เจ็ดปีผ่านไป
กระแสน้ำไหลไปไม่หวนกลับ สายลมหนาวพัดผ่านอยู่หลายหน มวลบุปผาชูช่อแข่งกันอวดโฉมก่อนที่จะต้องโรยรายามเปลี่ยนฤดู สองขาเล็กก้าวเดินอย่างมั่นคงบนทางเดินของเรือนหลัก ทารกน้อยในวันวานบัดนี้เติบใหญ่มีอายุครบเจ็ดหนาวแล้ว
หลังจากเรื่องราววุ่นวายในครั้งนั้นฟู่หวาก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายโดยพยายามตามติดบิดาอย่างที่วางแผนไว้ กระนั้นต่อให้ตามหาเบาะแสมากเพียงใดก็ยังคงไม่พบอยู่ดี ส่วนสิ่งที่เจอก็เป็นเพียงเรื่องราววุ่นวายในตระกูลฉู่เท่านั้น
“ท่านพ่อ!” ร่างเล็กโผเข้าหาอ้อมกอดอุ่นอันคุ้นเคย
“ท่านพ่อ” เด็กชายวัยสิบหนาวเดินตามหลังน้องสาวมาติด ๆ
“เจ้าตัวน้อยของพ่อ วันนี้ซุกซนอีกแล้วใช่รึไม่” จบประชุมเช้าที่วังหลวงเสร็จฉู่หว่านโจวมักตรงกลับจวนทันที เหตุผลเพราะบุตรทั้งสองยืนคอยอยู่หน้าจวนเป็นประจำ
“ลูกมิได้ซุกซนเลยนะเจ้าคะ” แก้มยุ้ยพองลมอย่างน่ารัก หลายปีมานี้ฟู่หวาเรียนรู้การเง้างอนเพื่อให้บิดาม
