ตอนที่ 2.เด็กชายโนอาร์

1501 Words

โมลีน้ำตาร่วง นางเองก็จนใจ นับวันหลานชายจะฉลาดขึ้นทุกวัน คำแก้ตัวเก่าๆ ใช่ไม่ได้ผลในปัจจุบัน ยิ่งคำตอบซ้ำ โนอาร์ก็ยิ่งไม่พอใจเพิ่มขึ้น “ตาไม่ได้โกหก ครั้งนี้แม่มินต้องกลับมาแน่ๆ” ไม้ยืนกราน “โนอาร์จะลองเชื่อคุณตาอีกสักครั้งครับ” โนอาร์เม้มปากหลังพูดจบ เขาพยายามทำใจให้เชื่อคำพูดของญาติผู้ใหญ่ แม้จะต้องผิดหวังหลายครั้งแล้วก็ตาม “หิวหรือยัง ไปกินข้าวกันดีกว่ามั้ย?” โมลีตะล่อมหลานชาย โนอาร์พยักหน้าทรงตัวยืน แม้ความคิดในหัวจะขัดแย้งกันเอง แต่เมื่อท้องหิวก็ต้องพักเรื่องอื่นๆ ไว้ก่อน เด็กชายวิ่งนำหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักกึก ที่ห้องโถงของบ้าน มีคนแปลกหน้าท่าทางคุ้นตายืนหันหลังให้อยู่ เปลือกตาเด็กชายหรี่ลง มีภาพจำซ้ำทับบนด้านหลังคนแปลกหน้านั่น จนน้ำตาของโนอาร์ไหลปรี่ออกมา “แม่มี แม่มีครับ โนอาร์คิดถึงแม่ครับ” เด็กชายโผเข้าหา แต่เมื่อคนแปลกหน้าหมุนตัวกลับมา เขาก็ต้องรีบเบรกจนตัวโก่ง ถึงหน้าตาจะคล้ายมารดาของตนเองแค่ไหน แต่ก็แค่คล้าย ความรู้สึกของเขาบอกว่าไม่ใช่เลย มินดาขมวดคิ้ว มองเด็กชายวัยเยาว์นิ่งๆ ดวงตาของเด็กนั่นคลอขังด้วยน้ำใสๆ ที่ไหลเอ่อออกมา “ร้องไห้ทำไม?” มินดาถามสั้นๆ โนอาร์เชิดหน้าสูดจมูกแรงๆ เขาใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้ง “เปล่า” “โกหก เห็นๆ อยู่ แล้วเราน่ะเป็นลูกใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” มินดาถามต่อ “ลูกใครก็ชั่ง ตัวน่ะมาที่นี่ทำไม?” โนอาร์ย้อนถาม ท่าทางถือดีแต่กลับน่าเอ็นดู “ฉันถามก่อน ตามมารยาทตัวน่ะต้องเป็นคนตอบนะ” “ไม่ตอบ ไม่อยากบอกคนแปลกหน้า” โนอาร์เถียงกลับ “ตามใจ หิวแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ ที่นี่แทบไม่เปลี่ยนเลยนะ” มินดาเปรยลอยๆ ไม่ได้หวังคำตอบ แต่เมื่อมินดาขยับตัว โนอาร์ก็วิ่งไปยืนกางมือขวางหน้าไว้ “ตัวน่ะเป็นใครตอบมาก่อน แล้วคนแปลกหน้าที่ไหนเดินเพ่นพ่านในบ้านคนอื่นหะ ไม่มีใครสอนมารยาทเหรอ” มินดาอมยิ้ม “ฉันเป็นลูกสาวของพ่อฉันที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไง” โนอาร์ขมวดคิ้ว เอียงคอมองมินดา “ตัวชื่อมินดาหรือเปล่าหะ?” “ใช่ ฉันชื่อมินดา ว่าแต่ ทำไมเราถึงรู้จักชื่อฉันละ” มินดาถามกลับ โนอาร์โถมเข้าใส่ มือเล็กๆ โอบรัดรอบขาของมินดา จนเจ้าตัวสะดุ้ง!! “แม่มิน แม่มินกลับมาแล้ว คุณตาไม่ได้โกหกโนอาร์” มินดาชะงัก พลางค่อยๆ ย่อตัวลงนั่ง โนอาร์โผเข้าหาไม่คิดปิดบังความยินดี