“แน่ใจแล้วเหรอว่าใช่?”
ไอเดนยิ้ม ส่งซองสีน้ำตาลไหม้ให้มารดา
“อะไรเหรอ?” มิเกลถามเสียงสูง
“แม่ลองดูเองสิครับ” มิเกลดึงกระดาษแผ่นเดียวในซองออกมาดู ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ
“พระเจ้าช่วย โธ่ๆ พ่อคุณของย่า” มิเกลครวญคราง นางไม่ยอมหยุดคร่ำครวญ จนไอเดนเป็นฝ่ายโอญครวญแทน
“แม่ครับ ผมแสบหูไปหมดแล้วครับ” มิเกลสะบัดค้อนให้ พูดประชดบุตรชายด้วยสีหน้าตึงๆ “เหอะ สำออยไปได้ เสียงแค่นี้ไม่ทำให้ลูกหูแตกหรอกนะ”
ไอเดนกลั้นหัวเราะ “แม่หิวหรือยังครับ ให้โอเนลพาไปหาของอร่อยๆ กินดีกว่าไหมครับ”
โอเนลเบิกตา มองสบตาเจ้านาย “คือ”
มิเกลแค่นยิ้ม ถอนใจแบบปลงตก ไอเดนเป็นผู้ชายหัวแข็ง ในเมื่อข้ออ้างของนางใช้ไม่ได้ผล การดูตัวครั้งนี้คงต้องเลื่อนไปก่อน “ว่าแต่...คนของลูก ยังโสดอยู่ไหม?”
โอเนลถอยหลังแล้วก็ส่ายหน้ารัวๆ
ไอเดนยิ้มแป้น “โสดครับ แม่หากแม่ไม่อยากเสียเที่ยว โอเนลก็น่าจะตรงตามสเปกของผู้หญิงที่แม่คัดม
