Ginx's to meet you:: CHAPTER 3 เอาใจพี่ชายที่แสนดี [50%]
1673 Words
Ginx’ s to meet you.
[3]
การดูแล ‘เอา’ ใจใส่พี่ชายที่แสน (ดี)
เพราะเมื่อคืนฝันถึงคุณจิณณ์นึกบ้าอะไรก็ไม่รู้ดันไปฝันถึงเขา ไม่จำเป็นต้องฝันแล้วปะ ก็เล่นอยู่ชายคาเดียวกันแบบนี้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องฝันด้วยซ้ำแต่ทำยังไงได้คนมันฝันไปแล้วไง ฉันก็เลยตื่นสายเกือบเก้าโมงดีนะที่งานซ้อมเดินแบบเริ่มตอนสิบเอ็ดโมงดังนั้นจึงมีเวลา ฉันอาบน้ำชำระร่างกายสะดุ้งตื่นตอนที่ฝันถึงเขาก็ต้องตื่นมาช่วยตัวเองจนได้ เวลานี้ฉันกำลังยืนแต่งหน้าผมก็ปล่อยสยายกลางแผ่นหลัง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนถึงข้อศอกปลดกระดุมลงมาสองเม็ดโชว์ร่องอกที่สวยงามและทับด้วยเสื้อสูทสีดำอีกที กางเกงเอวสูงสีดำกับส้นสูงมันเข้ากันได้ดีสุดๆ ฉันเลือกกระเป๋าแบรนด์หนึ่งที่ชื่นชอบสะพายข้างเป็นอันเสร็จ เปิดประตูออกมาก็เดินผ่านห้องของคุณจิณณ์ไม่รู้ว่าตื่นหรือยัง ด้วยความที่อยากเสือกจึงถอยหลังมาสองก้าวและแนบหูฟังเสียงในห้อง
แกร๊ก~
“โอ๊ะ!”
“ทำอะไรของเธอ” ตัวของฉันแทบจะเซล้มเข้าไปในห้อง ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ด้วยซ้ำ พอคุณจิณณ์เปิดประตูออกมายืนเผชิญหน้ากับฉันเขาก็หรี่สายตามองอย่างจับผิด “มาแอบฟังอะไร”
“เปล่าค่ะ แค่เห็นแมลงเกาะ”
“ตลก” เขากอดอกแถมว่าฉันอีกต่างหาก “แอบฟังชัดๆ”
“ฉันไปดีกว่า”
ฉีกยิ้มกว้างให้เขาและกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงบันไดไปห้องครัวก่อนอันดับแรก เห็นแม่กำลังยืนทำอะไรสักอย่างก็เลยเดินไปกอดท่านพลางจุ๊บแก้มซึ่งเป็นปกติเวลาที่ฉันจะไปทำงาน แม่บอกให้ฉันไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารเวลานี้คุณจิกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางสวมแว่นตาด้วย
“เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมหนูไนล์”
“ค่ะ” สบายมากเลยค่ะ เพราะลูกชายคุณจิทำให้หนูต้องเก็บไปฝันจนตื่นสายแบบนี้
“อ้าว พ่อนึกว่าแกไปทำงานแล้ว”
“วันนี้ไม่เข้าบริษัท มีเข้าโรงแรมตอนบ่าย” คุณจิณณ์ทิ้งตัวนั่งตรงข้ามฉันแต่เว้นที่ไว้ด้วยราวกับเป็นเรื่องปกติ ส่วนข้างๆ ฉันก็เป็นที่ของแม่
“แล้วแกกับน้องทำความรู้จักกันหรือยัง?” คำถามของคุณจิทำให้ฉันเม้มริมฝีปากตัวเองสบตากับคุณจิณณ์ที่มองฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง หากแต่ว่ารอยยิ้มของเขาแลดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“ครับ ทำความรู้จักกันเมื่อคืน” ฉันลอบกลืนน้ำลายขณะที่แม่เดินออกมาพร้อมแม่บ้านที่อาหารเช้าเป็นข้าวต้มกุ้งของโปรดฉัน สำหรับคุณจิณณ์เป็นกาแฟดำและอาหารเช้าเป็น Breakfast ที่มีขนมปังปิ้ง,ไข่ดาว,ไส้กรอกและสลัดผัก
“คุณจิบอกว่าคุณจิณณ์ไม่ค่อยทานข้าวเช้าแล้วก็ไม่แพ้อะไร น้าก็เลยทำอาหารเช้าง่ายๆ ให้ทานน่ะค่ะ คุณจิณณ์ทานได้ไหมคะ? ถ้าไม่ได้บอกน้าได้เลยนะคะ น้าจะไปทำให้ใหม่”
“ผมทานได้ครับ ขอบคุณ” เขาขอบคุณแม่ฉันก่อนจะลงมือกินอาหารมื้อเช้าที่ปกติเขาจะไม่เคยมาร่วมโต๊ะด้วยกัน
“วันนี้ลูกมีงานหรือเปล่า?”
