บทที่1.แรกพบ ..
1553 Words
คาร์โลวหยัดกายลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ โขยกเขยกพาตัวเองกลับไปยังที่พักได้อย่างปลอดภัยแม้จะใช้เวลานานขึ้นกว่าเดิมก็ตาม
“คุณหายไปไหนมาครับ? ผมกับทีมอารักขาออกตามหาอยู่เป็นนาน จนเกือบจะรายงานให้มาดามทราบอยู่แล้ว...ถ้าคุณไม่กลับมาเสียก่อน” เบทเทอร์บ่นออกมาอย่างเหลืออด เมื่อเขาและทีมออกตามหาคุณคาร์โลวลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลคัสล์ซันแทบจะพลิกแผ่นดิน!!เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าหายตัวไป
“แถวๆ นี้ล่ะ นายคงไม่ได้ออกไปด้านหลังละซิ...ถึงได้มองไม่เห็นว่าฉันนอนเล่นอยู่ริมทะเลเฉยๆ” ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงตำหนิของบอดี้การ์ดอย่างเบทเทอร์ เขาไหวไหล่และทรุดนั่ง
“ครับ...ผมไม่นึกว่าคุณจะสนใจธรรมชาติ ทะเลที่นี่สวยก็จริงครับ แต่คุณไม่น่าจะสนใจทะเล...เท่ากับสาวๆ ใส่บิกินนี่ที่เดินกรายไปกรายมาริมสระน้ำอวดเนื้ออวดตัว กับหน้าอกหน้าใจอลังการบิ้กเบิ้ม”
“ฮ่าๆ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจแล้วก็ได้นี่ มองคลื่นลมกระทบฝั่งก็เพลินๆ ดีเหมือนกัน หน้าอกอึ้มๆ เห็นมาเยอะจนตาลาย มองคลื่นลมกระทบฝั่งพาให้จิตใจผ่อนคลาย ไม่ร้อนรุ่มคลั่นเนื้อคลั่นตัวดีออกนา” คาร์โลวทอดกายลงนอน โดยมีเบทเทอร์คอยช่วยพยุง จนร่างสูงลงไปนอนอยู่บนโซฟากว้างขวางเต็มตัว
“คงต้องรอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเสียก่อนกระมังครับ ผมจึงจะเชื่อ!! ว่าคุณเปลี่ยนไปจริงๆ” เบทเทอร์เอ่ยหน้าตาย เมื่อชายหนุ่มเจ้าสำราญแบบคาร์โลวคิดจะเปลี่ยนใจไปชอบธรรมชาติ แทนการอยู่กลางวงล้อมของสาวน้อยทรงโต ที่พร้อมจะทอดกายให้ชายหนุ่มเชยชมโดยไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทน
“มันก็ไม่แน่หรอกน่าแบทเทอร์ ฉันอาจจะพอใจกับเสียงคลื่นเสียงลมที่ทำให้จิตใจได้ผ่อนคลาย แทนการออกแรง ออกกำลังมากมายไปกับสาวๆ ที่นายเอ่ยถึง ธรรมชาติสวยๆ อาจทำให้สายลมอย่างฉันอยากหยุดอยู่กับที่ก็ได้นี่นา” คาร์โลวเอ่ยยิ้มๆ รีบพริ้มเปลือกตาหลับลง นึกถึงรอยยิ้มใสบริสุทธิ์ของมนต์มีนา และอมยิ้มอย่างพออกพอใจ จนเบทเทอร์มองตามอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อเห็นรอยยิ้มหวานฉ่ำติดอยู่บนเรียวปากของเจ้านายวัยรุ่นอย่างคาร์โลว คัสล์ซัน
“คุณไม่ใช่สายลมเย็นๆ หรอก ผมรู้ดี คุณเป็นพายุลูกโตที่พร้อมจะทำลายล้างต่างหากล่ะครับ”
“โอ้!!…ฉันดูรุนแรงขนาดนั้นเชียวหรือ?”
