จับขัง
1280 Words
“ที่นี่ที่ไหน...ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...?
มาริสาตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่เธอไม่คุ้นเคย จริงๆ ตอนนี้เธอต้องเข้าพิธีแต่งงานแล้วนี่ แล้วทำเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้
“ใครอยู่ข้างนอกบ้าง...เปิดประตูให้ฉันที”
เธอตะโกนเรียกให้คนมาเปิดประตูให้ พร้อมเคาะให้เสียงดังไปหลายที เพราะประตูมันล็อคจากข้างนอกแล้วก็เปิดไม่ออก
“มีใครได้ยินไหม...เปิดประตูให้ฉันที”
เธอตะโกนเสียงดังอยู่หลายทีแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เธอเริ่มรู้สึกกลัวมองไปรอบๆ ห้องไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน เธอเดินไปส่องที่หน้าต่างห้องก็ไม่มีใครสักคน เธอเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องก็ไม่มีของอะไรที่จะทำให้เธอใช้เปิดประตูออกไปได้
“ที่นี่ที่ไหน...มายมาที่นี่ได้ยังไง...มายกลัว”
เธอเริ่มรู้สึกกลัวและพยายามใช้ความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอจำได้ว่าเมื่อเช้านี้เธอแต่งตัวเสร็จแล้วอยู่ๆ ก็มีคนมาล็อคตัวเธอไว้แล้วเธอก็สลบไปตื่นขึ้นมาก็มาโผล่ที่นี่เลย
“ใคร...ใครเป็นคนจับตัวมายมา...พ่อคะแม่อยู่ที่ไหนมาช่วยมายที...อึกกกๆๆๆ”
เธอเริ่มร้องๆ ห้ออกมาด้วยความกลัว และเดินไปที่ประตูอีกครั้งเพื่อเคาะเสียงดังๆ ให้คนที่อยู่นอกห้องได้ยิน
“ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยที”
ปังๆ ปังๆ ปังๆ
“ช่วยด้วย...ช่วยด้วยค่ะ...”
เธอเคาะไปหลายทีอยู่นานแต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ จนเธอเริ่มทนไม่ไหวทำร้ายข้าวของภายในห้องกระจุยกระจายเละเทะ
“ปล่อยฉันออกไปนะ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...ช่วยด้วย...”
แกร็ก>>>
อยู่ๆ ประตูก็เปิดออกมาแล้วเธอก็หันไปมองด้วยสายตาอึ้งๆ
“คุณอิทธิพัทร...”
เธอยิ้มดีใจที่เห็นหน้าเขาเพราะคิดว่าเขาคือคนที่มาช่วยเธอแน่ๆ เธอเดินเข้าไปเกาะแขนเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ
“ช่วยมายด้วยค่ะ...มีคนจับตัวมายมา มายไม่รู้ว่ามันเป็นใคร...คุณอิทธิพัทรช่วยมายด้วยนะคะ..?”
“...”
เขาหันมามองหน้าเธอนิ่งๆ แล้วปัดมือเธอออกจากแขนของเขา เธอมองอย่างอึ้งๆ
“นี่ชุดของคุณ...เปลี่ยนสะ”
“....”
เธอมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจเขาวางชุดที่เตรียมไว้ให้ลงบนเตียงนอน
“นี่มันอะไรคะ...?”
“ชุดของคุณไง...หรือว่าอยากจะใส่ชุดแต่งงานไปตลอดล่ะ...?”
“...”
เธอเดินถอยหลังหนีเขาและเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่านี่มันคืออะไร
“คุณเองหรอที่จับตัวมายมา...?”
“อื้ม...”
“คุณทำแบบนี้ทำไม...คุณต้องการอะไร?”
“เปลี่ยนชุดสะ...แล้วก็ออกไปกินข้าว”
“ไม่...มายไม่เปลี่ยน มายจะกลับบ้าน”
“ฝันไปเถอะว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆ”
“ปล่อยตัวมายไปเถอะนะคุณอิทธิพัทร คุณก็รู้ว่าเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ มายกำลังจะแต่งงาน คุณควรตัดใจจากมายได้แล้วนะคะ...”
เธอเข้าใจผิดว่าเขาชอบเธอและที่จับตัวเธอมาเพราะรับไม่ได้ที่เธอไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น
เขามองหน้าเธอยิ้มเย๊าะ
“คุณนี่มันหลงตัวเองจริงๆ เลยนะ คุณเชื่อหรอที่ผมบอกว่าชอบคุณนะ...”
“....”
“ผมไม่ตาต่ำไปหลงชอบผู้หญิงที่จืดชืดอย่างคุณหรอก...”
มาริสาแสดงสีหน้าไม่พอใจที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้
“อะไรนะ...?”
“ผมไม่เคยชอบคุณ...และไม่มีวันที่จะชอบผู้หญิงอย่างคุณด้วย...”
เธอกำมือแน่นด้วยความโมโหแล้วตอบโต้เขากลับ
“งั้นคุณก็ปล่อยมายไปสิ...คุณจะจับตัวมายมาทำไม...?”
“ไม่มีวัน...”
