İLKAY ZEYNEP’TEN…
Şu anda dünyanın en huzurlu insanı olabilirim. Uyku ile uyanıklık arası bir yerlerdeyim ve sanki buradan bu halden kendimi çıkarırsam bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Öyle bir his.
İçinde bulunduğum huzura iyice yerleşmek ister gibi yerimi sağlama aldım. Sanki bir şeylere tutunmuş gibiyim. Bırakmak istememesine. Ve o tutunduğum şey de beni sarmış sarmalamış. Bir küre içine almış ve o küreden çıkmamam için hapsetmiş.
Ana nasıl güzel. Nasıl güvenli.
Araf dedikleri şey bu mu? Uyanmak istemekle uyanmamak için direnmek arasında kalmak. Gerçi uykuda mıyım onu da bilmiyorum. Şuurum var gibi ama yok gibi de. Ben bedenimi iyice yerleştirince bir kol iyice sarmaladı. Sanki başım düzenli olarak inip çıkıyor gibi. Bu huzur halini bölen bir ses oldu.
“Avaaaaass ma