“ใกล้เคียงเลยครับ อาจจะไม่ถึงขนาดทำลายล้าง แต่คุณสามารถกวาดต้อนสาวๆ ให้เข้าหาได้สบายๆ”
“ฉันคงต้องเพลาๆ พฤติกรรมแบบนั้นบ้างแล้วล่ะ แม่คงปวดหัวเพราะพฤติกรรมห้าวๆ ของฉันมาเยอะสินะ ขอพักผ่อนให้แม่สบายใจบ้างคงจะดี”
“นับเป็นความคิดยอดเยี่ยมมากครับ ว่าแต่...วันนี้คุณกินอะไรเข้าไปตอนเช้าครับ มีอะไรทำให้คุณเปลี่ยนความคิด...และจะกลับกลายเป็นคนดี” บอดี้การ์ดคู่ใจสัพยอก
“ก็ไม่รู้ซิ คงเบื่อๆ ล่ะมั้ง”
“ครับ”
นับจากวันนั้นเป็นต้นมาคาร์โลวจะต้องเดินโขยกเขยกออกไปชะเง้อชะแง้มองหามนต์มีนาที่ชายทะเลทุกวัน!! และจะยินยอมเดินกลับบ้านพักเมื่อได้พูดคุยกับเด็กสาวจนพอใจ จนเป็นกิจวัตประจำวันที่บอดี้การ์ดทุกคนคุ้นชิน การติดตามไปคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ จึงเริ่มต้นขึ้น เมื่อมีคำสั่งห้ามอย่างแข็งขันของคาร์โลวที่ไม่ต้องการให้เด็กสาวตื่นตกใจยามเห็นบอดี้การ์ดหน้าเข้มคอยเฝ้าดูแลตัวเขาเอง
ความลับเรื่องฐานะของคาร์โลวยังเป็นความลับ? แต่มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ชายหนุ่มยังไม่ได้บอกให้มนต์มีนาทราบเรื่อง เพราะไม่อยากให้เด็กสาวอย่างมนต์มีนามีแววตาที่มองคาร์โลวเปลี่ยนไป หลังจากรู้ถึงชาติกำเนิดและฐานะของตัวเขาเอง ชายหนุ่มยังไม่อยากผิดหวังเพราะเด็กสาวอย่างมนต์มีนายังคงมีความใสซื่อน่ารักน่าเอ็นดู จนไม่อยากให้บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไปจากเดิม
“มีนา พี่สอนภาษาให้มีนาเอาไหม? ดีกว่ามานั่งคุยเรื่อยเปื่อยเสียเวลาฟรีเสียอีก พี่โตที่ต่างประเทศ ภาษาแข็งแรงเอามาสอนมีนาบ้างดีกว่า” คาร์โลวเอ่ยปากอาสาสอนภาษาอังกฤษให้มนต์มีนา เมื่อทุกครั้งที่มนต์มีนามาหามักจะติดตำราเรียนมานั่งทบทวนอยู่เสมอ
“จริงหรือเปล่าพี่ชาร์ล อย่ามาหลอกมีนานะ มีนาสมองทึบ!! เรียนไม่เก่ง พี่ชาร์ลอย่าเบื่อเวลาสอนมีนาก็แล้วกัน” เด็กสาวยิ้มแป้นอวดฟันสวยเรียงเป็นระเบียบ แววตาจัดจ้าตื่นเต้นยินดี
“อืมม์…จริงแต่พี่โหดนะ...ขอเตือน”
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ พี่ชาร์ลใจดีจะตาย”
“มาดูกันว่าพี่จะสามารถสอนมีนาให้พูดเก่ง อ่านออก เข้าใจภาษาอังกฤษลึกซึ้งได้หรือเปล่า”
“ค่ะๆ ด้วยความยินดีค่ะอาจารย์”
“ไม่เอา...ไม่เรียกอาจารย์...มันแก่อะ เรียกพี่ชาร์ลเหมือนเดิมดีแล้ว”
“คร๊า…พี่ชาร์ลจ๋า”
“เสียงหวานน่าให้รางวัลชะมัด มาๆ มาให้พี่กอดหน่อย”
“ไม่อ๊าว อย่าน๊า” มนต์มีนาดิ้นรนเมื่ออยู่ๆ พี่ชายก็รวบเรือนกายโปร่งบางเข้ามากอดอย่างหมั่นเขี้ยว เด็กสาวตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นแต่ไม่กล้าดิ้นรนให้หนักขึ้น เมื่อพี่ชายไม่แข็งแรง จึงได้แต่โวยวายเสียงดังลั่นหาดกว้าง ยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน
