ตอนที่ 5.มีแต่คนโง่ที่เชื่อ

1496 Words

เสียงกรีดร้องนั่นทำให้หัวใจเธอทำงานหนัก หากต้องฟังนานๆ เธออาจมีสิทธิหัวใจวาย โนอาร์เป็นคนเดียวที่สนุกได้ในทุกสถานการณ์ เด็กกำลังซนถูกปรามด้วยสายตาไม่รู้กี่ร้อยรอบ แต่ก็หยุดความอยากรู้อยากเห็นนั่นไม่ไหว โนอาร์วิ่งไปเกาะกระจกระหว่างที่ลิฟต์แก้วเคลื่อนที่ไปยังชั้นสูงสุดของตึกแห่งนี้ มินดาที่กลัวความสูงอย่างหนักทำได้แค่ยืนกำมือพยายามไม่มองไปรอบๆ ตัวเหงื่อของเธอไหลทะลักออกมาเต็มหน้าผาก “โนอาร์อยู่เฉยๆ สักห้านาทีได้มั้ยคะ?” ดีนแอบชำเลืองมอง สีหน้าซีดเซียวนั่น ความรู้สึกสงสารเกิดขึ้นปุบปับ “แม่มินเป็นอะไรครับ” โนอาร์หยุดวิ่งขยับเขามาใกล้ สองมือเล็กๆ นั่นเอื้อมจับมือของมารดาเขย่าเบาๆ “แม่มินกลัวที่แคบครับ” มินดาอ้อมแอ้มตอบ “โนอาร์อยู่นี่ครับ แม่มินไม่ได้อยู่คนเดียวไม่ต้องกลัวนะครับ” เด็กชายพยายามปลอบใจ เขาเกาะขามินดาไว้และพูดปลอบใจไปเรื่อยๆ ห้านาทีแห่งความทรมานสิ้นสุดลง ติ้ง!! เสียงลิฟต์หยุด ประตูลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนเปิด มินดาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เธอค่อยขยับตัวช้าๆ เดินตามแรงจูงของเด็กชาย ที่ดูจะตื่นตาไปกับทุกอย่างรอบตัว “ลุง ชั้นนี้สูงที่สุดเลยใช่ไหมครับ” ท่าทางไม่กลัวคน แถมร่าเริงสุดขีดนี่อีก เด็กชายตรงหน้าทำให้ดีนเริ่มเชื่อว่าเด็กคนนี้เป็นสายเลือดของไอเดนจริงๆ ความกล้าแบบบ้าบิ่น แถมยังขยันเกินคนอื่น ความกลัวที่แทบไม่เคยเห็นนั่นอีก เด็กชายตรงหน้าเขา เหมือนย่อส่วนจากไอเดนมาเลย “ใช่แล้ว ขอเตือนนะ อย่าพยายามยั่วโมโหคนด้านในนั้น เพราะเขา น่ากลัวว่าปีศาจ” ดีนเตือนโนอาร์ก่อนจะดันประตูที่ปิดสนิทให้เปิดเข้าไป มินดาแอบเบ้ปาก แล้วก็รีบก้มหน้าหลบสายตาใครบางคนที่มองเธอแบบตั้งใจ สายตาของเขาไม่ต่างอะไรกับคมมีดที่ค่อยๆ กรีดลงมาบนผิวผ้าด้านนอก แววตาของเขาเจ้าเล่ห์ แถมไม่น่าไว้ใจเลย มินดาดันหลังหลานชายให้มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เปลือกตาของเขาเลยหลุบลง ทำให้มินดาหายใจคล่องขึ้น “นั่งก่อนสิ” ไอเดนผายมือไปที่โซฟา ดีนเดินเลี่ยงไปด้านหลัง เขาออกมาพร้อมกับน้ำสะอาดหนึ่งขวดและแก้วเปล่าสองใบในถาดเล็กๆ มินดาทรุดนั่งแล้วก็รั้งให้โนอาร์นั่งลงด้วย เธอหยิบปิ่นโตออกมาจากกระเป๋าผ้าที่สะพายไว้ที่ไหล่ด้านซ้าย จากนั้นก็จัดการเปิดปิ่นโต ไม่ได้สนใจเจ้าของห้องเลย “เหมือนพวกเธอมาปิกนิกกันนะ” ไอเดนพูดประชดระหว่างที่เดินเข้าใกล้ “โนอาร์ต้องกินอาหารตรงเวลาค่ะ เขามียาหลังมื้ออาหารที่ต้องกินให้ครบ” มินดาอธิบายแบบไม่ได้มองหน้าเจ้าของห้อง โนอาร์รับปิ่นโตจากมือมินดา แล้วก็จัดการกินอาหารท่าทางน่าอร่อย จนไอเดนอดมองไม่ได้ เขาทรุดนั่งฝั่งตรงข้าม มองปากน้อยๆ นั่นด้วยความสนใจ “ถามนิดสิ เธอกับฉันได้กันตอนไหน?” มินดาเกือบสำลักลมหายใจ คำถามทื่อๆ นั่นตรงประเด็นจนมินดาหน้าร้อนวูบ “ทำไมคุณ ถึงไม่ไปหาผมบ้างเลยครับ?” เป็นโนอาร์ที่แทรกถาม มินดาเลยมีเวลาปรับความกระอักกระอ่วนในใจ “กินก่อนค่ะ ยังพอมีเวลานะ” มินดาปราม สีหน้าดุเล็กน้อย ตอนที่ 5.มีแต่คนโง่ที่เชื่อ “การที่เด็กคนหนึ่งจะเกิดขึ้นมาบนโลก ไม่ใช่แค่มองตากันแล้วจะปฏิสนธิขึ้นมาได้นะ” ไอเดนเปรย มินดาถลึงตาใส่ “เรื่องละเอียดอ่อนแบบนั้นคุณไม่ควรพูดขณะที่มีเด็กอยู่ด้วยนะคะ” มินดาพูดเสียงขึ้นจมูก เธอเข้าใจว่าชายตรงหน้าใจดำ เป็นความเข้าใจที่ถูกต้องเสียด้วยสิ ผู้ชายตรงหน้าเย็นชาไร้น้ำใจ ต่อให้เขาหล่อเหลา ความหล่อของเขาก็ลดลงเกินกว่าครึ่ง ตอนที่พ่นคำพูดแย่ๆ ออกมา “โนอาร์ไม่เด็กแล้วครับ อีกไม่กี่ปี โนอาร์ก็ทำงานเลี้ยงแม่มินได้แล้ว” โนอาร์พูดแทรกทั้งที่มีข้าวมื้อกลางวันอยู่เต็มปาก มินดาชักสีหน้าใส่ “แม่มินบอกแล้วใช่ไหมคะ มีอาหารอยู่ในปากห้ามพูด” “ขอโทษครับ ครั้งหน้าโนอาร์จะไม่ทำอีก” เด็กชายรีบแก้ตัวเสียงสลดลง “รีบกินเถอะค่ะ ครั้งนี้แม่จะไม่ถือโทษ กินยาแล้วช่วยพาโนอาร์ไปเดินเล่นรอบๆ นี้ได้ไหมคะ?” หากชายผู้นี้ต้องการเจรจา มินดาไม่ขัดเลย เธอมาก็เพราะเรื่องนี้เช่นกัน เธอเตรียมเหตุผลประกอบไว้หลายอย่าง และหวังให้ชายตรงหน้าคล้อยตาม คงเพราะความอยากรู้ล้วนๆ โนอาร์เลยไม่อิดออด ตอนที่เดินตามดีนไป ห้องทั้งห้องเงียบลง จนน่ากลัว มินดาขยับตัวด้วยความอึดอัด เธอไม่รู้ว่าควรเริ่มยังไงดี ผู้ชายตรงหน้าถึงจะเห็นด้วย “ฉันอยากหย่าค่ะ” มินดาโพล่งออกมาในที่สุด ไอเดนแปลกใจนิดหน่อย เขาไม่คิดว่าหญิงตรงหน้ามีความต้องการแบบนั้นจริงๆ หล่อนมีแผนการอะไร เขาพยายามเดาแล้ว แต่กลับเดาไม่ถูก “ฉันจะไม่เรียกร้องสินสมรสด้วยค่ะ” ไอเดนยกหัวคิ้วขึ้นสูง มินดาเลยพูดต่อ “ฉันไม่ต้องการค่าตอบแทนจากคุณเลยสักสตางค์ ขอแค่...คุณยอมรับโนอร์ และรับรองเขาตามกฎหมายก็พอ” ไอเดนหัวเราะลั่น เขายกมือกดเหนือท้องน้อยด้านขวา เพราะเกร็งตัวหัวเราะมากเกินไป “คุณคิดว่าผมโง่หรือไงหะ!!” มินดาย่นหัวคิ้ว เธอทบทวนมาอย่างดี ข้อเสนอของเธอ ไม่มีตรงไหนที่เขาจะเสียผลประโยชน์สักหน่อย “อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นคะ” มินดาย้อนถาม ไอเดนกดยิ้มจนริมฝีปากโค้งลง “มีผู้ชายคนไหนหน้าโง่ รับเด็กที่ไม่ใช่ลูกตัวเองมาเลี้ยงดูละ” “ว่าไงนะคะ!!” มินดาถามย้อนเสียงแข็ง ไอเดนแสยะยิ้ม “ผมถามคุณก่อนหน้านี่แล้ว การที่แค่มองตากัน ไม่ทำให้ ‘ท้อง’ ได้หรอกนะ” มินดาจิปาก เธอจ้องหน้าเขา และพยายามทบทวนช้าๆ เธอข้ามรายละเอยดเรื่องนี้ไปตอนไหนนะ “คุณไม่เชื่อว่าโนอาร์เป็นลูกคุณเหรอคะ?” มินดาถามตรงๆ “ใช่...เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของผม” เรียวคิ้วมินดาวิ่งมาชนกันกลางหน้าผาก “ถ้าไม่เชื่อขนาดนั้น ลองส่งตรวจ DNA ดูก็ได้ค่ะ” ไอเดนกะพริบเปลือกตาถี่ๆ แม่สาวตรงหน้ามั่นใจหนักหนาว่า ‘เด็กนั่น’ เป็นสายเลือดของเขาจริงๆ “ได้สิ ขอโทษล่วงหน้านะ หากผลตรวจออกมาไม่ตรงกับความต้องการของคุณ” ไอเดนเองก็มั่นใจ เขาไม่เคยแตะต้องหญิงตรงหน้าเลย เด็กชายผู้นั้นอาจจะแค่ถูกอุปโลกน์ขึ้นมาก็ได้ “เชิญค่ะ ตามสบาย” มินดาเองก็มั่นใจ บิดาไม่มีทางส่งเธอมาหาชายผู้นี้ หากท่านเองก็ไม่มั่นใจ ส่วนน้องสาวผู้อาภัพของเธอนั่นอีก มินดามั่นใจ มีนาไม่ใช่ผู้หญิงเหลวไหล มีนาอยู่ใต้การดูแลของมารดาที่เข้มงวดอย่างโมลี มีนาไม่มีทางออกนอกลู่นอกทางแน่ แม้มินดาจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เรื่องระหว่างมีนากับชายผู้นี้เลยก็ตาม “พ่อของเธอต้องการอะไร?” ไอเดนถามพร้อมกับจ้องหน้ามินดา มินดาไหวไหล่ เธอไม่จำเป็นต้องรู้ความต้องการของบิดา การที่เธอยอมรับปากว่าจะช่วย เหตุผลนั่นเพราะโนอาร์ เธอเข้าใจดี เด็กที่โตมาแบบไม่มีบิดาให้ยึดไว้เป็นต้นแบบ มันเคว้งคว้างยังไง “เหมือนเธอมั่นใจว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของผม” “ค่ะ ใช่ โนอาร์คือลูกชายของคุณ” หากมองแค่ภายนอก ชายผู้นี้กับหลานชายของเธอ แทบจะเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว ก่อนหน้านี้มินดาไม่ค่อยมั่นใจเต็มร้อย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเขา มินดามั่นใจเต็มร้อยเชียวแหละ ไม่ว่าจะโครงหน้าหรือนิสัย การสัมผัสเพียงแว๊บเดียว มินดาสามารถฟันธงได้เลย “เดี๋ยวก็รู้” ไอเดนเองก็มั่นใจ เขาไม่เคยปล่อยน้ำเชื้อใส่ผู้หญิงตรงหน้า “ขออะไรอย่างนะคะคุณ อย่าปากพล่อยใส่โนอาร์ หากพูดพล่อยๆ ให้ลูกฉันเสียใจคุณเจ็บ” มินดาไม่ได้พูดปากเปล่า เธอยกนิ้วขึ้นมาปาดไปที่คอตัวเองแล้วก็แสยะยิ้มตบท้าย ไอเดนหัวเราะร่วน เขาไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด ไอเดนแน่ใจเขามีวิธีจัดการหญิงตรงหน้า กับเด็กชายคนนั้น ออกไปจากวงจรชีวิตตัวเองได้แบบง่ายดาย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more