Her insanın hayatımızda bir süresi vardır. Hayatımıza giren herkes bize ve kader çizgimize dokunur. Kimisi bir şeyler öğretir… Kimisi ise kalbimize hüznü yas olarak bırakır. Kimisinden geriye kalbimizde sevgi kalır… Kimisi ise içimize hiç dinmeyen bir öfke bırakır.
Sizce bu öfke bize zarar vermeden en sağlıklı şekilde nasıl atılır?
Ben bu sorunun cevabını hala bulamadım. Sadece kendimde gördüğüm bir şey var. O da kendinizi izole edip acı çekmenin sizden başka kimseye zarar vermediği. Kenan’ın beni aldattığını ilk gördüğüm an içime saf bir öfke düştü. Güvendiğin ve sevmeyi tercih ettiğin birinin seni aldatmasının öfkesi…
Bu öfke zamanla yerini kendini suçlamaya, pişmanlığa bıraktı. Yalnız kaldıkça kendimi sorguladım. Sürekli kendime kızdım. Kenan’dan çıkartamadığım öfkeyi kendimden çıka
