ภาคินเปิดประตูห้องนอนของตัวเองออกแล้วโยนอมาวดีลงไปนอนแอ้งแม้งที่เตียงอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มกอดออกมองเธอ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เต็มปอดหลายต่อหลายครั้งเพื่อข่มอารมณ์โกรธ
ดูเหมือนอมาวดีก็จะเข้าใจสถานการณ์ดี หญิงสาวถอยกรูดออกไปอย่างขยาดกลัว เธอรู้ดีว่าแววตาของภาคินวันนี้มันน่าขนลุก... เขาขรึมและกราดเกรี้ยวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขนาดว่าเขาไม่ได้มองเธอด้วยความโกรธขนาดนี้ยังเคยจัดการกับเธอแทบน่วม แล้วตอนนี้ดวงตาเขาลุกโชนราวกับมีไฟแผดเผา เธอไม่อยากจะนึกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองต่อ...
“ฉะ ฉัน ขอโทษ”
“พูดได้แค่นี้เหรอ” เขาตะคอก ยิ่งทำให้อมาวดีใจฝ่อขึ้นมามากกว่าเดิม ยิ่งเห็นเขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดในมือปูดขึ้น ดวงตาที่จ้องมาแสดงอารมณ์โกรธคลั่งแค้นเต็มที่ของเขาทำให้อมาวดีอยากหายตัวไปให้ได้ตอนนี้เสียเลย
“ก็ทำไมล่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันไม่เต็มใจเลยหนี” เธอแก้ตัวอุบอิบ ไม่กล้ามองหน้าเขา
“อย่างนั