“คุณทำแบบนี้ทำไม...มายไปทำอะไรให้คุณ...?”
“...”
เขาจ้องหน้าเธอแล้วก็เดินเข้าไปใกล้ๆ จนเธอต้องถอยหลังหนี
“คนมันจะเลวมันเลวโดยสันดานจริงๆ ทำอะไรไว้ยังไม่รู้ตัวเอง...”
“มายไปทำอะไร...บอกมาสิว่ามายทำอะไร?”
“คุณได้รู้แน่แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้...เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปกินข้าว...เรามีเรื่องต้องตกลงกัน...”
เขาพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที เธอรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาบอกว่าเขาไม่ได้ชอบเธอแล้วเขาจับตัวเธอมาทำไม เธอหันไปมองชุดที่เขาเตรียมไว้ให้แล้วก็หยิบมันขึ้นมาดูพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมา
“มายไปทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณต้องจับตัวมายมาด้วย...
1 ชั่วโมงผ่านไป
อิทธิพัทรนั่งรอมาริสาอยู่ที่โต๊ะอาหารเป็นชั่วโมงเธอก็ไม่ออกมาสักที จนเขาเริ่มทนไม่ไหวต้องเดินเข้าไปหาเธอในห้อง
“ทำไมถึงยังไม่เปลี่ยนชุด...?”
เธอยังนั่งร้องไห้ไม่ยอมเปลี่ยนชุดตามคำสั่งเขา จนเขาเดินเข้ามาเห็นรู้สึกไม่พอใจ
“ไม่...มายไม่เปลี่ยน”
“เปลี่ยนชุด...ผมบอกให้เปลี่ยนก็ต้องเปลี่ยน”
“ไม่...มายไม่เปลี่ยน”
อิทธิพัทรเดินเข้ามาใกล้เธอแล้วดึงมือเธอขึ้นแล้วจับเธอหันหลังรูดซิบชุดเธอออกทันที
“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ...”
“ผมก็จะถอดชุดให้ไง...”
“ไม่นะ...หยุดนะ”
“ให้เปลี่ยนเองดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้บังคับใช่ไหม...”
เธอพยายามดิ้นขัดขืนแล้วปัดป้องมือเขาที่พยายามถอดชุดเธอออก เธอยื้อแย่งกับเขาอยู่สักพักจนในทีุ่ดเขาก็แหวกชุดเธอออกมาได้จนเผยให้เห็นเนินอก เธอตกใจมากจึงใช้มือทั้งสองข้างดึงรั้งชุดไว้เพื่อไม่ให้มันหลุดลงมา
“คุณมันบ้าไปแล้ว...อึกๆๆ คุณทำแแบบนี้ทำไม คุณต้องการอะไร...?”
“ผมบอกให้เปลี่ยนดีๆ คุณไม่ฟังเอง...เปลี่ยนชุดเร็วๆ อย่าให้ผมต้องใช้แรงบังคับ...หรือว่าอยากจะให้ผมถอดชุดคุณออกแล้วเปลี่ยนชุดใหม่ให้คุณเอง...”
“ไม่...ไม่ต้องยุ่ง...”
“งั้นก็เปลี่ยนเร็วๆ ...แล้วออกไปกินข้าว...”
เธอมองหน้าเขาด้วยน้ำตานองหน้า เขาจ้องเธอกลับอย่างไม่รู้สึกอะไรแล้วก็หมุนตัวออกจากห้องไป
“ฮือออๆๆๆ มายอยากกลับบ้าน พ่อคะแม่คะมาช่วยมายที...มายอยากกลับบ้าน อึกๆๆๆ ...”
เธอปล่อยโฮออกมาด้วยความกลัวเพราะไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ เขาแอบได้ยินเสียงเธอร้องไห้ก็รู้สึกเฉยๆ เพราะใจเขาตอนนี้มันมีแต่ความแก้แค้นเต็มไปหมด
“อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ...ไม่มีทาง”
เขาคิดถึงเรื่องที่น้องสาวเขาเล่าให้ฟัง ว่าเธอรู้ทั้งรู้ว่าคู่หมั้นของเธอเป็นคนเลวมากแค่ไหนเธอก็ยังอยากจะแต่งงานกับมัน เธอรู้ว่ามันทำผู้หญิงท้องแต่เธอก็รับได้และไม่ให้มารับผิดชอบเพราะต้องแต่งงานกับเธอ ขนาดมันเคยทำร้ายน้องสาวของเขาเธอก็รับรู้แล้วไม่เคยคิดช่วยเหลือ เธอมันก็เลวไม่ต่างจากคู่หมั้นของเธอนั่นแหละ
“มันจะต้องอกแตกตายที่เจ้าสาวของมันหนีมาอยู่กับผู้ชายคนอื่น...”
เขายิ้มร้ายกาจเพราะหลังจากนี้เขาจะทำให้มันเจ็บปวดบ้างเหมือนที่เขาเคยเจอ
....
1 วันผ่านไป
“คุณพิษณุครับ...มีจดหมายถึงคุณครับ...?”
“ของใคร...?”
“ไม่ทราบครับ...”
“นี่มายนี่...”
- Writer
