KÖROĞLU’NDAN…
Helikoptere biner binmez Çiçek’in naaşını sedyeye yatırdım. Üzerindeki al bayrağı düzelttim. Ayvaz geldi tamda dibine oturdu. Daha doğrusu Sırdaş işe Ufuk oturmasına yardım etti. “Güzelim buradayım”
“Aslanım Şehidimizin na’şını nereye defnedelim?” yumuşacık sordum baktı yüzüme. Öyle uzaklardan bakıyordu ki. Sanki çocukluğum bir anda tam 10 yıl yaşlandı.
“Toprağın altına mı koyacağız komutanım? Benim Çiçek’im zaten çiçek açmıştı. O Çiçek tohum değil ki toprağın altında korkar” dedi. Pars’ın küfürleri duyuldu.
“Aslanım” dedim ne diyeceğimi bilemeden. Zaten sağlıklı düşünemiyordu.
“Bolu’ya mı gömelim. Dedelerimin yanına. Şehit dedeleri ile uyusun? Ya da Kastamonu? İstersen devlet mezarlığı?”
“Olmaz Devlet mezarlığı olmaz. Çiçek’im sevmez öyle şeyleri. Değil mi güzelim?” el
