เรื่องสั้นสวาทรัก 2

“อีพราว!!! อีฟายยยย” “กูรู้แล้วว่ากูควายเลิกด่ากูสักทีอีเหี้ย!!!” พริบพราวตอกกลับนัตตี้ด้วยคำเผ็ดร้อนพอกัน มือเล็กกุมขมับตัวเองไว้หลวมๆ แล้วเหลือบตามองเพื่อนสนิท “มึงว่ากูเอาโทรศัพท์ไปวางแล้วค่อยกลับไปเอาตอนเช้าได้ไหม” “พ่อเขาจะเก็บไว้ให้เหรอ” “พ่อใคร” เธอหันไปถามงงๆ “พ่องงงงมึงอะ” “อี...” คำด่าถูกเก็บเข้าในปากเธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มัวแต่ด่าไปก็แก้ปัญหานี้ไม่ได้อยู่ดี ร่างบางกัดเล็บที่ทาสีเจลของตัวเองจนกลิ่นมันคละคลุ้งอยู่ในปาก เธอไม่น่าพลาดเลย “อีกอย่างแกแน่ใจได้ไง ว่ามันจะไม่ยืนมองแกจากที่ไหนสักที่” นัตตี้ถามด้วยสีหน้ากังวลจากฝั่งคนขับ พลิกตัวมาถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ที่นี่แมร่งโคตรน่ากลัวเลย กูจะไม่ตายจริงๆเหรอวะ” “มึงไม่เข้าไปมึงก็ตายแต่ถ้าเข้าไปโอกาสห้าสิบห้าสิบนะ” “พวกเหี้ย! ไม่น่าเชื่อแมร่งเลย” พริบพราวหลับตาพร้อมกำโทรศัพท์แน่น GPS ระบุว่าเธอมาถึงที่หมายแล้ว เหลือแค่เดินเข้าประตูสีดำที่มีไฟติดแค่หนึ่งดวงเล็กๆ ตรงนั้น หนี้ทั้งหมดจะเป็นโมฆะทันที แชตว่าไว้อย่างนั้น พวกมันเป็นคนคุมเว็บไซต์พนันออนไลน์ เว็บที่เธอเข้าไปเล่น ทุกทีเล่นมันก็มีได้ มีเสีย หมดเป็นหมื่น เป็นแสน ขายของที่พอมีไปบ้างได้เงินมาเล่นก็เพียงพอแล้ว แต่หลังจากที่มันโทรมาเสนอเครดิต ชีวิตเธอก็เปลี่ยนไป เครดิตเงินยืมเสียไปกับการเลือกฝั่งแดงและนำเงินจนหมด เธอเลือกน้ำเงินในเกมสุดท้ายและลงหมดตัว ก็บอทนำแทงมันบอกแบบนั้น แต่ฝ่ายน้ำเงินมันเป็นฝ่ายชนะ! เงินเกือบล้านหายวับไปในพริบตา เธอจำได้ว่าทรุดตัวนั่งอยู่ในห้องน้ำเป็นวันๆ กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง จนพวกมันโทรมาเสนอทางเลือก ว่าจะตาย...หรือมาที่ผับแห่งนี้... “กูกลัวจนขาสั่นหมดแล้วมึง” โทรศัพท์หรูยี่ห้อหนึ่งถูกเก็บอยู่ในเควราคาแพงเป็นสิ่งเดียวที่เธอยังไม่ได้ตัดสินใจขาย พริบพราวใช้มันต่อสายคุยกับนัตตี้หลังจากผลักประตูเข้าไป มันมีคำว่า Open ติดอยู่ด้านหน้าเท่านั้น แล้วสีก็ดำสนิท ทางเดินเล็กแคบเดินได้แค่หนึ่งคน มืด มีแค่แสงจากกล้องวงจรปิดเป็นจุดเล็กๆ ค่อยนำทางเท่านั้น “ถ้าตีหนึ่งมึงไม่ออกมากูโทรแจ้งตำรวจนะ” “มึงมาช่วยกูด้วยนะ กูกลัว” เสียงละล่ำละลักบอกกับคนในโทรศัพท์ ก่อนจะสะอื้นหนักเข้าไปอีกเมื่อคิดว่าเธออาจจะโดนจับไปซ้อมหรือทรมาน “ถ้าท่าไม่ดีกูจะตามขะ...” กลุ่มคนกลุ่มใหญ่เดินผ่านหน้ารถเธอไป พวกเขาสวมชุดดำเดินขนาบข้างคนคนหนึ่งไว้ นัตตี้มือไม้สั่นจนมือไปโดนที่ปัดน้ำฝนเข้าจนได้ “กรี๊ดดด ไม่ ไม่นะ” ต้องปิดมันให้เร็วที่สุดไม่งั้นพวกเขาอาจจะเห็นเธอ “นัตตี้มึงเป็นอะไร” “ไม่มีอะไร มึงนี้ก่อนถ้ามึงไม่ออกมากูจะเข้าไปตามหามึงเอง ดูแลตัวเองนะ” เธอลนลานดับเครื่องยนต์และที่ปัดน้ำฝน ก้มตัวให้ต่ำกว่าระดับสายตา หวังว่าจะพ้นพวกเขาได้ แต่โชคไม่ดีนักเพราะหูและตาเขาไวเสมอ ร่างสูงชะงักไปชั่วครู่เขาหยุดยืนอยู่กับที่ก่อนจะหันมองรถญี่ปุ่นคันเล็กด้วยความสนใจ สิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวแล้วเงียบไป ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะปรายตามองลูกน้องด้านข้างตน สาวเท้าเร็วๆ แล้วหายไปในความมืด “นัตตี้มันจะเป็นอะไรรึเปล่านะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” ใบหน้าสวยขยับเสื้อคลุมสีดำสนิทให้ชิดลำตัว มือเล็กลูบแขนตัวเองไปมา หันไปหันมาอยู่หน้าทางออกสักพัก ตัดสินใจไม่ถูกว่าตนควรจะเดินเข้าไปด้านในหรือรีบออกไปหาเพื่อนดี ตึ๋ง Codename C. : เดินเข้ามา ตึ๋ง Codename C. : ถ้าช้า... ตึ๋ง Codename C. : เธอตาย :) เฮือก ข้อความที่ทำให้ตัวสั่นกว่าเดิมส่งมาไม่หยุด หน้าจอที่เรืองแสงในความมืดทำให้เธอสั่นด้วยอาการผวา พริบพราวกัดฟันแน่นโยนมือถือเข้ากระเป๋าเสื้อก่อนจะเปิดประตูเข้าไป “หวังว่าแกจะไม่เป็นไรนะนัตตี้ และขอให้ฉันรอด” เสียงอึกทึกจากโซนดีเจกระแทกหูจนแก้วหูพริบพราวแทบแตก เธอยกมือขึ้นปิดหูก่อนจะทำความเคยชินกับมัน โดยไม่ได้สนใจเลยว่ามีหลายคู่จับจ้องเธอมาจากด้านบน “มาแล้วครับนาย” “อืมมม” ชายหนุ่มที่หันหลังพิงอยู่บนราวชั้นสองหันกลับมามอง เขามองตรงไปที่หญิงสาวคนเดียวด้านหน้าประตู ถึงจะมืดแต่เขาก็จินตนาการใบหน้าของเธอออก เธอสวยมากพอแถมหุ่นตอนใส่ชุดว่ายน้ำในโซเชียลที่เธอลงก็เตะตาเขาเอามากๆ “ลงไปทักทายหน่อยละกัน” “แล้ว...” “มึง มึง มึง และมึง ส่วนคนสุดท้ายกูเอง” เขาแยกยิ้มก่อนจะดื่มเหล้าในมือจนหมด ใบหน้าสวยขุ่นมัวเล็กน้อย เมื่อกวาดตามองไปทั่วก่อนจะประหลาดใจ ทั้งผับคนเยอะก็จริง แต่ผู้หญิงมีน้อยมากจนเธอนับได้ แถมท่าทาง การแต่งตัว ก็ดูบรรจงสำหรับการถอดมากจนน่าแปลกใจ ที่สำคัญ...ที่นี่ไม่มีโต๊ะเกาอี้สักตัว หรือแม้แต่...โต๊ะ “เธอมาช้านะ” “กรี๊ดดดดดด” เสียงกระซิบที่ข้างหูเยือกเย็นจนทำให้พริบพราวสติหลุด เธอกรี๊ดลั่นสะดุ้งวิ่งไปด้านหน้าไม่กี่เมตร ชายชุดดำที่สวมหน้ากากก็ล้อมรอบตัวเธอไว้ทั้งหมด พร้อมกับหนึ่งคนที่เข้ามาประชิดตัว เขาคลี่ยิ้มน่ามองรับหน้ากากสีดำสีเดียวกับดวงตา ใช้มือหนาแตะไหล่เธอไว้ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเธออีกครั้ง “จะไปไหน” “ซะ...ซีเหรอคะ” นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นไหวรุนแรงราวกับตอนนี้เธอกำลังยืน Code Name C. ใช่เขารึเปล่า? “กติกาของที่นี่ ถ้าเธอไม่ลงไปนอนกับพื้นก่อนจบเกม หนี้ทั้งหมดของเธอเป็นโมฆะ” เขาไม่ตอบแต่กลับประกาศกติกาบ้าบออะไรขึ้นมา พริบพราวนิ่วหน้าสงสัย หันมองรอบกายก่อนจะประเมินสถานการณ์ในใจอย่างเงียบๆ มันง่ายแค่นั้นเลยเหรอ ใบหน้าสวยยับยู่ยี่ไม่เข้าใจกติกาที่เขาพูดนัก “แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะ” “แค่ยืนเฉยๆ” “คะ???” “แค่ยืนเสียวเฉยๆ ก็พอ” !!!