มนต์มีนาเดินแยกจากพี่ชายคนใหม่ออกมาทางด้านหลังตัวตึกที่จัดเป็นสวนหย่อมเล็กๆ มีร่มไม้น้อยใหญ่ให้พักผ่อนสายตา ความเขียวขจีของพรรณไม้ช่วยให้มนต์มีนาคลายความกังวล เธอเดินไปทรุดนั่งหน้าน้ำพุขนาดหย่อมๆ ฟังเสียงน้ำไหลกระทบแผ่นหิน สายลมเย็นโชยเอื่อยๆ พัดพาความสดชื่นมากระทบใบหน้าจึงสูดลมหายใจแรงๆ เก็บความสดชื่นเข้าสูดปอด ลดความกังวลใจของตัวเอง
“อะแห้ม!!...” เสียงกระเอมของคนแปลกหน้าที่อยู่ด้านหลัง มนต์มีนาจึงหมุนกายกลับไปมองอย่างสนใจ ร่างสูงใหญ่ยืนตะหง่านกลางแสงสาดส่อง จนมองไม่เห็นใบหน้า รูปร่างดูคุ้นตาคุ้นใจจึงหยีตาจ้องมอง ก่อนจะตกตะลึงอ้าปากค้าง!! เมื่อร่างสูงใหญ่ด้านหลังขยับตัวจนพ้นลำแสงจัดจ้า จนเธอมองเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน
“พี่ชาร์ล!!”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มหยัน!! เมื่อหล่อนอ้าปากค้าง!! จนอดคิดถึงเวลาเก่าๆ ก่อนจะปรับใจทำเคร่งขรึม เมื่อนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงตรงหน้ามายาหลายร้อยเล่มเกวียน มนต์มีน