“ค่ะ ไนล์ต้องไปซ้อมเดินแบบอีกไม่กี่วันจะถึงวันงานแล้ว” ตอบแม่พลางปรุงข้าวต้มกุ้งพลางลอบมองใบหน้าหล่อเหลาเป็นระยะๆ เขาเองก็แทบจะไม่มองหน้าใครเลยแม้แต่พ่อของตัวเอง “อาจจะกลับค่ำด้วย”
“หักโหมงานหนักเป็นประจำเลยเหรอหนูไนล์”
“ไม่ค่ะ ปกติจะมีถ่ายแบบ โฆษณาบ้างค่ะ” ฉันสบตากับคุณจิที่พยักหน้ารับ “แม่บอกว่าให้รับงานที่ไม่ทำให้ไนล์ต้องนอนดึกตื่นสายน่ะค่ะ”
“ถือว่าน้อยนะคะ ตอนเข้าวงการแรกๆ รับงานทุกวันค่ะตอนนี้ก็เบาลงได้บ้าง” มีแค่เราสามคนที่คุยกันยกเว้นคุณจิณณ์ที่นั่งกินอาหารเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว อาหารเช้าถูกจัดการจนหมดเกลี้ยงฉันก็ออกจากบ้านมาถึงรถของตัวเองหากแต่ว่า... “รถเป็นอะไรอีกเนี่ย”
ฉันสตาร์ทรถอยู่นามันก็ดับๆ ติดๆ จนฉันลงจากรถมาเปิดกระโปรงรถแน่นอนว่าฉันทำอะไรเกี่ยวกับรถไม่เป็นหรอกนะ สิ่งที่ทำได้คือการมองรถของตัวเองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด ฉันเนี่ยทำงานจนลืมเอารถเข้าศูนย์เพื่อเช็คสภาพรถตลอดเลยถ้าจะไม่ติดก็คือโทษฉันที่ไม่ดูแลรักษารถให้ดี
“รถเป็นอะไร?” น้ำเสียงเข้มแหบพร่าทำให้ฉันหันไปมองคุณจิณณ์ที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมโชว์รอยสักตรงแผงอกซ้ายที่เป็นรูปผีเสื้อมินิมอลสองตัวขนาดใหญ่เห็นชัด
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ สตาร์ทไม่ติด” ตอบคุณจิณณ์ที่เดินมาดูรถให้ฉัน เขาก็กวักมือเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นคนของบ้านให้มาดูรถซึ่งฉันเชื่อว่าเขาเองก็คงจะดูไม่เป็นหรอก
“ผมว่าเอาเข้าศูนย์ดีกว่าครับคุณจิณณ์ ให้เขาตรวจดูให้แน่ใจ”
“งั้นมึงจัดการเอารถเข้าศูนย์ให้ด้วย ส่วนเธอมากับฉัน” เขากระดิกนิ้วเรียกฉันที่เดินตามเขาเหมือนหมาเดินตามเจ้าของ มาถึงรถจากัวร์สีดำเงาสองประตูทรงสปอร์ตราคาไม่ต้องพูดถึงหรอกนะ “ฉันไปส่ง”
“เอ่อ จะดีเหรอคะ?”
