“ไปยื่นพูดตรงหน้าต่างทำไมเพคะ มาพูดใกล้ ๆ หม่อมฉันนี่”
เสียงหวานเรียกฮ่องเต้ที่เดินไปพูดไปจนถึงหน้าต่าง // คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกรึไงถึงได้ไปยื่นเท่ตรงหน้าต่างแบบนั้น คึดว่าหล่อปานได๋หน้อ (คิดว่าหล่อขนาดไหนเนี่ย)
“อืม จะกินข้าวทั้งชุดแบบนี้หรือ”
ฮ่องเต้ไป๋เหยี่ยหัวถามขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่าที่นาง จะสวมใส่อาภรณ์ให้ดูมิดชิดสักนิด กลับกันนางกลับสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่าจะหันมาสนใจพระองค์ที่ยื่นเปลือยท่อนบนอยู่ ราวกับร่างกายนี้ไม่มีผลต่อนางเลยแม้แต่น้อยนิด ต่างจากร่างกายของนางที่ส่งผลต่อทุกส่วนบนร่างกายของพระองค์
“เพคะ คืนนี้อากาศเย็นสบายไม่หนาวใส่แบบนี้แหละ มาสิเพคะเดี๋ยวอาหารก็เย็นหมดกันพอดี”
มือน้อยเอื้อมมาดึงร่างของไป๋เหยี่ยหัวให้นั่งลงข้างกายพร้อมคีบอาหารมาจ่อที่ปากให้พระองค์
“อ้าปากสิเพคะ วันนี้หม่อมฉันจะบริการฝ่าบาทเองถือว่าเราสงบศึกกันนะเพคะ”
หมิงหลันพยักหน้าส่งยิ้มให้อย่างจริง