คาร์โลวรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ร่างเล็กๆ ในอ้อมกอดไม่มีทรวดทรงองค์เอวเหมือนสาววัยสะพรั่งที่เคยควงอยู่บ่อยๆ วัยหนุ่มรุ่นกระเตาะผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย แต่มารู้สึกแปลกๆ กับเด็กยังไม่ทันโต หน้าอกหน้าใจยังไม่เบ่งบาน หัวใจหนุ่มเต้นกระหน่ำรัวเร็ว!! เม็ดเหงื่อซึมออกมาตามไรผมเมื่ออุณหภูมิในร่างกายเริ่มเดือดปะทุ จนต้องปล่อยมือจากการกอดเด็กสาวไว้ เพราะกลัวว่ามนต์มีนาจะตกใจที่พี่ชายแสนดีคิดอะไรๆ พิเรน
“กลับขึ้นบ้านเถอะ ฟ้าเริ่มมืดแล้วเดี๋ยวยุงกัด” คาร์โลวเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เขารีบชักชวนมนต์มีนาให้ออกไปจากสถานณการณ์เสี่ยงอันตราย เมื่อหมาป่าในร่างกายเริ่มรู้สึกตัว หลังจากเงียบสงบเพราะร่างกายไม่สมบรูณ์
“ค่ะ…ขึ้นก็ขึ้น มีนามีบทความไม่เข้าใจอยู่พอดี พี่ชาร์ลอธิบายให้มีนาเข้าใจหน่อยได้ไหมคะ” มนต์มีนาขยับเข้าไปช่วยคาร์โลวเหมือนเคยแต่ชายหนุ่มห้ามเสียงหลง เพราะร่างกายเจ้ากรรมกำลังตื่นเพลิดจากการสัมผัสร่างกายมนต์มีนามาหมาดๆ
“ไม่…ไม่ต้องจ้ะ พี่ลุกเองได้” เด็กสาวเอียงคอมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ ทุกทีก็เคยช่วยประคองอยู่บ่อยๆ ทำไมวันนี้พี่ชายถึงห้ามปราม แต่ก็ไม่กล้าคัดค้าน ได้แต่มองดูอย่างสับสน ก่อนจะเข้าใจเอาเองว่าพี่ชายคงไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระให้คนอื่น จึงพยายามช่วยเหลือตัวเองเท่าที่ทำได้
ทั้งสองคนเดินเงียบๆ ไปจนถึงบ้านพักของคาร์โลวในกรีนแบร์รีสอร์ทแสงไฟสลัวๆ ยามค่ำเริ่มเปิดโดยอัตโนมัติเมื่อสิ้นแสงพระอาทิตย์ที่ส่องมายังพื้นโลก ไฟฟ้าสีนวลตาสาดแสงส่องนำทางแม้จะไม่สว่างสไหวเท่าแสงพระอาทิตย์แต่ก็สามารถสาดส่องให้แสงสว่างกับทุกคนบนโลกให้มองเห็นสรรพสิ่งยามกลางคืนได้ถนัดตา
“พี่ชาร์ลวันนี้มีนามีวิชาเรียนทำขนมค่ะ มีนาเลยเก็บเอามาให้พี่ชาร์ลลองชิมด้วย ห้ามตินะคะ!! เพราะมันเป็นการทำขนมครั้งแรกของมีนา” มนต์มีนาส่งถุงบรรจุคุกกี้ที่ทำในเวลาเรียนส่งให้คาร์โลว เธอมองสบนัยน์ตาคมอย่างมุ่งมั่น ดวงตามีแวววิตกกังวลเล็กๆ แต่ก็ยังอยากจะรู้ถึงรสชาติฝีมือตัวเองจากปากของพี่ชายคนใหม่
คาร์โลวรับถุงขนมมาจากมือเด็กสาวมาเปิดดูภายในอย่างตั้งอกตั้งใจ รอยยิ้มสนุกสนานแต้มอยู่บนริมฝีปากหนาหยักของชายหนุ่ม ดวงตาขี้เล่นไหววาววาม ขณะมองดูขนมชิ้นน้อยๆ อย่างสนใจ น่าตาชิ้นขนมดูไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ความตั้งใจในดวงตากลมโตเต็มเปลี่ยมจนคาร์โลวจำต้องหยิบขนมชิ้นเล็กๆ ขึ้นมาชิมเพื่อให้คนที่กำลังรออยู่มีความหวัง
“เป็นไงมั่งคะพี่ชาร์ล? พอกินได้ไหม มีนาผสมทุกอย่างตามตำราน๊า!! ไม่น่าจะมีอะไรพลาด หรือคลาดเคลื่อน...จนทำให้รสชาติผิดเพี้ยนไปได้นี่นา” มนต์มีนายกฝ่ามือเรียวของตัวเองวางบนหน้าผากนูน พรางขมวดคิ้ว หล่อนครุ่นคิดถึงขั้นตอนการทำขนม จนเผลอตัวบ่นออกมาเบาๆ
“อืมม์...พอกินได้นะ แต่เนื้อขนมมันแข็งไปนิด นอกนั้นก็พอรับได้” คาร์โลวกัดขนมชิ้นเล็กๆ เคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะบอกถึงรสชาติที่ได้ชิมไปออกมา
- Writer