น้ำตาใสใสที่ไหลปรี่ออกมานั่น มินดาเลยทำได้แค่กอดปลอบขวัญ ไม้กับโมลีเดินตามหลานชายมา ไม้ยืนนิ่งที่ประตู โมลีเองก็เช่นกัน “นี่มันอะไรกันคะพ่อ เด็กนี่ ทำไมเรียกมินว่าแม่?” มินดาถามบิดาทันที ที่มองเห็นไม้ เธอพยายามทรงตัวยืนแต่โนอาร์ไม่ยอม เลยจำใจต้องอุ้มขึ้นมาอยู่ในวงแขน ก่อนจะเดินเลยไปหาที่นั่ง เด็กชายในอ้อมกอดของเธอมีน้ำหนักไม่เบาทีเดียว โมลีเดินเลี่ยงไปอีกทาง นางแอบกรีดน้ำตาทิ้ง ฝืนยิ้มทั้งที่ในหัวใจเริ่มมีความกังวล ไม้มองหน้าบุตรสาวตาไม่กะพริบ สติของเขาคืนกลับมาเพราะเสียงของหลานชาย “คุณตาครับ แม่มินกลับมาแล้วครับ” ไม้ยิ้มให้หลานชาย เดินเลยไปนั่ง “กลับมาเร็วดีนี่” มินดาถอนใจแรงๆ “พ่อยังไม่ตอบมินนะคะ เด็กนี่ลูกใคร ทำไมเรียกมินว่าแม่?” โนอาร์เดินมาเกาะมือมินดา แววตาปริบๆ นั่นทำให้มินดาพูดไม่ออก “โนอาร์เป็นลูกของยัยมี” ไม้อธิบายช้าๆ “แล้วทำไม?” มินดาขยักคำพูดไว้ เธอเกรงใจแววแป๋วแหว๋วของหลานชายที่จับจ้องเธอไม่วางตา “เรื่องมันยาว ไว้พ่อจะอธิบายคราวหลัง” ไม้บอกปัด “ก็ได้ค่ะ ทีนี้บอกมินมาสิคะ ทำไมคำนำหน้ามินถึงเป็นนาง?” มินดาคาดคั้น บิดามีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้แน่ๆ ไม้ถอนใจดังพรวด เขาเม้มปาก แล้วก็คลายออกช้าๆ “พ่อมีความจำเป็น” “ความจำเป็นอะไรคะพ่อ ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นหน่อยนะคะ” มินดากอดอกมองหน้าบิดาแววตาขุ่น เธอข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกล ไม่ใช่เพื่อมาฟังเหตุผลที่ไม่เข้าท่า ในเมื่อบิดาตัดขาดเธอออกจากครอบครัวแล้ว ทำไมถึงลากเธอไปเกี่ยวกับเรื่องที่ทำให้เธอเสียชื่อเสียงด้วย “ยัยมีนา เสียแล้ว” ไม้กลั้นใจพูด “หะ!!” มินดาเบิกตาโต “ยัยมีนาครรภ์เป็นพิษ หมอให้...” ไม้พูดไม่ออก ตอนที่หันไปสบตาหลานชาย “นี่ เป็นเด็กดีใช่มั้ย?” มินดาหันไปคุยกับหลานชาย แววตาอ่อนลง โนอาร์พยักหน้ารัวๆ “ฉันหิว ช่วยไปเอาน้ำเย็นๆ สักแก้วหนึ่งมาให้ฉันทีสิ” มินดาพูดยังไม่ทันขาดคำโนอาร์ก็วิ่งตื๊อไปทางหลังบ้าน “สรุปคือเด็กนั่นเป็นลูกยัยมีนา แล้วพ่อเขาละคือใครคะ?” มินดาซักไซ้ เหตุผลของบิดาฟังแหม่งๆ “ไอเดน แบรดลี่คือพ่อของโนอาร์” “ค่ะ แล้วไงต่อ พ่อของเด็กนั่นอยู่ที่ไหนคะ?” “เขาไม่รู้เรื่องโนอาร์ เพราะพ่อไม่อยากให้เขารู้” มินดาขมวดคิ้วเริ่มเดาเหตุผลของบิดาออก ความเห็นแก่ตัวของไม้ เธอเองรู้ดีที่สุด คนสูงวัยที่แบกอีโก้ไว้บนสองบ่า ยอมรับความจริงเรื่องซับซ้อนไม่ไหว “พอเก็บเด็กนั่นไว้แทนตัวยัยมีนาไม่แปลกค่ะ แต่พ่อไม่รู้สึกละอายเหรอคะ ถึงแยกพ่อลูกไม่ให้เจอกัน” มินดาท้วง มันไม่ยุติธรรมกับโนอาร์เลย เขาควรได้เจอหน้าบิดา “ไอ้หมอนั่นไม่แยแสกับการมีโนอาร์หรอก” ไม้ตวาดเสียงแข็ง “พ่อตัดสินใจแทนเขาเหรอคะ?” มินดาย้อนถาม “แกไม่เข้าใจฉันหรอก” ไม้พูดเสียงอ่อนลง “มินเข้าใจพอดีค่ะ มินเข้าใจพ่อที่สุดด้วย” มินดากดยิ้มมุมปาก บิดามักจะอ้างเหตุผลสั่วๆ ที่มาจากความเห็นแก่ตัวของตัวเองล้วนๆ “มันก็เหมือนเรื่องที่มินยอมไปจากที่นี่ไงคะ เหตุผลเดียวกันเลย พ่อชอบเป็นผู้ออกคำสั่ง ไม่ชอบให้คนอื่นคิดแทน” “ยัยมิน แกยังเป็นลูกฉันหรือเปล่าหะ?” “พ่อลืมแล้วเหรอคะ พ่อเป็นคนบอกมินเอง ‘มินไม่ใช่คนในครอบครัว’ นี้อีกแล้ว” มินดาตอบเสียงแหบแห้ง บิดาของเธอเสือกไสให้เธอเดินจากไปเอง บิดาควรเป็นฝ่ายลืมเธอด้วยซ้ำ “แกมันลูกอกตัญญู” ไม้ตะคอกใส่มินดา “เพราะมินไม่ยอมทำตามสิ่งที่พ่อกำหนด แล้วมินกลายเป็นลูกอกตัญญูมินก็ต้องยอมรับค่ะ พ่อไม่ได้อยู่กับมินจนมินตายนะคะ หากมินจะแหกคอก ไม่ยอมทำตามสิ่งที่พ่อกำหนด มินเป็นลูกอกตัญญูก็ได้ค่ะ ว่าแต่...ทำไมถึงใส่ชื่มินแทนชื่อยัยมีนาละคะ?” บิดาคงตุกติก ทำอะไรสักอย่างกับผู้ชายคนนั้น “เพราะตอนนั้น ยัยมีนาไม่รู้สึกตัวแล้วไง” เพราะฝืนร่างกายแบกรับ ‘เด็กชาย’ ไว้ ร่างกายของมีนาเลยรับไม่ไหว วันที่ให้กำเนิดโนอาร์ มีนาก็แทบไม่มีสติแล้ว เธอจากไปหลังจากคลอดลูกได้ไม่ถึงสองชั่วโมง และเพราะไม้เข้าตาจน เขาเลยจำใจใช้เอกสารของมินดา แทนมีนา ที่ด่วนจากโลกนี้ไปเสียแล้ว ตอนที่ 3.เลยตามเลย มินดาถอนใจแรงๆ แม้จะรู้สึกไม่ยุติธรรมกับตัวเองนัก แต่ก็อดเวทนาหลานชายไม่ได้ เด็กวัยนี้กำลังอยู่ในช่วงจดจำ เธอไม่ควรทำลายความหวังของหลาน แม้ตอนที่เขาโตจนรู้ความจะผิดหวังเกี่ยวกับความทรงจำที่ผิดเพี้ยนนั่นก็ตาม “เอาเถอะค่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เลยตามเลยแล้วกันค่ะ” ความจริงมินดาก็ไม่ได้ยี่หระกับคำนำหน้าของตัวเองเท่าไหร่ มันเป็นเรื่องขี้ผงสำหรับเธอเชียวแหละ เพราะตอนนี้สิ่งที่มินดาสนใจคือเรื่องงาน ไม่ใช่ ‘ผู้ชาย’ “แกจะกลับมาอยู่ที่นี่เลยไหม?” ไม้ถามพร้อมกับมองสบตาบุตรสาว มินดาไหวไหล่ ตอบบิดาตามตรง “ยังไม่แน่ใจค่ะ” “ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วนะ” ไม้ท้วงเสียงแผ่ว มินดามองสบตาบิดา “พ่อยังเหลือเด็กนั่นไงคะ มีนาอุตส่าห์ฝืนสังขารตัวเอง เธอทิ้งเขาไว้ให้พ่อเชียวนะ” ไม้เม้มปาก แววตาอ่อนเศร้า “เพราะตอนนั้นฉันใจร้ายกับแกใช่ไหมมินดา แกถึงไม่ไยดีฉันเลย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more