“คงทำแต่งานเลยไม่มีเวลามั้ง”
พร้อมพรลองวิเคราะห์ตามที่ตนเองเห็น เพราะทำงานด้วยกันกับวัชระเศรษฐ์แทบทุกวัน เธอก็เห็นอยู่ว่าวัชระเศรษฐ์มาทำงานก่อนเธอเสียอีก หากไม่มีประชุมหรือนัดหมายที่ข้างนอก บางวันกลับทีหลังพวกเธอด้วย
วัชระเศรษฐ์เป็นแบบนั้นก็คงไม่มีเวลาให้ความรักหรอก
“นั่นไง เลขาเขารู้ดี”
“บ้า เมยยังไม่ได้เป็นเลขาของบอส เป็นแค่ผู้ช่วยเลขาจ้ะ”
“หืม หมั่นไส้”
“แล้วอย่างเมยเพื่อนเรา พี่คุณของทรายนั่นจะมองมั้ยวะ”
“เรื่องความรักพูดได้หรอ”
“ไม่แน่นะเว้ย พวกเราอาจจะได้ไปงานแต่งงานของเมยอีกรอบ”
“พอเลย เลิกเปลี่ยนเรื่องเศร้าๆ พวกนั้นมาเป็นเรื่องของบอสเมยเหอะ”
“เห้ย มีบอสของเมยด้วยอะ ไหนว่าไม่ได้คิดอะไรไง"
- Writer
