Bir psikolog iki hasta üç travma

~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~• •~~~~~~•BEŞ YIL SONRA•~~~~~~• İçtiğim ilaç, vücudumun yorgunluğu ile mücadele ediyordu. Her bir zerrem acı çekerken ben zevk alıyormuş gibi inliyordum. Ayaklarımıza dolalan çarşafı elimle aşağıya attım. O bunu izledikten sonra kafasına sıkacaktı emindim ama ben göremeyecektim. Kocamın kardeşine verdiği zevki üzerimde benden çok ağlayan adam veremiyordu. Arkamda zevk alıyormuş gibi bir video bırakarak bu dünyadan gideceğimi düşününce, gözlerimden süzülüp boynuma doğru inen yaşları : benimle aynı şeyleri düşündüğü için bana zevk vermeye çalışan kişi dudaklarıyla silmişti. Ortamın loş olması ikimizinde ağladığını gösterecek miydi bilmiyorum ama ben onun ağladığını yüzünün değdiği yerde bıraktığı ıslaklıktan anlayabiliyordum. Gayet sakin ve beni incitmemeye çalışan hareketleri, derdinin benimle değil kocamla olduğunu gösteriyordu. İzlememden rahatsız olduğu telefonu ayağı ile yere atmasına rağmen, videodaki kardeşi ve kocamın seslerini duyuyordum. Onların çıkarttığı ses kadar sesli değildik, bu ikimizinde zevk almadığını gösteriyordu. Oysa ikimizde kocamın bizi izlerken acı çekmesini istiyorduk. Etrafımdaki objelere bakınmaya başladım. Gözlerimle bizi çeken kamerayı aradım. Son defa kocamın gözüne bakıyormuş gibi olmak istiyordum. Ağlamamalıydım, bunu kendim istemiştim. Yüzünü ilk defa iki saat önce gördüğüm bu adamla ortak bir noktamız vardı... Ortak bir düşmanımız. Alt katımızda olmasaydı, kardeşinin makine sayesinde atan kalbini duyabilirdim ve bu beni şuan ki yaptığım şeyde daha güçlü yapardı... Sesler yorulmuş ve rahatlamış gibi gelmeye başlayınca anladım ki videodaki iki kişilik eğlence bitmek üzereydi. Şimdi sıra, videoda sesi gelen kişinin abisi ve ona bu sesleri çıkartan kişinin karısındaydı. Yani bende...