“อยากไปทำงานสายก็ตามใจ” คุณจิณณ์ไม่พูดอะไรต่อเขาก็ขึ้นรถสตาร์ทรถเรียบร้อย ส่วนฉันก็ได้แต่เม้มริมฝีปากตัวเองเปิดประตูรถของเขาขึ้นไปนั่งตูดยังไม่แตะเบาะดีรถของเขาก็พุ่งออกจากรั้วบ้านอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าฉันคว้าที่จับเหนือศีรษะเอาไว้ไม่ทัน คุณจิณณ์หยิบแว่นตาสีดำตรงคอนโซลรถมาสวมใส่พลางเปิดเพลงสากลเบาๆ “บอกที่ทำงาน”
“ก็โรงแรมคุณไงคะ”
“งั้นเหรอ?” เขาตอบแบบขอไปที อันที่จริงโรงแรมของคุณจิณณ์มีห้องโถงสำหรับไว้จัดงานใหญ่แบบนี้ถึงสองห้องโถงเลยล่ะ ฉันรู้ได้ก็ตรงที่งานต่างๆ มักจะเลือกที่นี่เป็นเพราะห้องโถงกว้างใหญ่แถมต้องจองเป็นล่วงหน้าเป็นเดือนด้วยนะ กำไรจากตรงนี้คงได้จากคนที่พักด้วยหรือได้จากการให้เช่าพื้นที่ในราคาที่ไม่ต้องพูดถึง “ฉันก็โดนการ์ดเชิญมาร่วมงาน”
“จริงเหรอคะ”
“ปกติคนจัดการมักจะส่งการ์ดเชิญมาให้ ก็แล้วแต่ว่าฉันจะไปหรือไม่ไป”
“แล้วจะมาดูฉันไหมคะ?” เดี๋ยวนะไนล์... ทำไมจะต้องถามเขาแบบนั้นด้วยไม่เข้าใจ คุณจิณณ์จอดรถติดไฟแดงพลางหันมามองฉันพลางเลนส์แว่นสีดำ ราคาแว่นกันแดดแบรนด์ดังแบบนี้ราคาเป็นหมื่นเลยนะทุกคน “เผลอปากไปน่ะค่ะ”
“อยากให้ไปดู เพราะอยากรื้อฟื้นความหลังสินะ”
“มะ ไม่ใช่นะคะ” โบกมือไปมาก็เห็นคุณจิณณ์ยักไหล่ไหว “คุณต่างหากที่ติดใจฉัน”
“หึ” ฉันยกยิ้มมุมปากก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เขาพร้อมฝ่ามือที่ลูบไล้ตรงแผงอกแกร่ง ก่อนจะมาถึงหัวเข็มขัดมาถึงเป้ากางเกงที่ตุงของเขาเห็นความยาวใหญ่เป็นท่อน จำต้องเลื่อนมือลูบขึ้นลงจนเขาหันมามองฉัน
“อยากให้น้องสาวคนนี้ช่วยไหมคะ?” กระซิบไปที่ข้างใบหูพลางขบเม้มตรงต่างหูสีดำของเขาเบาๆ
“เธอควรรู้เอาไว้นะไนล์” คุณจิณณ์หันมามองฉันพลางคว้าท้ายทอยฉันไว้จนใบหน้าของเราสองคนเกือบจะชนกัน ฉันตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาจะพูดและสิ่งนั้นทำให้ใบหน้าของฉันร้อนเห่อ “ไม่ว่าจะบนรถ ระเบียงหรือ Out door ฉันก็ทำมันได้หมด”
“!”
“เตรียมใจเอาไว้ให้ดี ฉันอยากจะเอาเธอที่ไหน ทุกที่ฉันก็เอาเธอได้ทั้งนั้น” กดยิ้มมุมปากแม้จะเป็นยิ้มที่เล็กน้อย หากแต่ว่าเขาจะรู้ไหมว่ามันฆ่าฉันได้เสมอเวลาที่เขายิ้มแบบนี้ “เพราะงั้นก้มหน้าลงไปอมมันซะ”
กดศีรษะฉันให้จัดการกับท่อนเอ็นของเขาโดยที่ขับรถมือเดียว เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องยอมเป็นคนที่พ่ายแพ้แต่ฉันเชื่อว่าสักวันฉันจะต้องชนะเขาให้ได้ จะไม่ยอมให้เขามามีอำนาจเหนือฉันหรอก แม้ว่าเซ็กซ์ของเขามันทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งพรากความเป็นตัวเองของฉันไปด้วย คุณจิณณ์ขับรถมาถึงโรงแรมและเข้ามาจอดรถที่โซนวีไอพี โดยที่ฉันยังคงจัดการเขาด้วยริมฝีปากไม่เสร็จสักที ผ่านไปสิบนาทีสุดท้ายเขาก็ปลดปล่อยมันเข้ามาในปาก ฉันกลืนน้ำบางส่วนลงคออีกส่วนก็หยิบทิชชูเช็ดกรอบปากตัวเองขณะที่เขารูดซิปและจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ คุณพี่ชาย”
“ฉันอยู่ทำงานจนถึงค่ำ ถ้าเลิกงานก็ขึ้นมาหาฉันที่ชั้นบริหาร”
“คะ?” มึนงงไม่น้อยคุณจิณณ์ก็ลงจากรถฉันก็ลงตามโดยมองเขาที่เดินไปยังลิฟต์ที่ขึ้นตรงไปถึงชั้นทำงานของเขา
“ชั้นที่ 35”
[50%]
*--------------------------*
- Writer
