“เรื่องของโนอาร์ผมพอมีวิธีแล้วครับ”
“จริงๆ นะคะ ฉันจะได้สบายใจและจะได้ไปจากที่นี่สักที” มินดาพึมพำ
ไอเดนขมวดคิ้ว “คุณจะไปไหนครับ?”
“ฉันอึดอัดกับการอยู่ที่นี่ค่ะ ฉันเหมือนถูกจำกัดอิสระ สายตาของพ่อทำให้ฉันไม่สบายใจ”
การถูกจับตามองจากบิดา ทั้งที่ตัวเองอายุใกล้สามสิบแล้ว มันทำให้มินดาลำบากใจ เธอใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดห้าปี มันชินเสียแล้ว
“คุณควรรับข้อเสนอของผมนะ”
ไอเดนวกกลับมาพูดเรื่องเดิม
มินดาถอนใจแรงๆ “ฉันไม่ได้รังเกียจคุณนะคะ แต่เราสองคนไม่เหมาะกันหรอกค่ะ” มินดาตอบตามตรง โลกของไอเดนกับเธอต่างกันเกินไป
ไอเดนยิ้ม “ลองแล้วเหรอครับ ถึงพูดออกมาได้เต็มปากแบบนั้น” เขาแย้ง ก่อนจะวางมือไว้บนหน้าขาของเธอ ตอนที่มือของเขาลากไล้ไปมาที่หน้าขาของเธอนั้น มินดาถึงกับสำลักลมหายใจ หัวใจเธอเต้นรัวเร็วๆ นับจังหวะไม่ได้ทีเดียว ไอเดนขยับเข้ามาใกล้เธออีก แถมยังมีทีท่าว่าจะลุกเข้ามาชิดเธอมากกว่านั้น ป
