บทที่18
“ที่เข้าหาเหวินอี้ทั้งหมดก็เพราะต้องการหยกชิ้นนี้จริง ๆ น่ะหรือ” ท่าทางราวกับชายหนุ่มขี้งอนของซงหลิวนั้นทำให้คนที่เพิ่งถูกวางลงบนรถเข็นไม้ต้องเข็นตามคนที่มีท่าว่าจะงอนหรือน้อยใจนางเข้าเสียแล้ว
“เป็นเช่นนั้น”
ซงหลิวได้ยินคำจากนางก็ถอนหายใจ
“แล้วคุณหนูรู้บ้างหรือไม่ว่าข้าเป็นห่วง” ที่จริงซงหลิวอยากจะบอกกับชิงหลันว่ารู้บ้างหรือไม่ว่าเขานั้นหวงมาก ๆ ไม่อยากให้นางพูดคุยกับคนเช่นนั้น
เขาเป็นชายเช่นเดียวกันแค่มองตาก็รู้แล้วว่าคนอย่างเหวินอี้นั้นมองหญิงสาวแต่ละนางด้วยแววตาเช่นไร แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็เอ่ยเตือนคุณหนูไปตรง ๆ ไม่ได้เพราะเขานั้นไม่มีสิทธิ์
“ถ้าแค่ห่วง ท่านพี่กับท่านพ่อก็คงห่วงเหมือนกัน และเรื่องก็จบไปแล้วและก็ไม่เกิดอะไรขึ้นเสียหน่อย แล้วเจ้าโกรธอะไรกัน”
คำของชิงหลันทำให้ชายหนุ่มที่หันหลังไม่ยอมหันมามองหญิงสาวที่เขารักถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาอีกรอบ
“ข้าโกรธก็เพราะหึงหวง
